Happy Hardcore, wie is er niet groot mee geworden? Wonderful Days, Luv U More, I’m A Raver, Hardcore Vibes en I Want To Be A Hippy hebben zich in het collectieve geheugen van hele generaties Lowlands-gangers genesteld – vaak tegen wil en dank, overigens. Op zaterdag in Biddinghuizen mochten we dat culturele erfgoed nog eenmaal vieren. Met Caroline Borgers, Mental Theo, The Party Animals, DJ Ruffneck, Wappie Und Wappie én Def Rhymz. Nadat de laatste noten van toegift Forever Young (en zo voelen we ons op Lowlands, potdikkeme) zijn uitgestorven en alle acts nog eenmaal het podium oplopen, blijkt het publiek massaal met de benen op de houten vloer te stampen. Totale euforie, zoals we die nergens anders op Lowlands ervoeren. Wie had dat gedacht, op zaterdagmiddag in de Alpha?

Eén seniorbezoeker werd dit weekend wereldberoemd in Biddinghuizen. “I love you, Leon”, gromde Josh Homme naar hem. Leon? Ja, Leon. Dat is een oude knakker die in de Alpha menigmaal op de eerste rij werd gespot, met glittersjaaltje, brilletje, een arm vol festivalbandjes en aan zijn rechterhand mist hij een vinger (!). Bizar festivalongeluk gehad? Skrillex postte een foto van hem op Instagram, Josh Homme betuigde zelfs de liefde aan ‘Leon’. “You’re called Leon? I fucking love you, man. You’re one cool motherfucker... a motherfucking klootzak”, aldus de frontman van Queens of the Stone Age. “So this is a love song for Leon. My backstage is over there, Leon.” Overigens heet Leon eigenlijk Nico Starlight, vernamen we de afgelopen dagen.

Ja, die ene plek op Lowlands die het daglicht niet verdraagt: de Tïtty Twister. Daar waar de barmannen non-stop volle biertjes de zaal in sodemieteren, daar waar een vamp een naald in haar arm zet om vervolgens haar eigen bloed op te drinken, en daar waar een Amy Winehouse-imitator in doodskist over het terrein scheurt om vervolgens een stel ijzersterke ondode covers te doen. Naar het schijnt is het Tïtty Twïster-tijdperk nu écht officieel voorbij. De tent, gemodelleerd naar ultieme horror-b-film From Dusk Till Dawn, deed haar naam weer eer aan met als soundtrack een huiveringwekkende lach en legio aan spookachtige rock ’n roll-klassiekers. Ons hoogte/dieptepunt? Die gast in leren mini-slip die op de bar stond met een gigantische zwarte dildo, waar liters rode vloeistof (bloed?) doorheen spoten op zo’n beetje het gehele publiek. Nog nooit met zo’n kater wakkergeworden, om vervolgens af te vragen hoe dat witte shirt in godsnaam zo bloederig roze is geworden. Zo’n gekkenhuis vind je op geen enkel ander festival.

Eigenlijk is élke show van Amerikaanse garagerocksensatie The Black Lips een sensatie. Op Lowlands – waar ze uitstekend geprogrammeerd stonden als laatste act op het kleinste podium - neemt ieder nummer het aantal aangeschoten crowdsurfers exponentieel toe en wordt de pit alsmaar onstuimiger en zweteriger. Bassist Jared Swilley ziet ondertussen wat de sleutel tot het perfecte einde van de show is: WC-papier. Heel. Veel. WC-papier. Een voor een gooit hij de rollen over de lichtinstallatie, om de Charlie vakkundig te TP-en. Ja, zo weet je Lowlands wel in te pakken.

Alles viel op zijn plek bij de show van Paul van Haver, alias Stromae, in de Alpha. Hij lijkt een lange slungel, met beladen Afrikaanse roots uit een buitenwijk van Brussel. De media én het grote publiek vallen massaal voor hem, en als headliner op Lowlands laat hij zien hoe een strak geregisseerde, hoogst conceptuele show de perfectie kan benaderen. Hét moment zit in Formidable, waarin hij gaandeweg het nummer steeds meer dronken over het podium zwalkt, slechter gaat zingen en uiteindelijk instort om te worden weggedragen. Maar het publiek vóélt dat het nummer niet is afgelopen, en zet zelf massaal in volle borst het refrein nog eens in. Een meezingmoment, jawel, maar vele malen unieker dan de four-to-the-floor-kick die de gemiddelde stadionrockact daarvoor inzet.

Drumsolo’s, ze mogen nog! Vlaams rocktrio weet wel hoe ze dat kunnen uitbouwen naar een epische climax: drummer Mario Goossens neemt alle tijd voor een spierballensolo, zijn bandgenoten zetten hem ondertussen letterlijk in de spotlights. Daarna is het tijd voor een ouderwets spelletje jongens-tegen-de-meisjes.

Wat een nare puberpleasers zijn de Amerikaanse gasten van The Neighbourhood, en wat een matte show geven ze weg op Lowlands. Om daar toch maar verandering in te brengen, beklimt frontman Jesse Rutherford de voorste stellages. Je leeft tenslotte maar één keer, ofniedan? Hij zet zijn leven in het spel, en klimt wel een meter of zes hoog. Ho? Gaat het daar fout? Er glipt een voetje weg, en lijkt het of we voortijdig een afscheid moeten nemen van The Neighbourhood. Uiteindelijk komen we er met de schrik vanaf, en zijn de zestienjarige emomeisjes door het dolle heen vanwege Rutherfords plotselinge wederopstanding als acrobaat.