Kieran Hebden heeft zijn moeder meegenomen vanavond. Ze kijkt toe hoe haar zoon Trouw volledig in zijn macht heeft. Met als absoluut hoogtepunt Caribou’s Can’t Do Without You, een track die je deze zomer zo vaak hoorde, die heel vaak goed viel, maar zelden beter dan nu.

Zodra de man uit Frankfurt begint, en bijna iedereen in de zaal zijn of haar telefoon erbij pakt om te filmen, stijgt het kwik. Maar zodra hij zijn befaamde Maschine aanraakt, ontploft de boel pas echt. De bekende claps volgen, iedereen herkent ze. Zijn techno rolt maar door, vrijwel zonder tot stilstand te komen, en het is constant bouwen naar een nieuwe climax.

Eigenlijk valt de liveset van Jon Hopkins een beetje uit de toon op deze Trouw avond, waar de sfeer voortdurend losjes en elegant is. Hopkins bestrijkt het terrein tussen Moderat en Holden. Het deelt de emotionele lading die de andere dj’s in hun set leggen, maar zijn muziek is blokkeriger, de melodieën komen hortend en stotend tot stand.  

Michael Mayer, een van de frontmannen van Kompakt, maakt zijn opwachting samen met onder andere Kölsch, Superpitcher en Gui Boratto. Rond een uur bereikt Superpitcher grote dieptes met gelaagde progressieve beats, die voor het tijdstip al hard aanvoelen. In de grote zaal is het erg vol, soms op het vervelende af. Het wordt een opgaaf om een plek te vinden om je ledematen te laten wapperen.

In de kelder van Trouw hebben Move D en Motor City Drum Ensemble het rijk voor zich, zeven uur lang. De marathonset heeft een hoog discogehalte, maar je kunt er ook rustig een Fela Kuti song horen, en natuurlijk veel van die bijzonder compacte house waar deze twee om bekend staan. Het is dat de kwaliteit boven zo hoog is, anders zou je hier gerust de hele nacht kunnen zijn.