HET CONCERT:
Bleached, London Calling bovenzaal, zaterdag 2 november 2013
DE ACT:
Drie meisjes met snaren en een drummer uit L.A. De geblondeerde zusjes Jessica en Jennifer Clavin zaten eerder in punkband Mika Miko. Bassiste Jessica bepaalt het ritme, terwijl Jennifer het schreeuwende boegbeeld is. Live aangevuld met Jonathan Safley op drums en blootsvoetse Micayla Grace op gitaar. Bleached was een hypeje op CMJ 2011. Op debuutalbum Ride Your Heart (verscheen voorjaar 2013) hoor je waarom: pakkende punk-, garage- en fuzzpop met gejaagde licks, verveelde zang en typerende catchy samenzang. Beetje Ramones, beetje Dum Dum Girls, beetje hard en beetje vrolijkmakend.
HET NUMMER:
Bleached speelt korte nummers in een hoog tempo, soms fel en soms slordig. Vandaag rommelt het en blijft van de beoogde setlist maar tweederde over. Singeltje 'Next Stop' komt het meest ongeschonden uit de strijd. Het is de perfecte no-nonsense punkpop-song: gruizige, gejaagde punkgitaren, opzwepend drumwerk, een catchy refrein waarin Jennifer verhaalt over een vriendje en haar zus en Grace die de titel herhalen. Het heeft de diepgang van een surfplank ('next stop, I'm waiting for the train, next stop, I was looking in the rain'), maar volop herkenbaarheid als anthem voor een verveelde generatie. Ze schreeuwt het er uit op een manier die niet te negeren valt. En dat werkt.
#LC13: Kittig Bleached bijt niet door
Korte liedjes, gejaagde set, veel gerommel en weinig gevoel
Na de psychedelische tour de force van afsluiter Jagwar Ma in de grote zaal lijkt de gruizige garagepop van Bleached het perfecte middel om de bovenzaal eens uit elkaar te laten klappen van vreugdevolle anarchie. Meteen een mooie herkansing voor de mensen die de Californische meidengroep eerder op Le Guess Who? (MayDay-editie) misten.
HET MOMENT:
Bij de lekkere single 'Dead In Your Head', met een meer poppy dan rauw randje, komt het publiek eindelijk een beetje los. Dan zijn er al zes of zeven nummer doorheen gejaagd, maar er ontstaat zowaar een klein en voorzichtig pitje. Dan bij 'Love Spells' (live lekker gejaagd) eindelijk iets wat voor een echte pit kan doorgaan, alsof de bezoekers beseffen dat daar niet veel tijd meer voor resteert.
OOK OPMERKELIJK:
Opvallend: dit is dan wel niet de sterkste LC line-up van de laatste jaren, maar wel eentje met ongekend veel vrouwen op het podium en dat is ook wel eens aardig. Terug naar de muziek.
HET PUBLIEK:
Bleached is wel pittig en poppy genoeg om de bovenzaal op dit uur nog een beetje te laten meedeinen. Een beetje ja, want dit is geen ruwe, opwindende garage-act à la Ty Segall of Thee Oh Sees en het is ook niet zo opruiend gespeeld dat het gevoelens van anarchie en bier- en menssmijterij losmaakt. Aanvankelijk zelfs geen bescheiden duwwerk. Zijn dat die vervelende, verwende en afwachtende Nederlanders of is de vlam in de pan nog te klein? Dat laatste.
HET OORDEEL:
En dan mogen ze opeens nog maar één nummertje. O jee, en dan gaat in die laatste fase nog van alles mis en raakt de microfoonstandaard verstrikt in de snoeren van het gitaarpedaal. Om gek van te worden. Jennifer laat na enige verwoede pogingen de gitaar maar staan en de band perst er nog een redelijke afsluiter uit. Het optreden is best aardig, maar klinkt en oogt emotieloos en inwisselbaar. Zonde, hier zit meer in. Ook met dit repertoire en zeker op dit tijdstip in de kleine zaal.
DE FOTO:
DE TWEET: