The Undertones, Into The Great Wide Open, Sportveld, zondag 6 september 2015

Het zijn grijze duiven, daar op het veld, maar ze spelen nog aardig met pit. The Undertones dus, een klassieke punkrockband uit Noord-Ierland die een voorliefde voor T-Rex en David Bowie combineerde met de energie van de Ramones. John Peel was groot fan en draaide hun nummers gerust twee keer achter elkaar - ze duren dan ook niet zo lang - en inspireerden generaties, van The Libertines via Green Day naar Rancid, maar ook een Nederlandse act als Afterpartees is schatplichtig aan de Ieren. Overigens stapte de oorspronkelijke frontman Feargal Sharkey al in 1983 uit The Undertones, sinds 1999 is de band weer bij elkaar met Paul McLoone als zanger. En dat doet hij met z’n 48 jaar heel begeesterd, met onverstaanbaar Ierse grapjes, een lekker raspende stem en af en toe zowaar een soepele schop in de lucht.

“This one is for Ferry!” Jawel, Teenage Kicks wordt opgedragen aan Ferry Roseboom, de man die zijn zoontje zowaar Kick noemde (of zou dat toeval zijn?). Het is een heerlijk opruiende klassieker die ook vandaag glansrijk wordt gespeeld. Een piepklein meisje - ze zal hoogstens 12 zijn - crowdsurft erop over de mensenmassa. Wat jammer dat de song maar tweeënhalve minuut duurt! Gelukkig zijn er nog een paar liedjes die zo goed worden gespeeld: Here Comes The Summer, Jimmy Jimmy en Get Over You.

Waar komt opeens dat gigantische rode, pluizige knuffeldier vandaan? Hij vliegt over de hoofden van het publiek, belandt even op het podium en vervolgens in de pit.

Er is een grote vriendelijke pit van aardig wat oudere tieners die de veertig gepasseerd zijn, maar de jongere generatie is net zo goed vertegenwoordigd. Er gaat een jongen lachend en rollebollend door het zand, groepen meisjes die nog in hun tienerjaren zijn staan te hossen. Eentje klimt in de nek van een vriend terwijl er een jointje rondgaat. Kortom: dolle pret, hoewel het Sportveld ook niet écht vol is. 

Tja, de meerderheid van de songs zijn niet zo goed, en als hoogtepunt Teenage Kicks al halverwege de show wordt gespeeld, wordt het laatste deel ook wel een beetje taai. Bovendien: het zijn en blijven grijze duiven, daar op het podium. De drummer houdt z’n stokken vast alsof ie in een jazzband zit, de gitaristen spelen af en toe wat stijfjes. Sommigen zullen het een sneu gezicht vinden: punk-senioren die nog een keertje komen rocken. Maar goed, de lol spat ervan af, het is nog behoorlijk charmant en heel wat mensen herleven hier en nu nog even de opwinding die ze als tiener voelden. Op de eeuwige jeugd!