Het woord van het jaar 2013: selfie, een foto van jezelf, gemaakt met de mobiele telefoon. Iedereen doet het. Ellen Degeneres verzamelde een miljoenencast om zich heen na de Oscar-uitreiking, president Obama maakte zelfs een foto met zijn Deense en Britse ambtgenoten op de herdenkingsbijeenkomst voor Nelson Mandela. De Engelse groep Jungle doet exact het tegenovergestelde. Op de bandfoto die begin dit jaar van het duo cirkuleerde, staan twee coole, donkere kerels in hippe trainingspakken en roller skates, een typische Amerikaanse hiphoplook. Ze zien eruit als mannen van de straat, maar ogen tegelijk stinkend rijk en hebben een gouden plaat aan de muur hangen. Wie zijn die twee, en waar komen ze vandaan? Wat blijkt als je Jungle op het podium ziet: tussen de zevenkoppige elektronische soulband zijn die twee helemaal niet te vinden. 

 

Ze lijken er niet eens op. De belangrijkste figuren achter de groep zijn twee blanke Engelsen die zich J en T noemen. Een klein onderzoek van 3voor12 onthulde dat die met het staartje eigenlijk Joshua heet, die met het korte haar Tom. Joshua is de prater van de twee, de man met de ideeën. Samen zaten ze in Born Blonde, een nu al vergeten Britpopband die in 2012 een plaat uitbracht. 'Die twee jongens zijn vrienden van ons, en ze spelen in de clip van The Heat. Toch apart dat mensen niet dachten dat we het meisje uit onze eerste videoclip waren,' lacht J, verwijzend naar het zesjarige breakdancemeisje B-Girl Terra uit de Platoon-clip. 'Zij zijn het beeld bij onze muziek, wij zelf zijn vergelijkbaar met Quentin Tarantino, de regisseur die hooguit even in beeld verschijnt voor een kleine cameo. De hele selfie-cultuur staat ons behoorlijk tegen. Iedereen is de editor van zijn eigen leven, iedereen probeert een beeld van zichzelf aan de wereld te verkopen. Wij hebben liever dat het om de muziek gaat, dat mensen eerlijk kunnen zeggen wat ze ervan vinden, zelfs als het goede vrienden zijn. Als je naar een schoolvoorstelling gaat waar je zusje in speelt, kun je ook niet meer objectief oordelen, toch? Het is geweldig als je iemand die je een jaar niet gesproken hebt jouw video op Facebook ziet posten, zonder dat hij weet dat jij het bent.'

Natuurlijk zijn J en T bepaald niet de enigen die een spelletje spelen met identiteit, en zo impliciet of expliciet commentaar leveren op de exhibitionistische internetcultuur. Neem Daft Punk met hun helmen, of Damon Albarn, die zich achter een cartoonpersonage verschool met Gorillaz. Het Zweedse The Knife hult zich in maskers en pruiken en kwam met een verwarrende live-show waarin vraagtekens gezet werden bij de identiteit van optredende artiesten. Of The Child Of Lov, een mysterieuze Nederlandse artiest die nooit optrad, een personage van zichzelf maakte en vorig jaar ineens overleed aan een hartkwaal. Dat wil zeggen: 'ineens' voor ons, hij zelf wist al zijn hele leven wat hem boven het hoofd hing. Zijn dood was omgeven door zoveel geheimzinnigheid dat mensen zelfs twijfelden of het bericht wel klopte. 'De laatste tweet ooit van The Child Of Lov was: "This band JUNGLE is the shit"', vertelt T. 'Dat vonden wij bijzonder, want als een artiest op ons van invloed was, dan was hij het wel. We luisterden naar zijn muziek toen Jungle net vorm begon te krijgen. Zijn stemgeluid vonden we mooi, de textuur van zijn muziek, natuurlijk het verhaal er omheen. Wij zouden het nooit zo kunnen doen als hij, dat zou al ons harde werk teniet doen.'

 

Inmiddels is het mysterie er dus wel vanaf bij Jungle. Hoewel Joshua en Tom elkaar nog altijd principieel J en T blijven noemen, willen ze best meer over zichzelf vertellen. 'We zijn opgegroeid in Shepard's Bush', vertelt T. 'West Londen, maar niet zo chique als Notting Hill. Ik was een jaar of tien toen J letterlijk bij ons over de schutting sprong om vriendjes te worden. Een paar weken later probeerde hij me een gitaar te verkopen. Tien pond wilde hij ervoor hebben, het was een piece of shit zonder snaren.' 'Ik dacht dat hij in perfecte staat was', verdedigt J. 'We luisterden samen naar muziek, speelden Grand Theft Auto op de Playstation en keken films. Amerikaanse cultuur uit games en films heeft enorm veel invloed op ons gehad, zoals eigenlijk op iedereen in Europa. Wij laten dat natuurlijk toe, zoals Damon Albarn bij Gorillaz ook alle invloeden toeliet. Ik haat het dat mensen denken dat een mens maar een soort muziek kan maken. Als je uit Spanje komt, mag je alleen maar flamenco maken. Dat is onzin, toch? Dingen als ras of genre maken niet meer uit, althans: ze zouden niet meer uit moeten maken.'

Jungle's meest succesvolle song Busy Earnin' is ook hun meest euforische tot nu toe. Eerdere singles als The Heat en Platoon waren juist extreem koel, in hun tempo en timing. Typisch in hun geluid is een contrast tussen de lage lead vocals en de kopstemmen die daar accenten boven zetten. De producties zitten vol details - een vage politieserene, een analoog kraakje, een subtiel orgeltje. In Busy Earnin klinkende synths als krachtige blazers en zet de bas net even wat harder aan. Opnieuw probeert Jungle zich hier te onttrekken aan de rat race, de fastlane van het moderne leven. 'You think that all your time is used, too busy earnin'. You can't get enough', klinkt het. 'Ik ben inmiddels meer dan genoeg vrienden kwijt geraakt doordat ik ze afpoeierde met de mededeling dat ik druk was,' zegt J. 'Sommige mensen zijn zo druk met hun carrière, dat ze vergeten gelukkig te zijn. En wat heb je uiteindelijk aan materiële rijkdom als je in je eentje thuis zit?'

 

Jungle speelt dit weekend op London Calling. Het debuutalbum van de band verschijnt later dit jaar bij XL/Beggars.