Torres, Into The Great Wide Open, Sportveld, zondag 6 september 2015

Zangeres Mackenzie Scott alias Torres (zoals presentator Jaap Boots terecht opmerkt roept haar echte naam wat te veel San Francisco-associaties op) uit Nashville maakte al eens indruk op London Calling en was dit jaar een sensatie op SXSW, het showcasefestival in Austin. Ze maakt gitaarliedjes die te omschrijven zijn als PJ Harvey-nieuwe-stijl. Haar tweede album Sprinter kwam dit jaar uit en is nog wat beter dan het titelloze debuut, door de smerige grungy gitaren die Torres’ muziek extra body geven.

Er staan misschien net wat te veel songs op de setlist die precies dezelfde opzet volgen: een rustig dromerig begin met spacy effecten, waarna het op een gegeven moment allemaal wat dramatischer wordt. Maar in Strange Hellos wordt dat ‘wat dramatischer’ een geweldige rauwe oerschreeuw. Voor het eerst lijkt Scott zich echt helemaal te verliezen in emotie.

Ze eindigt diezelfde song met een letterlijke middelvinger naar degene waarvoor hij geschreven is. Even daarna is ze weer het poeslieve meisje van daarvoor: “Don’t worry about that”, verontschuldigd ze zich tegenover het publiek. Je vraagt je af waarom Torres niet een paar meer van dit soort echt rauwe rockers op de setlist heeft, maar als je de zangeres na deze uitbarsting ziet is het wel begrijpelijk. Ze moet er echt even van bekomen. En dus nog maar even iets rustigs: Honey. 

Regen, en dus meteen weer technische problemen. De aankondiging van Jaap Boots slaat even dood. “Torres!” Geen Torres. Gedurende de show kijkt de toetsenist bezorgd naar haar apparatuur en maakt ze de synths na elk nummer zorgvuldig droog. Maar dan is er weer iets met het drumstel. Het haalt de vaart er wel een beetje uit. 

Blijft er lekker bij zitten. Gezien de stevige show is dat wel een beetje apart. 

Fijne show van een innemende en intrigerende jongedame, die in een oogwenk schakelt tussen verstilde fluisterzang en rauwe grungy rock en daarmee blijft verrassen. Minpunten zijn er voor de wat vlakke band, vooral de gitarist voegt behalve een extra spacy laag weinig toe (de elektronische sub-bassen waar de toetseniste onverwacht mee op de proppen komt zijn dan weer zeer welkom). Bovendien ziet het er wat al te droeftoeterig uit zo, met allemaal dezelfde zwarte pakjes en paarse gothic-lippenstift. Maar Torres zelf blijft onze favoriete onheilsbrenger; er is niemand die haar pijn zo rauw tentoonspreidt als zij: ‘Everything hurts, but it’s fine, it happens all the time.’ In elk geval één keer per optreden; meer is misschien ook niet gezond.