Ought, Into The Great Wide Open, Fortweg, zondag 6 september 2015

Ought is een postpunkband uit Montreal, Canada, hoewel geen van de bandleden daar oorspronkelijk vandaan komt: drie Amerikanen en een Australiër kwamen naar de stad om te studeren en vielen er met hun neus in de levendige DIY-scene. Ought nam in 2012 de eerste EP op en gooide vorig jaar hoge ogen met debuutplaat More Than Any Other Day, die hier en daar in de wat alternatievere jaarlijstjes opdook. De opvolger Sun Coming Down verschijnt over twee weken. Het geluid is het best te vergelijken met The Fall, vooral de praatzang van frontman Tim Darcy doet aan die van Mark E Smith denken.

Oef, Ought komt een beetje stroef op gang en de eerste paar nummers komen het podium niet af. Maar halverwege is er een soort omslagpunt. Even daarna volgt (soort van) ballade Habit van de eerste plaat. Dat blijft wel het mooiste liedje dat de import-Canadezen in huis hebben, waarin Darcy spoken word-passages en een gespannen maar overtuigend hoog gezongen refreinen afwisselt. Op een bepaalde manier komt het in de buurt van The Velvet Underground’s Heroin (een verslaving aan drugs? Liefde?), terwijl ook invloeden van Television naar voren komen. ‘I need to know I’m not alone’, schreeuwt Darcy aan het eind terwijl de song definitief losbarst. 

De band speelt vandaag een behoorlijk aantal liedjes van nieuwe plaat Sun Coming Down, die stuk voor stuk overtuigen. Een deel is wat melodieuzer, een enkeling komt in de buurt van krautrock. Het punt waarop Ought zich definitief over dat moeizame begin heenzet, is ook een nieuw liedje: Beautiful Blue Sky. Gek genoeg is dat liedje dan weer helemaal niet melodieuzer dan voorheen, maar tóch bevat het de sterkste hook. Met robotachtige monotone stem spuugt Darcy de tekst over een deprimerend eentonig leven eruit: ‘How’s the job, how’s the family, beautiful weather today…’ (Overigens precies dezelfde thematiek als titelnummer More Than Any Other Day van de debuutplaat). Maar op het moment dat hij zwaar sarcastisch ‘It's all that we have, just that and the big, beautiful blue sky’ zingt breekt daadwerkelijk de zon door. Hij lijkt er oprecht even van te genieten.

Ought gedijt het beste als het geluid echt superdroog gemixt is: de verschillende partijen moeten in elkaar klikken in plaats van één muur vormen. Helaas is dat vanmiddag net niet het geval, een van de redenen dat het aanvankelijk niet echt van het podium af spat.

Gelukkig is er na die rampzalige dag voor het Fortweg-podium gisteren nu weer wat opkomst, mensen zijn dat idyllische hoekje van het terrein in de duinen niet vergeten. Het duurt even tot Ought ze mee heeft, en dat (waarschijnlijk ook semi-ironisch bedoelde) meezingmomentje in More Than Any Other Day valt in het water. Maar zeker tijdens de laatste songs Gemini gaan alle jaknikkers zowaar echt dansen.

Laat die tweede plaat maar komen; wat Ought vanmiddag laat horen klinkt hard, scherp, urgent en zeer veelbelovend.