Zonde hoor, want Pixies was eind jaren tachtig, begin jaren negentig een enorm invloedrijke band. Album na album schreven ze vol met felle liedjes met goede melodieën. Rauw maar toegankelijk, als een soort voorbode van de grunge.

Maar wat blijkt: het is eigenlijk hartstikke goed. Here Comes Your Man, Where Is My Mind?, Monkey Gone To Heaven, het zijn vooral de rustige, melodieuze nummers die uitgegroeid zijn tot de absolute klassiekers van de band. Here Comes Your Man heeft de beste hook, Where Is My Mind? zingt het best mee, en Monkey Gone To Heaven heeft die curieuze, intrigerende tekst: "If the devil is six, then God is seven!" Aan het einde nog even het jakkerige Debaser, en dan weten we weer waar het ook alweer om draaide.

Eigenlijk weten we al vrij snel dat het goed gaat komen vanavond, en wel zodra de eerste rijen uit volle borsten meeschreeuwen met Hey. Nee, het zijn niet alleen kale of grijze koppen, maar ook opvallend jonge mensen. "Whores in my head! Whores at my door! Whores in my bed!" Frank Black is tegenwoordig meer breed dan lang, en hij beweegt zich navenant de kleine oogjes gesloten als hij zingt, maar op kleine momentjes zien we dat hij er zin in heeft. Drummer David Lovering speelt heel typisch alles op links met zijn backhand. Nooit uitbundig, maar vandaag wel met pit. Gitarist Joey Santiago mag zich meer veroorloven, en zijn solomomentjes zijn vandaag scherp. Pixies is nooit een band van notenpielerij geweest - vandaag 24 songs in een kleine 75 minuten. Des te belangrijker is die scherpte. Oh ja, die nieuwe dame op bas, Paz Lenchantin, met een bloem op de kop van haar instrument, die heeft de juiste 90s indie vibe om zich heen. Maar Gigantic zingen mag ze uiteraard niet.

Nou ja, die nieuwe nummers dus. Er staan er vier op de setlist, waarvan eigenlijk alleen het rustige Greens and Blues enigszins de moeite waard is. In Indie Cindy horen we de dikke ouwe man Frank Black zingen dat ie verliefd is op je dochter. Laat maar, Frank, dat willen we allemaal niet horen. Wat dan wel weer voor de band spreekt: tot twee keer toe volgt op zo'n drakerige nieuwe song een razend punkende versnelling: vooral Crackity Jones na Bagboy is heel goed. Als een snelle borrel om dat gekke smaakje weg te spoelen.

Het grootste probleem bij dat gewraakte concert in 2010 was dat Pinkpop geen zier gaf om de kunsten of legacy van Pixies. Hier is dat anders. Zeker met de vallende duisternis en een prima podiumbelichting geeft dat meteen een heel andere sfeer dan bij die apathische show. Er wordt gepogoot en hard meegezongen, en het geluid draagt tot vrij ver op het terrein. 

Wie had dat ooit gedacht: Pixies als hoogtepunt van dag 1. Natuurlijk enkel op basis van ruim twintig jaar oud werk, maar ook dat ging een paar jaar geleden nog de mist in. Dan was dit van Best Kept Secret toch een goede gok.