Een beetje verwarrend is het wel. Na de breed uitgemeten verhalen over de clash in Frankrijk, waar de broers Noel en Liam Gallagher op de vuist gingen, blies Noel Gallagher Oasis op. Hij nam het eerste vliegtuig terug naar Londen. In de Britse muziekbladen regende het beschimpingen en beschuldigingen. Nu, een halfjaar na het album Different Gear, Still Speeding van Beady Eye (praktisch Oasis min Noel Gallagher) verschijnt het eerste solo-album van Noel Gallagher. Een paar dagen nadat hevige rellen Londen in vuur en vlam zetten, geeft hij tekst en uitleg over Noel Gallagher And His High Flying Birds. Wat is het eerste dat je ziet in zijn kantoor? Juist, een doos Beady Eye T-shirts.  

Masterplan
'Het is link', zegt Noel Gallagher. 'We hebben nu eenmaal hetzelfde management. Liam zou ieder moment binnen kunnen lopen, wat natuurlijk geweldig zou zijn voor jouw verhaal. Nee, we maken daar geen afspraken over. Ik heb niets tegen Beady Eye. Ik vind hun album goed, ik wens ze al het succes van de wereld. Ik ga er vanuit dat de mensen van Beady Eye net zo over mij denken. Het is jammer dat de zanger van Beady Eye zich als een klootzak blijft gedragen, dat maakt het werk voor iedereen net een beetje lastiger. Oasis was op zijn best toen ik de liedjes schreef en Liam ze zong. Zo simpel was het. Toen dat veranderde, veranderde Oasis. Soms leverde het goede dingen op - The Importance Of Being Idle bijvoorbeeld - maar in feite is de essentie van de band verdwenen.'  

Beady Eye maakte een echte rockplaat, Noel's eersteling staat vol akoestische gitaren, piano's en strijkers. Vooral zijn kalme eerste single The Death Of You And Me is opvallend. 'Iedereen komt altijd terug met een bang', verklaart Gallagher. 'Ik kom juist fluisterend terug. Ik wil de mensen echt laten luisteren. Ik heb dit album gemaakt zonder masterplan. Bij Oasis wist ik altijd precies welk nummer we als set-opener zouden gebruiken, hoe het eruit moest zien, alles. Dit keer had ik niet eens een band. Er was niemand die ik tevreden moest stellen, behalve mezelf. Ik ben begonnen, en kwam al snel tot de conclusie dat ik genoeg materiaal had voor twee albums. Het werden er uiteindelijk drie.'  

Acid-house
Het tweede album, dat pas volgend jaar uit zal komen, maakte hij met een duo genaamd Amorphous Androgynous. Ze zijn veel bekender als elektronica-act The Future Sound Of London, maar onder dit alias maken ze psychedelische rock met krautrock- en jazzinvloeden, waarin elektronica slechts een ondergeschikte rol speelt. Het wordt desalniettemin een zeer 'luisterbaar' album, belooft Gallagher. 'Het zijn echt liedjes.' De flirt met het befaamde duo is opvallend, vooral ook omdat Noel Gallagher zelf ook nog eens Detroit techno klassieker Strings Of Life noemt als inspiratie voor zijn liedje AKA… What A Life. Niet direct iets wat je verwacht van rocker Gallagher, maar hij heeft precies de leeftijd om de houserevolutie meegemaakt te hebben. Nee, het is geen toeval dat hij halverwege de jaren negentig al twee keer opdook op een album van The Chemical Brothers.

'Ik woonde letterlijk in de straat bij de beroemde Hacienda club in Manchester', vertelt hij. 'Ik leefde daar zo'n beetje donderdag, vrijdag, zaterdag, zeker vier jaar lang. Ik kan nauwelijks uitleggen hoeveel indruk dat maakte. Toen ik voor het eerst acid-house hoorde, in 1987, bestond het woord nog niet eens. Destijds stond je er niet bij stil, je was jong, je gebruikte drugs en ging los. Pas de laatste vijf jaar realiseer ik me hoe goed die muziek eigenlijk was. Ik schreef What A Life en speelde de akkoorden op wat verschillende manieren. Dat doe ik altijd, wat het best klinkt wordt de uiteindelijke versie. En ineens dacht ik: Strings Of Life.'   

De acid-house revolutie had grote invloed op gitaarbands uit Manchester uit die tijd. Groepen als Happy Mondays en Stone Roses flirtten met house, net als de Schotten van Primal Scream. Maar Oasis was vanaf dag één een echte rockband. 'Na de Hacienda trokken we door naar The Kitchen, een after hours tent. En als het daar klaar was, eindigden we bij iemand thuis. Het was de tijd voor de iPod en de mobiele telefoon, een verzamelaar met the best of acid house was niet te krijgen. En dus draaiden we op die feestjes Neil Young en The Beatles. Voor mij was het allemaal hetzelfde. Tomorrow Never Knows is psychedelische muziek. Toen ik me aansloot bij de band kwam het geen moment in me op om elektronische muziek te maken. Rock 'n roll zit in mijn ziel.'  

Irak
Ook niet alledaags voor Gallagher: een song over grote gebeurtenissen op het wereldtoneel: Soldier Boys and Jesus Freaks. Het liedje ontstond tijdens de Irak-oorlog, mede begonnen door premier Tony Blair, dezelfde man in wie Gallagher ooit publiekelijk zijn vertrouwen uitsprak. 'Ik ga nooit zitten met een verhaal in mijn hoofd', zegt hij. 'Ik heb niks te vertellen. Het begint altijd met een paar akkoorden op de gitaar. Dan zit ik lang te broeden op een eerste zin. Als ik die eenmaal heb, komt de rest meestal vanzelf. Soldier Boys and Jesus Freaks gaat niet specifiek over Irak. Toen ik dit liedje schreef, werd het wereldnieuws compleet gedomineerd door religieuze extremisten aan de ene kant - laten we ze voor het gemak Amerikanen noemen - en religieuze extremisten aan de andere kant - de terroristen. En tussen hen in staan de soldaten, de jongens die het werk moeten doen. Ik neem Blair het niet kwalijk, iedere andere premier zou hetzelfde gedaan hebben. Zodra mensen beginnen over Tony Blair, zeg ik: en de terroristen dan? Die kerels die de torens omver haalden, die zijn hiermee begonnen, alles wat volgde is een reactie.' 

Blair kon niet anders, omdat hij nu eenmaal premier van Engeland was, vindt Gallagher. Het is een van de grote tragedies van het land. 'Groot Brittannie verkeert in een permanente identiteitscrisis, en dat is deels de kracht van het land. We zijn continu aan het veranderen. Maar na 9-11 is het alleen maar erger geworden. We denken dat we de grote bondgenoot van Amerika zijn, maar in werkelijkheid geeft Amerika geen donder om ons. We waren hun bondgenoot tijdens de koude oorlog, omdat ze toen vliegtuigen bij ons konden landen en bommen vanaf ons grondgebied konden afschieten.'  

Rellen
Nog geen week voor het gesprek zagen we Engeland in een miserabele staat. De gebouwen staan letterlijk na te smeulen. De Gallagher broers identificeerden zich altijd nadrukkelijk met de working class, de laagste Engelse klasse, een groep waar altijd een zweem van teleurstelling omheen hangt. Maar met de rellen wil Gallagher niets te maken hebben. 'Er zijn duizend-en-een redenen, maar er is geen excuus. Ik was ook arm vroeger, maar het kwam geen moment in me op iemands winkel kapot te slaan. Het is puur opportunisme, een week voor die gangster neergeschoten was, hoorde je niemand klagen over armoede.'   

'Toen ik jong was, was de working class de laagste rang, nu is er een klasse onder ontstaan. Mensen die nog nooit in hun leven gewerkt hebben, en dat ook nooit zullen doen. Ze moeten alles op alles zetten om de eindjes aan elkaar te knopen. De working class uit mijn tijd deed tenminste altijd zijn best zijn positie te verbeteren. Ik heb geluk gehad. Ik zag een gitaar in de hoek staan en dacht: wat zou dat voor geluid maken. Jarenlang heb ik geoefend, jarenlang was ik shit. We begonnen een band en we waren shit, jarenlang, tot ik mijn eerste geweldige song schreef. De kinderen van nu hebben geen geduld, ze willen alles morgen. In een gitaar zien ze niet meer dan een plank hout. Ze zijn te druk met elkaar flauwekul vertellen op internet.'