The Boxer Rebellion die hier vandaag op de planken staat, is een heel andere dan die van een paar jaar geleden. Toen klonk het als Editors zonder Tom Smith, nu als The National zonder Matt Berninger én de Dessner broertjes.

'Diamonds' heette die radiohit van afgelopen jaar. Hij reikte zelfs tot nummer 2 in de VPRO Song van het Jaar verkiezing. Het is inderdaad hun beste liedje, met voorsprong zelfs. 'Are you angry with me now?' klinkt het. 'Are you angry, cause I'm to blame.'

In de fotopit staat een man of acht met de armen over elkaar, te wachten op hun moment. Op het moment. Op iets. Frontman Nathan Nicholson doet af en toe zijn armen wijd, en soms stapt hij naar de rand. En weer terug. Het kleine mannetje met de scherpe wenkbrauwen begint stilaan grijs te worden aan de slapen, maar wel op een stijlvolle manier. Er is een bassist. En een gitarist. Die is nieuw, leren we halverwege de set. Knappe jongen. Er is ook een drummer, maar die zit natuurlijk rustig verscholen achter de rest. Dat was het. Voor de rest gebeurt er een uur lang helemaal niets. Er is niet eens een fatsoenlijke lichtman ingehuurd om er iets van te maken. Een beetje wit van voren, blauw van achteren, meer is het niet. Intens saai om naar te kijken. Oh wacht even, er gebeurt iets bij het nummer 'New York': drummer, gitarist en bassist pakken er trommels bij en ondersteunen zo de toetspartijen van hun frontman. Maar nee, opnieuw leidt het niet tot iets memorabels.

The Boxer Rebellion is zo'n band waarvan je je niet kunt voorstellen dat iemand er echt fan van is. De Alpha is dit weekend dan ook nog niet zo leeg geweest, en de stiltes na ieder nummer doen pijn aan je oren. 

Even verder over The National. Die band speelt hier vanavond immers ook. De gelijkenis zit hem in de onderkoelde, gedoseerde manier waarop The Boxer Rebellion zijn songs opbouwt. Geen spectaculaire solo's, geen opzwepende drumroffels, de akkoorden verschuiven haast onmerkbaar, details (een synth hier, een tamboerijn daar) vragen nooit expliciet om aandacht. Maar waar The National er op verbluffende wijze in slaagt onder je huid te kruipen (door de overweldigende stem en de vernuftige composities), blijft hier na een uur helemaal niks hangen. Zonde, want het zijn vast nog steeds aardige jongens, en ze zien eruit alsof ze met hart en ziel spelen. Maar nee, het zit er gewoon echt niet in. Naar The National dan maar?