HET CONCERT: Luke Sital-Singh, Paradijskerk. Zaterdag 5 april 2014.

DE ACT:
De 25-jarige Britse singer-songwriter staat niet alleen aan de vooravond van een mooie tweede dag van Motel Mozaique, ook zijn carriére staat het begin van iets wat weleens heel mooi zou kunnen worden. Met een drietal EP’s op zak en een bescheiden hitje in Nothing Stays The Same klopt Sital-Singh voorzichtig aan de deur van het Genootschap der succesvolle Singer-songwriters. Met de nodige steun uit het thuisland van de staatsomroep (Hij werd geselecteerd in de longlist van BBC’s Sound of 2014) en van een nieuw (major) label moet het voor de nabije toekomst goed komen.

HET NUMMER:
Nothing Stays The Same is een buitengewoon pakkend popliedje met een gevoel waar Ben Howard de afgelopen tijd patent op leek te hebben. De koortjes en percussie blijven achter in de studio en in zijn eentje laat Sital-Singh horen dat in een uitgeklede versie de kracht van het liedje overeind blijft.

HET MOMENT:
Als de Brit bij Nearly Morning (bekend door Grey’s Anatomy) zijn microfoon verlaat en het liedje verder onversterkt afmaakt staat het kippenvel recht op de armen. Een uithaal zoals Ryan Adams in zijn beste jaren produceerde, maakt het af.

HET PUBLIEK:
Het is dat men tussen de liedjes door applaudisseerde voor de Brit, anders leek het net alsof die arme Luke in zijn eentje stond te spelen. De volle Paradijskerk was muis- en muisstil.

HET OORDEEL:
In de studio en met band klinken de liedjes van Sital-Singh iets te gemaakt of te glad, maar vanavond is daar in de verste verte niets van te merken. In zijn eentje komt het breekbare in zijn stem veel beter naar voren en je zou haast adviseren dat hij voorlopig op deze toer verder zou moeten. Het misstaat hem geenszins.