Wat valt er nog te zeggen over Goon, de bitterzoete debuutplaat van Tobias Jesso Jr., dat hij niet zelf al op het album zegt? Zelden zal een muzikant zijn verhaal zo onomwonden uit de doeken hebben gedaan als de 29-jarige singer-songwriter uit Canada. Nog één keer kort door de bocht: Jesso vertrok vanuit Vancouver naar Los Angeles om het te gaan maken in de muziek, hits schrijven voor anderen wilde hij. Zoals zoveel jonge aspirant-sterren mislukte hij, waarop Jesso terugkeerde naar zijn geboorteland. Geheel volgens de wet van Murphy was zijn moeder intussen ziek geworden. Hij zorgde voor haar terwijl hij werkte als verhuizer en piano leerde spelen op de piano van zijn zusje - zijn gitaar was hij kwijtgeraakt.

Jesso zingt over al die gebeurtenissen in songs als Hollywood. Door de pure eenvoud waarmee hij dat doet komt het des te harder binnen; let erop hoe de laatste zin van elk couplet veranderd. Van ‘But I don't know if I can make it, no, I don't know if I could / Think I'm gonna try in Hollywood’ tot ‘And I pray, God help me, I’ve done the best I could / Think I’m gonna die in Hollywood’. Waarna hij bij zinnen komt en besluit met ‘And I don't know if I can make it and I don't know if I should / I think I'll say goodbye to Hollywood’, gevolgd door een einde waarin dissonante blaasinstrumenten de simpele piano-akkoorden overnemen. Eenzelfde soort berusting horen we later op de plaat in de prachtsong Leaving L.A.

Enfin, zijn mislukte Hollywood-avontuur in een notendop. Gelukkig sloegen de gevoelige pianoliedjes die Tobias Jesso Jr. terug in Canada schreef wél aan. Via Girls-bassist Chet White krijgt Jesso een platencontract bij True Panther, hij produceert ook True Love (niet op de plaat) en acht van de tracks op Goon. Daarnaast zijn ook Patrick Carney (The Black Keys) en Ariel Rechtshaid (o.a. Vampire Weekend, Cass McCombs maar ook Usher en Beyoncé) aan boord als producers. Gelukkig houden zij het allemaal klein, met Jesso’s hoge stem en piano stevig op de voorgrond en een bescheiden rol voor de bas, drums en andere begeleidende instrumenten. En waar nodig toch nog wat productioneel vernuft zoals in Leaving L.A. – hoor die interludes met gitaar, koortje en (wat klinkt als een) Rhodes of vibrafoon. Slechts op twee andere momenten pakt Jesso de gitaar er weer bij: The Wait en afsluiter Tell The Truth.

Eind goed, al goed. Wordt Goon daarmee toch nog een beetje een vrolijke plaat? Nou nee, want zijn carrière was niet het enige punt waarop de tarotkaarten Jesso niet gunstig gezind waren. Goon gaat evengoed over falen in de liefde. Dat doet hij in teksten die, als je ze van papier opleest, te cheesy voor woorden zijn. Maar als Jesso ze zingt, geloof je ze. In How Could You Babe is zijn voormalige liefde ervandoor met een andere kerel. Je zou kunnen zingen over wat je hem gaat aandoen of hoe je er overheen gaat komen, maar Jesso zwelgt in zijn verdriet. ‘When I found out you'd gone and met a new man / I felt so lonely that I cried / How could you babe?’ zingt hij.

Een nummer later is hij er duidelijk nog niet overheen: ‘I can hardly breathe without you / There is no future I want to see without you’, klinkt zijn stem op zijn allerdroevigst.Wéér een song later lijkt hij de liefde van zijn leven te smeken of ze dan in elk geval vrienden kunnen blijven, maar het Beatlesque Can We Still Be Friends blijkt toch over een vriendschap te gaan waarmee het ook een beetje mis is gelopen. Gelukkig komt het hiermee wel goed: "I know it's not the same but I'm glad you came / Can we still be friends?" Het is nou ook weer niet zo dat Goon een ontzettend depressieve plaat is, Jesso weet wel degelijk een hoopgevende boodschap mee te geven aan nummers als het up-tempo For You en Just A Dream. Hij blijkt in het ironische Crocodile Tears bovendien over de nodige zelfspot te beschikken.

Helemaal zonder clichés zijn Jesso’s klassieke popsongs over gebroken harten natuurlijk niet. De invloeden van singer/songwriters uit de sixties en seventies als John Lennon, Billy Joel, Elton John, Randy Newman en Burt Bacharach zijn niet moeilijk te vinden, en tekstueel lijkt Jesso er weinig om te geven de gebaande paden te omzeilen. En toch, wetende dat hij al die ellende heeft meegemaakt neem je de soms wat onbeholpen verwoorde mistroost meteen aan van Jesso. Zo’n ontzettend oprechte, ongecompliceerde plaat over menselijk falen als Goon hoor je er niet veel.

Wat voor muzikant zou Tobias Jesso Jr. zijn geworden als hij het in Hollywood had gemaakt? We zullen het nooit weten, maar dat hij op zijn 29^e zo’n doorleefde plaat had kunnen maken, lijkt onwaarschijnlijk. 

Goon verschijnt via True Panther Sounds/Beggars en is nu te beluisteren op Spotify. 17 mei staat Jesso op het gezamenlijke festival van London Calling en Concerto in de Tolhuistuin.