Een wat verlate dagboek post, mijn laptop had kuren, dus wat gisteren was, was eergisteren en voor jullie zelfs de dag ervoor. Daar gaan we:

Wat is er toch met me aan de hand? Waar ik normaliter na 4 dagen en nachten Miami helemaal aan het einde van mijn latijn ben, zit ik nu te typen met een glimlach van oor tot oor, geen kater, en heb zin om nog dagen zo door te gaan.  Mijn moeders raad waarschijnlijk ter harte genomen en niet zo excessief gedronken, en om mijn man als reispartner bij me te hebben scheelt ook een slok op een borrel. En, natuurlijk, gisteren was ook stiekem wel heel geweldig.

Het begon allemaal met het jaarlijkse bezoek aan het Ultra festival, natuurlijk weer mee als entourage van Boys Noize en Erol Alkan. Dat is traditie geworden, geloof dat het de vijfde keer was ondertussen? Ik als de tourmanager en mijn man als de privé kapper om ons zo makkelijk naar binnen te liegen bij de artist check-in. Dat was helemaal niet nodig, de mannetjes bij het tentje waar je je moest melden herkenden me gewoon en waren blij ons weer te zien.

Ultra is van een verschrikkelijk houtje touwtje festival met gaten in het podium, elektrakabels in het water en super lullige hekjes om het terrein af te schermen verworden tot een volwassen uitverkochte boel waar alles pico bello in orde was. Erol en Boys Noize zouden een uur back to back gaan draaien en op weg naar Ultra bespraken ze hun strategie: als ik nou dat nummer op zet, dan doe jij dit, en nee als ik nou dit doe dan doe jij dat want dan draaien we die er achter aan en dan misschien zus en dan misschien zo. Dat was genieten, ik had het moeten opnemen maar durfde het niet, sommige dingen horen gewoonweg achter de schermen te blijven. We zijn er van een uurtje of vijf tot half tien gebleven, en eigenlijk alleen maar gehangen backstage bij het open air podium waar de heren zouden gaan draaien.

A-Trak draaide voor hen zowat elke hit die je kon bedenken met een laptop die af toe last had van de hik en soms opeens een lawaaierige boer liet. Als je heel kritisch bent had het niet veel om het lijf, maar het was gewoon okay, een festivalset waar iedereen blij enthousiast op stond te hossen en springen. Erol en Boys Noize back to back was ook van dat kaliber, niet echt heel bijzonder maar het was prima. Het feit dat er twee legendes staan die het zo verschrikkelijk gezellig hebben samen doet natuurlijk ook veel goed. Maar eerlijk gezegd ben ik nooit en echte fan van back to back dj sets, het is vaak rommelig, de grote lijn is mist en het is scoren voor open doel geblazen. Eigenlijk zijn alleen 2Manydj’s, de Glimmers en the Masters At Work echt goed geoliede machines, waar twee mensen opeens 1 worden, totaal op elkaar ingespeeld. Crookers draaiden ook prima, en ja, ook weer een festival set met weinig echte diepgang, maar ook weer totaal de boel op z’n kop. Dance festivals zijn natuurlijk hartstikke leuk, maar het blijft vaak hangen in volks vermaak. Backstage werd het steeds drukker en gezelliger, en ik heb kunnen netwerken tot ik een ons woog, bij wijze van spreken natuurlijk, want er mag best een kilootje of wat af de aankomende tijd. Maar dat is een ander verhaal.

Na Crookers was het tijd voor Bloody Beetroots live. De drummer was zo zenuwachtig dat hij moest overgeven, een jongen uit de punkbandjescultuur die blijkbaar nooit voor meer dan een paar honderd man had gespeeld. De spanning steeg duidelijk, kuddes kids gewapend met Beetroots maskers kwamen zenuwachtig aandraven om hun zwart gemaskerde superhelden te zien. Ik heb de Beetroots in Amsterdam moeten missen en wist niet goed wat te verwachten, maar het was eigenlijk best wel erg goed. Ik vind het album eerlijk gezegd drie keer niks, maar live staat het als een huis. En het feit dat het ook écht live is, met gitaren en drums en de hele rataplan, dat zie je niet vaak in de dance. Eigenlijk zijn het gewoonweg een stelletje lawaaierige punkertjes die in een verkapte rock opera spelen, en ze slagen er goed in. Backstage had ik wel mijn twijfels opeens, frontman Sir Bob met een Gestapo pet op en Steve Aoki met een nazi helm? En dat voor een Italiaan en een Japanner? Hmm...

Al met al een groot succes daar op Ultra, heel veel mensen weer gezien en heel veel nieuwe mensen ontmoet, van managers en platenbonzen tot artiesten, agenten en nog wat rondhangende entourage. Leukste was misschien wel de ontmoeting met die vriendelijke reus van een AfroJack, wat een aardige jongen. Je zag duidelijk dat hij eigenlijk niet wist wat hem allemaal overkwam; twee jaar geleden op vakantie hierheen en nu main stage op Ultra en de hotste naam in Miami. Hij leeft echt dé ultieme jongensdroom, vliegt opeens de wereld rond, filmt in ongeloof zijn hotel kamers, wordt onthaald als een superster, koopt een cabriolet voor zijn moeder en zweeft op een hele grote roze wolk hier dat Miami door. Ik hoop echt van harte dat een goed team achter zich heeft staan die zijn voeten op de grond weten te houden, die hem waarschuwen voor alle gevaren die je in een nachtelijk leven kan tegen komen.

En de bezoekers van het festival? Dat was weer genieten: volwassen mannen met baby speentjes in hun mond, dikke dames met fluorescerende dreadlocks, halve meter hoge  plateau zolen van rubber en volgeschilderde hippies die me wilden bezweren met hun glow-sticks, in het daglicht wel te verstaan.

Het nachtprogramma zou een zware worden, we hadden maar liefst 4 feesten op het menu staan en nog eens talloze alternatieven als die niks werden. En er kwam een mysterieuze tweet binnen van Felix DaHousecat, over een after-party waarvoor we hem moesten contacten via Direct Message. Meteen gedaan natuurlijk, en meteen antwoord dat we op de lijst stonden. Adres: Star Island. Kom om 3:45 uur. Prima, maar we hadden dus nog dat andere programma dat er tussen door gepropt moest worden.
Eerst op de kop af 21 minuten geslapen, snel gedoucht en hop, taxi in naar downtown.

Feest 1: Trouble & Bass crew. Gehoord: Princess Superstar met dansers en Bad Brilliance (de man met het rode pak en als hoofd een meter rode ballon), was hartstikke leuk. Gehoord: Bart BMore, was super goed, alleen het geluid systeem veel te hard en te schel, dus we moesten tussen de verschillende zalen in gaan staan. Dat betekende dat je hoofd een flipperkast wordt, zeker als dj, je wilt die beat precies gelijk hebben, een aandrang als zwemmen als je in het water valt. En als dat dan niet lukt, tsja, dan word je horendol. Gehoord: Harvard Bass, was super goed!!! We waren al vriendjes met deze goedaardige Mexicaan uit San Diego geworden en we hielden al van zijn producties, maar dattie nu ook nog es zo lekker kon draaien... En voor jullie informatie: Harvard Bass staat op het Rauweekender en SuperRauw over anderhalve week.

Vreemd genoeg was verder het schema daar in de war geraakt, dus we misten de set van Drop The Lime en LVis1990 en konden Bart BMore geen handje geven. Het schema was er te krap voor.
Next stop: het gratis Mad Decent & Fools Gold feest nog verder downtown. De berichten van de mensen binnen waren zeer veel belovend, het ging er vreselijk los, en blijkbaar was DJ Craze, die vorig jaar nog op Valtifest stond, de absolute held. Maar het bleek jammer genoeg in een veel te kleine locatie te zijn. Een paar honderd meter wachtende kids voor de deur, een te volle tent, een gevaarlijke wijk en geen uitzicht op taxi’s om er weer vandaan te komen, deden ons besluiten in dezelfde praatgrage Cubaanse taxi rechtsomkeert te gaan voor naar het Fixed feest met Brodinski, Mehdi en alweer Erol & Boys Noize samen.

Heh, dat was niet de bedoeling, die hadden we eigenlijk al veel te vaak gezien, daar kom je hier niet voor. En waarschijnlijk dacht iedereen er hetzelfde over, de coole club Grand Central was maar voor een derde vol. Maar het geluid was goed, de temperatuur aangenaam, de drank niet te duur, vriendelijk personeel, en ja, het is toch echt zo: er werd geweldig gedraaid door Brodinski. Wat een held, wat een goeie dj is het geworden, en wat is hij toch een knappert. Wel piepjong, dus onervaren nog, maar hij leert. Door te weinig ervaring maak je soms fouten: te zacht draaien op Mysteryland in de Rauw tent, dus mensen liepen weg, en te muzikaal en moeilijk draaien op het laatste uurtje Rauw in de Melkweg na Erol in januari met hetzelfde effect. Maar mijn zegen heeft hij, hij was echt de beste van allemaal hier. Erol en Boys Noize na hem weer samen achter de decks, knetterhard en agressief schel opeens, en onsamenhangend jammer genoeg: 1 + 1 = niet altijd 2. Maar misschien leg ik de lat te hoog en moet ik niet zo zeuren. Zeurkousen genoeg op de wereld.

Larry Tee en Eve uit Toronto kwamen binnen zeilen om samen mee naar dat feestje te gaan van, ja.... De meesten van jullie hebben waarschijnlijk mijn hysterische tweets wel gezien. Ja ja, we waren op weg naar het feestje van niemand minder dan P Diddy himself... In de taxi naar Star Island, een eiland vol met kasten van huizen, waar ook Gloria Estefan woont, en Julio Iglesias, en Madonna pak-em-beet 3 dagen per jaar... Dat eiland ligt in de baai tussen het vaste land en het schiereiland dat Miami South Beach is. Aankomen bij de slagbomen, de magic words zeggen: We’re here for Puffie’s party!!!!!! Ik was ondertussen bloedje nerveus geworden, star struck dus, dat gebeurt me echt bijna nooit. En ik ben helemaal geen grote hiphop fan! Aankomen bij de oprijlaan tussen de majestueuze gigantische palmen, twee keurige mannen strak in het pak met de lijsten, en ja hoor: we stonden erop. Ten minste, mijn man en ik dan, Larry en co moesten wachten, maar zelfs die heb ik er later nog in gekregen.

En ja hoor, ik was potverdrie in P Diddies huis! Wel, in de tuin en bij de zwembadpartijen dan, het huis kwamen nooit in helaas. Helaas, want de enige smet op dit ongelofelijke decadente en uitzinnige gebeuren was dat er maar 1 toilet voor 300 man beschikbaar was. Verder was alles pico bello geregeld, de beste champagne, een ontbijtbuffet inclusief gefrituurde fish nuggets (ja, je bent en blijft op bezoek bij een US hiphop ster), honderden waxinelichtjes overal, en echt een mooi huis. Heel veel security die je nauwelijks zag, maar er opeens waren als dat nodig was. Zo sniekte ik er tussen uit om te gaan plassen tussen zijn speedboten, keek goed om me heen, zag niemand, gaf mijn grote vriend de hand, werd op de schouders getikt door een hele grote donkere man. Ik zei nog: ‘Do you want me to stop or do you want to hold it?’ maar hij zei heel beleefd: ‘Please stop sir.’ Kijk dat zijn nog eens security mensen, geen macho gedoe, geen afblafferigheden en geen afkeurende blikken omdat je er anders uitziet dat een stuk wandelend plastic op hakken. Ik heb nergens wanstaltige toestanden gezien, het was er goed vertoeven. Bijna iedereen die cool was en er een beetje toe deed uit de dance industry was er, behalve dan de mensen die te stom waren om de cryptische tweet van Felix DaHousecat te begrijpen.

Er draaide eerst een meisje een soort valiumhouse, echt slaapverwekkend als ik niet zo stond te trillen van alle red bull en alle opwinding. Daarna Junior Sanchez die dacht dattie in de in Kuip in 1991 stond te draaien, hoorde ik T99? LA Style? Sequential? Ha, dat was wel een hele andere vorm van Dutch House! Gelukkig werd meneer Sanchez snel gevolgd door Felix zelf, die heel losjes en gezellig sexy stond te draaien: van de Rolling Stones' Miss You en Vanity Six’s Nasty Girls, tot Laurie Anderson’s Oh Superman... Perfect op die plek op die tijd. Over dat laatste nummer blerde opeens een MC mee, moest dat nou?? Zijn tekst: ‘Yo welcome to my crib, my homies (of zei hij homoos??, ik twijfel nog steeds of hij uit de kast kwam daar) en de hele tijd: ‘Yo, This is my shit here. I’m your Superman!!!’... Uhh... Nou ja, hij was er dus toch die P Diddy en dattie dat prachtige nummer van Laurie Anderson verkrachtte was ook prima. Hij maakte het ook heel erg duidelijk dat er geen foto’s genomen mochten worden, wat voor Princess Superstar een reden te meer was om hem met haar domme hoofd te gaan volgen met een camera. Dat had bijna het feest plat gelegd, ze zat er heel beteuterd bij opeens aan dat zwembad.

En verder vertel ik niks er over, niet over wie er allemaal precies waren, niet over wat ze allemaal deden, niet over wat ze aanhadden en wat ze uitdeden. Uit respect naar mijn gastheer en nieuwe BFF P Diddy. Maar geloof we, er werden dingen gedaan waar jullie van hadden gesmuld. Mocht je dit lezen meneer Combs: Nogmaals bedankt vanuit de hele Nederlandse ploeg aanwezig, Chuckie, Olga, Judith, Kostijn, Sander, Flexican, Dio, en nog een handje vol anderen. Je was de perfecte gastheer en we hebben met volle teugen genoten. Ik denk dat ik maar eens iets van je ga downloaden.

Rond een uurtje of half tien in de ochtend was het feest nog in volle gang , maar we vonden het en tikkeltje ordinair om als eerste aan te komen en als laatste weg te gaan. Tel daarbij op dat mijn man gewoonweg niet meer op zijn benen kon staan van vermoeidheid en de mogelijkheid zich aandrong dat hij tussen de bosjes in slaap zou vallen en je begrijpt het: we zijn met een glimlach van oor tot oor een taxi in geduikeld en zijn kruipend ons bed ingedoken. Wat een topdag, wat een top avond, een top nacht en een opperdetop ochtend.

Als cadeautje voor jullie nog effe de viral van het nieuwe ding van Junkie XL met de legendarische Jan Hammer:
http://www.youtube.com/watch?v=Oxk2y6u8aJo