Nog iets meer dan twee maanden heeft de club te gaan, en veel mensen lijken zich dat maar al te goed te realiseren. Er is geen club zo happening als Trouw deze dagen, een paar keer zelfs tot ver in de ochtend. Het is nog niet afgelopen binnen, nog lang niet zelfs. Wie wil kan tot maandagmorgen door. De ochtend is zojuist ingeluid door The Love Triangle, oftewel locals Job Jobse, Elias Mazian en Luc Mast. Even na half negen draaiden ze Omar Souleyman, tien minuten later Donna Summers "I Feel Love" en William Onyeabors "When The Going Is Smooth & Good".
Hoewel eigenlijk elke avond deze week in Trouw van hoog niveau was, stond deze vooraf al wel in de agenda’s als DE nacht van ADE 2014. Four Tet bijvoorbeeld verzorgde met Jamie XX eerder dit jaar ook al een van de meest gewaardeerde avonden in de historie van de club. En dan is er nog Jon Hopkins, die zijn liveset volledig aangekleed met visuals komt brengen. Hopkins’ muziek valt eigenlijk een beetje uit de toon bij de rest van de avond. Zijn muziek is minder elegant dan alles wat we op deze avond horen. Melodieus is het wel, maar dan uitgeserveerd in blokken, hortend en stotend, maar toch gedecideerd. Het is bovendien meer een soort kijk-concert, waarvoor zo’n beetje iedereen die in het gebouw is naar voren gekomen is. Zelden was de dansvloer hier zo vol. De Brit bestrijkt het hele gebied tussen Moderat en James Holden, melodieus en scherp tegelijk. Opvallend zijn onder andere een dubstep-achtig stuk in het begin, gevolgd door een briljante lange versie van "Open Eye Signal".
Kan Four Tet vervolgens zijn bezoek van een paar maanden hier evenaren? Jazeker, dat kan hij. Er zitten zoveel mooie details in zijn twee en een half uur durende set. Dat moment bijvoorbeeld dat hij na een eerste geslaagde drop omkijkt naar zijn moeder, die de hele avond in de dj booth naast hem zit. Echt waar, het kan niet missen, zij is zijn moeder, een grijze vrouw met exact dezelfde gelaatsuitdrukking als hij. Haar duim gaat omhoog, ter goedkeuring. Voor hij de plaat terug in zijn tas steekt, houdt hij hem nog even omhoog voor haar, een knikje is haar antwoord. Kort daarna spreekt ze Jon Hopkins vermanend toe als hij het nodig heeft "Glassbeadgames" te Shazamen, de track die Four Tet met Martyn maakte. Of zoals Martyn op Twitter opmerkt als reactie: “Haha zeg es dat ie z’n email wat beter moet checken dan had ie allang geweten welke tune dat was.”
Bij Caribou’s "Can’t Do Without You" wordt de spaarzaam verlichte hal even vol uitgelicht. Die track zat deze zomer bij zo’n beetje iedere dj in de tas. Eigenlijk valt ie altijd goed, maar zelden zo goed als nu. Van achter de dj booth heb je een schitterend zicht op de euforische menigte. Mensen klampen zich aan de booth vast, dansen met de ogen dicht. Ze vormen met zijn allen een soort golvend geheel. Armen gaan omhoog, maar er wordt niet in de lucht gestompt, eerder gewuifd. Nog zo’n moment is er bij hardste track in zijn set, LFO’s "Freak", natuurlijk een eerbetoon aan de vorige week overleden elektronicapionier Mark Bell. Terwijl Trouw opnieuw volledig in zijn ban is, eet Hebden achter de draaitafels rustig een tosti. Het laatste piekmoment in de set is zijn eigen "For These Times". Het is misschien niet zo’n alom tegenwoordige hit geworden als die track van Caribou, maar hij heeft dezelfde intense lading. Een waanzinnig bezwerende set, van een man die na jaren eervol werk in de marge die indietronica heet zijn roeping gevonden heeft.
En dan zijn we nog niet klaar. Het is dat de kwaliteit boven zo hoog is, maar anders had je gerust de hele nacht in De Verdieping kunnen blijven, waar Move D en Motor City Drum Ensemble samen het rijk alleen hebben, zeven uur lang. Ook dat is een magische plek. Het plafond is er veel lager dan de grote zaal boven, met enorme vierkante pilaren van beton, spaarzaam licht van achteren en een enorme batterij Funktion One speakers. Deze twee zijn gemaakt voor zulke lange sets, lijkt het wel. Op welk moment je de kelder ook binnen stapt, altijd ligt er een juiste plaat onder de naald. Van oude disco (zelfs Chics "Everybody Dance") tot de afrobeat van Fela Kuti tot de compacte, elastische house waar deze dj’s om bekend staan. Het is echt ongelofelijk fascinerend hoe deze twee voortdurend de druk er op houden, geen moment verslappen ze. Een adempauze is niet nodig, want hun platenselectie biedt meer dan genoeg lucht. Bijzonder knap.
We gaan het missen, deze bijzondere plek. Die smalle metalen trap, waarbij je je elke keer afvroeg of je nu links of rechtsom dient te lopen. De verhoging in de club, waar je zicht hebt op de dansvloer. De lamellen, waar om half negen het daglicht doorheen kruipt, maar die de club net genoeg beschermen. Mogelijke opvolgers voor deze club hebben zich dit weekend met Radion en Marktkantine al gemeld, maar helemaal hetzelfde zal het natuurlijk niet worden. Enfin, dat zien we dan wel weer. Dit was een heel, heel goede avond.