Snort speed, worship satan
"Ik groeide op met punk, maar had een fascinatie voor twee muziekstijlen", vertelt Gareth de Wijk, alias Thrasher. "Gabber en drum 'n bass. Maar omdat ik met de anti-nazi's-patch op mijn tas geterroriseerd werd door de gabbers in mijn wijk, werd ik eerder aangetrokken tot drum 'n bass." De frontman van The Hard Way komt bepaald niet uit het niets. Gareth de Wijk speelde al jaren in punk- en hardcorebands toen hij zich als programmeur van Nighttown ontfermde over een harde drum 'n bass avond, genaamd PRSPCT. Nighttown, de voorloper van het inmiddels ook al weer ter ziele gegane WATT, oftewel: alweer bijna een decennium geleden. En De Wijk was daarna ook nog eens programmeur van Waterfront, nog een zaal die uit het Rotterdamse muzieklandschap verdwenen is. Maar vanuit een creatief bolwerk schuin achter station Hofplein werkt The Hard Way dapper verder.

"Snort Speed, Worship Satan", staat met grote letters op de muur van de studio geplakt. Het is een klein hok in een verzamelpand voor creatieve mensen. De hele straat moet last hebben van het geluid, maar volgens Thrasher vindt de buurman - die grote Surinaamse jongen van de rijstreclame - het eigenlijk wel mooi wat ze maken. Bong-Ra heeft er ook zo'n sticker van op zijn laptop zitten. Het is grappig bedoeld, vertelt de breakcore-producer, die sinds een paar jaar ook in Rotterdam woont en ook deel uitmaakt van The Hard Way. "Het is meer een aanval op religie dan dat het om de drugs gaat", zegt hij. "In Polen kwam laatst een vrouw met een bijbel naar me toe om te vertellen dat ik naar de hel ga. Dat vind ik dan wel mooi." Bong-Ra, ofwel Jason Köhnen, kennen we inmiddels ook al even. Jarenlang opereerde hij vanuit Utrecht en bracht hij internationaal gerespecteerde platen uit. Zijn aanzien is zelfs zo groot dat op zijn bruiloft in Tivoli in 2007 allemaal internationale grootheden optraden, waaronder Venetian Snares en Jason Forrest. "Mijn oma heeft het er nog over, die vond Venetian Snares geweldig. Met het huwelijk is het helaas minder goed afgelopen. Het was nog net geen wereldrecord."

"Om faam of geld geeft hij niets"
Dan is er nog een derde lid in The Hard Way. Zij naam - Maxim Anokhin - verraadt een Oost-Europese afkomst, en dat klopt: Limewax kwam als jongen van 11 vanuit Oekraïne naar Nederland, waar hij zich al vanaf zijn zestiende liet gelden als producer. "Maxim doet geen interviews, al sinds 2006 niet meer", zegt Thrasher, die vaak back to back met hem draait. "Mede daardoor is hij een van de best bewaarde geheimen van Nederland. En dat terwijl hij al op zijn zestiende drum 'n bass land compleet op zijn kop gezet heeft. Hij maakte bepaalde edits, gooide beats om op een manier die nu eigenlijk heel logisch klinkt. Echte helden als Aphex Twin en Amon Tobin draaien nog steeds regelmatig tracks van hem. Maar om faam of geld geeft hij niets. Hij kan rond komen van zijn muziek, dat vindt hij genoeg."

Samen begonnen ze aan een serieus en grappig project. The Hard Way is hard en lomp. Soms agressief, vaker ook gewoon energiek. De nadruk ligt op lol, met zwartgallige, nihilistische humor, een tikkeltje politiek, maar nooit wereldverbeterend. Het begon allemaal met een 12 inch getiteld Suck Satan's Cock. Dat kan natuurlijk niet anders dan grappig bedoeld zijn. "Natuurlijk", zegt Bong-Ra, "Het is over de top, net als die video met drugs en lekkere wijven, maar tegelijk is het ook wel echt zo." Thrasher: "Ik schrijf teksten die echt ergens over gaan, anders dan de meeste dance. Die is meestal erg oppervlakkig, puur business. Zelfs gabber is braaf als de pleuris geworden. Wij willen provoceren, ergens tegenaan schoppen."

"Ik ben provocatief, maar niet stom"
Dat doet The Hard Way onder andere met hardcore gay porno als visuals. Geintje. Maar ook niet. Thrasher: "Als je vrouwelijk naakt als visuals gebruikt, hoor je niemand, sterker nog, dan vindt iedereen het geweldig. Als je een man een andere man ziet pijpen is het ineens een probleem? Dat vind ik echt onzin." "Wij zijn voor homoseksualiteit", zegt Bong-Ra. "Ik vind het echt niet kunnen dat mensen daar anno 2014 nog problemen mee hebben. Dat heb ik ook tegen op religies. Ze zijn allemaal gebaseerd op handleidingen van tweeduizend jaar geleden. Er staan normen en waarden in die misschien ooit goed bedoeld waren, maar die niet meer van deze tijd zijn. Dat mannen en vrouwen bijvoorbeeld niet gelijk behandeld worden, dat kan echt niet meer. En is gay porno echt een probleem? Maak je eerder druk om die wet in Oeganda, die ervoor zorgt dat homo's levenslang de cel in verdwijnen." "Ik voel echt haat voor de bijbel", zegt Thrasher. "Vroeger dacht ik nog: laat iedereen in zijn waarde. Maar inmiddels heb ik te vaak meegemaakt dat je uit naam van het geloof juist dingen door de strot geduwd worden."

Provoceren en confronteren is altijd een van de belangrijkste doelen van muziek, stelt Bong-Ra. Ook al hebben mensen daar vaak niet eens oog voor. "Net na de moord op Theo van Gogh maakte ik het album Soldaat van Oranje, waarop je Willem van Oranje met een afgehakte zwijnenkop ziet. Dat was voor mij een manier om op de politieke situatie in Nederland te reflecteren, maar ik geloof niet dat iemand daar op die manier over geschreven heeft. Desalniettemin ga ik graag het gesprek aan met mensen die anders denken dan ik. Ik zou het zelfs wel een uitdaging vinden om in een bar met skinheads op te treden, denk ik." Dat klinkt dapper, maar gay porno visuals bij een mogelijk optreden in Rusland - daar houden ze ook van keiharde muziek - ziet hij dan weer niet zitten. "Ik ben provocatief, maar niet stom. Je moet weten waar je je kunt manifesteren om je gelijk te halen. Er is een verschil tussen staan voor wat je vindt en twee jaar in een Siberische goelag zitten."