Hij is dus niet alleen. Het is een wonderlijk duo: Sticks, de man die al langer rapt dan de Gotthard tunnel, Tjeerd Bomhof, voormalig frontman van rockband Voicst en daarna solo actief als Dazzled Kid. Ze ontmoetten elkaar en het klikte, zo simpel is het. Sinds Opgezwolle is Sticks zo'n beetje elk jaar met iemand anders de studio in gedoken, maar nog nooit ging hij zo ver uit zijn comfort zone als nu. Van Bomhof was nog maar de vraag of ie ooit nog de studio uit zou komen, aangezien ie de laatste drie jaar niet meer op het podium stond en comfortabeler was met het schrijven en produceren voor anderen. Maar hier zijn ze dan, Dazzled Sticks. DS, geen Citroën.

 

“Ha Atze, hoe is het? Wel iets positiefs schrijven op 3voor12 hè, anders krijgen we trammelant. Dan gaan we rap battelen." Sticks ziet me in de foto barrier en voert de druk op. Nu vind ik het tot dat moment eigenlijk nog niet zo goed. Het begin - op stoeltjes - is een beetje stram - en dat liedje over een meisje dat geen deo gebruikt is ook niet zo aan me besteed. "Als je persoonlijke hygiëne hoog in het vaandel hebt, steek een hand op! En anders niet. Je zweet toch." Een rap battle durf ik eerlijk gezegd niet aan, maar gelukkig wordt het na dat dreigement steeds leuker en beter. Vooral Dans, door Sticks aangekondigd als 'de megahit', met een vrolijke, natuurlijk dansbare beat en een tekst over zorgeloosheid. Niet zo moeilijk en dans!

 

Ze doen het allemaal met zijn tweeën, op één special guest na. “Hij is sinds de jaren tachtig niet meer op het podium gesignaleerd, hier is de keytar!” Bomhof: “Hij is fucking wireless hè!” Het meest dodgy instrument ooit wordt gebruikt in de meest goofy track van het duo, maar laten we het hier vooral symbool stellen voor de frisse muzikale benadering van Dazzled Sticks. Op het podium is Sticks duidelijk de entertainer, terwijl Bomhof de instrumenten bedient en af en toe als een soort back-up MC fungeert. Ze werken met loops en elektronische geluiden, maar ook af en toe met gitaar. Er is duidelijk gekozen voor een alles-mag-benadering. 

 

Sticks' teksten hebben altijd iets speels. Zijn woordgrapjes zijn vaak zat op het randje van flauw. Dingen als: “Helemaal lijp, René van der Gijp. Iedereen wil graag op tv, natuurlijk zegt Wildred geen nee.” Maar hij doet het zo demonstratief, en zo goed gesandwiched tussen de verfijnde vondsten, dat ie er toch weer mee weg komt. Qua onderwerpen heeft het duo zich veel vrijheid veroorloofd, van de eerder genoemde ode aan persoonlijke hygiëne naar een vermakelijk liedje over hooligans in Bloomingdale naar het fenomeen Prem Shivran Sha Radhakishun (verzin daar maar eens een rijmwoord op) naar onze collectieve obsessie voor het medium tv.

 

Het is voor een festivalpubliek nooit makkelijk om sets te verteren met veel nieuw werk. Hier krijgen de mensen drie kwartier lang ALLEEN maar nummers voor hun kiezen, en het mag de verdienste van met name Sticks heten dat de aanwezigen hun aandacht er prima bij houden.

 

Dazzled en Sticks, twee muzikanten op en kruispunt in hun carrière. Mist Tjeerd Bomhof het podium? Wat gaat Sticks doen als ie klaar is met dat welverdiende retrospectieven? En dan is dit speelse project misschien wel het ideale tussendoortje. Want zo voelt het, als een luchtig experiment met vrije associaties die overal toe mogen leiden. Nou Sticks, ik hoop dat dit positief genoeg is, want mijn battle skills houden op bij 'repperdeklep, Sticks is nep'. Oh en Tjeerd, wat is je Lionel Richie T heerlijk dazzled kitschy.