“Fresku huilebalk, niet huilen!” Een klein kind op het Sportveld houdt - ongetwijfeld als grap - een zelfgestift kartonnen bord omhoog voor de emo-rapper uit Eindhoven. En toch: tranen worden er zeker gelaten tijdens deze officieuze albumpresentatie. Een dolkomische, confronterende, ontroerende en vooral hele sterke show. Zo doe je dat.
Fresku, Into The Great Wide Open, Sportveld, zondag 6 september 2015
Wat hadden we het veel over Fresku, de laatste weken. Over de hilarische clip voor Kreeft, waarmee hij brag ’n' boast op de hak neemt, over de nieuwe meta-video Nooit Goed, maar natuurlijk vooral over Zo Doe Je Dat, waarmee hij de krantenkoppen haalde en Hilversum (ook ons bij 3voor12) sterk dwong eens goed naar zichzelf te kijken. Fresku’s derde album Nooit Meer Terug is sinds dit weekend uit, en daarmee mag je deze show op Into The Great Wide Open best de officieuze albumpresentatie noemen. Door het verschuiven van de show van Oscar & The Wolf naar zaterdag is Fresku zelfs gepromoveerd tot headliner van de zondag, en daarvoor nam hij flink wat vrienden mee: Glen Faria betreedt het podium voor Altijd Alleen, Winne voor Nieuwe Dag en MocroManiac en Braz voor een flinke handvol tracks. “Wie het allerliefst kijkt, krijgt een cd”, roept Fresku. Hij zegt dat hij wat last heeft van zijn stem en laste daarvoor zelfs zijn verrassingsoptreden vanmiddag in de hangout af, maar eigenlijk merken we er niets van.
Chemie tussen Fresku en MocroManiac
Wat eerder opvalt is hoe goed hij en die eigenzinnige rapper met nasale stem MocroManiac samengaan en zich aan elkaar optrekken. Telkens springen ze elkaar in de armen, glimlachen ze naar elkaar en geven een knipoog. “Fresku is m’n broeder van een andere moeder”, rapt MocroManiac in Nooit Goed. Zo zien ze er ook uit.
Het allerhardst gaan we vandaag op de banger Kreeft, die maar liefst twee keer voorbij komt. Eerst in de hiphopversie met crowdsurfers, een op-en-neer-bouncend veld en heel veel lachende gezichten, dan nog eens een meer jazzy uitvoering met band. Die eerste is eigenlijk wat sterker, die tweede wel de ultieme feelgood-uitsmijter. Braz komt er nog eens voor op in een gigantisch kreeftenpak. Fresku gaat voor ‘m op de grond liggen, en laat een emmer water over zich heen plenzen.
HET MOMENT:
Op verzoek van de organisatie spreekt columnist Bas Heijne voorafgaand aan de show over de humanitaire catastrofe en wat daarmee te doen. “Geef en denk na”, is de boodschap. We worstelen al het hele weekend met het thema, en dat geeft openingsnummer Nooit Meer Terug meteen een hele andere en bijzonder emotionele lading mee. “Niemand krijgt mij nog stuk, ik weet dat het me lukt, onderweg naar mijn geluk, nooit meer terug.” Tranen in de ogen.
Zeg Fresku… Die band is tight, man! Alleen in Trots laten ze wat steken vallen, maar verder weten ze de nummers precies de juiste drive mee te geven. Ook slim: Fresku wisselt het af met een klein dj-blokje met de eerste Kreeft-uitvoering, Heddedruksop, en de wat eigenaardige knaller Alzheimer met Duitse verse. Dat dj-blokje zonder band geeft de set precies de lucht die nodig is.
Bij Alisha, geschreven voor z’n dochter, begint een vrouw vooraan in het publiek onbedaarlijk te huilen. Op andere momenten geeft Fresku high-fives aan de kids bij het podium en gooit hij zijn armen in de lucht. Het veld volgt, en gaat hartstikke plat voor Fris.
Fresku krijgt vandaag zo’n beetje iedereen mee. Met zijn hilarische grappen, zijn hoogste pieken, maar ook zijn emotionele momenten en diepe dalen. Wat Fresku zo goed maakt: hij houdt ons een spiegel voor en confronteert ons met onze eigen tekortkomingen en twijfels. Hij laat zijn twijfel zien, en vormt die met de nodige zelfspot om tot een angstaanjagend sterke, op punten dolkomische show. Ja, dit was de beste show van Into The Great Wide Open. Maar we hebben wel één kanttekening: waarom is er hier op het festivalterrein nergens kreeft te vinden?