Fijne show van een innemende en intrigerende jongedame, die in een oogwenk schakelt tussen verstilde fluisterzang en rauwe grungy rock en daarmee blijft verrassen. Minpunten zijn er voor de wat vlakke band, vooral de gitarist voegt behalve een extra spacy laag weinig toe (de elektronische sub-bassen waar de toetseniste onverwacht mee op de proppen komt zijn dan weer zeer welkom). Bovendien ziet het er wat al te droeftoeterig uit zo, met allemaal dezelfde zwarte pakjes en paarse gothic-lippenstift. Maar Torres zelf blijft onze favoriete onheilsbrenger; er is niemand die haar pijn zo rauw tentoonspreidt als zij: ‘Everything hurts, but it’s fine, it happens all the time.’ In elk geval één keer per optreden; meer is misschien ook niet gezond.