'Ik ben een tegenstrijdige motherfucker,' zegt Finn Andrews tijdens eens sessie die live wordt uitgezonden op 3FM. Andrews (25) is nu al zeven jaar voorman van de Nieuw-Zeelandse rockband The Veils. De zanger is geboren in Londen, maar aan de andere kant van de wereld liggen zijn roots. Daar wonen zijn echte vrienden. Mensen die hij al jaren kent en die zijn onvolkomendheden accepteren. Het derde album Sun Gangs brengt Andrews naar Amsterdam. Tijdens het gesprek in zijn kleedkamer komt de charmante slungel verward en onrustig over. Hij wijt het aan zijn onhandige en chaotische aard; eigenschappen die hem regelmatig in problemen brengen. 'Ik ben nu eenmaal niet zo goed in het dagelijks leven,' concludeert hij.

In 2007 hoopte je dat er aan het eind van dat jaar een nieuwe plaat zou zijn. Wat ging er mis?
'Een boel. Het is moeilijk te voorspellen hoe die dingen gaan.'

Het lijkt me frustrerend.
'Het was allemaal mijn eigen schuld. Ik heb de afgelopen twee jaar albums vol geschreven. Maar het duurde even voordat ik de juiste 'tint' gevonden had.'

Waarom zijn al die andere nummers afgevallen?
'Ik schrijf mijn teksten niet met een bepaalde richting in mijn achterhoofd. Je schrijft wat goed en urgent voelt op dat moment. Ik moet zo nu en dan gewoon wat weggooien. Je moet meedogenloos kunnen zijn. Ik hak mezelf door al het materiaal om bij het eindproduct te komen.'

Wat is er allemaal gebeurd in de afgelopen drie jaar?
'We hebben heel veel getourd. Twee van de drie jaar waren we onderweg. Daarnaast hebben we vrij veel tijd in Amerika doorgebracht. We hebben een periode in Oklahoma gewoond, in een klein schuurtje. We schreven en oefende midden in de Amerikaanse bijbelgordel.'

En? Voelde jij je daar thuis?
'Ik heb me nog nooit ergens zo'n vreemdeling gevoeld."

Ergens in die jaren ging het gerucht dat The Veils wel eens uit elkaar zouden kunnen gaan
'Dat wist ik niet. Waar ging dat gerucht?'

Ik kwam het een jaar geleden tegen op een aantal blogs.
'Ja, dat hebben wij vaker.'

Hoe zou dat komen?
'Ik denk dat het ontstaat wanneer ik weer een dronken tegen een journalist aan loop te praten.'

Ben je op dit moment dronken?
'Nee, ik wou dat ik het was.'

Hoe vind je - na al dat touren - weer je songschrijvers-zone?
'Dat duurt inderdaad wel even. Sowieso, om weer aan het normale leven te wennen en mensen te spreken die niet in je band zitten. Je blijft nog lang die inside-grappen herhalen en irriteert je vrienden nog lang na thuiskomst. Touren is voor voor mij erg intens. Ik ben al niet zo'n sociaal-vaardig persoon. Al die interacties zijn voor mij het zwaarst, maar ergens zal dat ook wel goed voor me zijn. Je ontmoet de vreemdste mensen over de hele wereld. Het duurt even voordat ik al die avonturen heb verwerkt.'

Je zal wel levendig dromen.
'Ik ben niet zo'n dromer. Ik ben al druk zat met slapen alleen. Ik ben een goede slaper.'
 
Als ik het zou typeren, bevat een Veils-album tegelijkertijd rust, warmte, geborgenheid en anderzijds rusteloosheid en ongemak. Is dit een reflectie van je persoonlijkheid?
'Vast en zeker. Er staan een boel conflicterende emoties op dit album en op de vorige twee ook. Ik denk dat iedereen dat wel kent. Een heersende opvatting is dat mensen enkel geluk of ongeluk ervaren, maar bij mij doorkruisen vele emoties op vele momenten. Goede muziek doet hier recht aan, als je het mij vraagt.'

Accepteer je die onrust en wellicht vluchtigheid of zoek je soms ook bewust naar een comfort zone?
'Zeker.'

Hoe of waar vind je die?
'Gek genoeg toch in muziek, optreden, schrijven. Het is misschien geen rust die ik er vind, maar dichter bij ontspanning kom ik niet. Misschien zou ik wel een seriemoordenaar zijn wanneer ik geen muziek zou maken.'

Heb je zoveel frustraties dan?
'Soms. Wanneer je nadenkt over waarom dingen zijn zoals ze zijn of waarom je doet wat je doet, kan ik wel eens doordraaien.'

Ben jij een goede vriend?
Ik denk daar heel regelmatig over na. Alle relaties beschadigen door het leven dat ik leef. Met mijn ouders, vriendinnetjes, het is lastig om qualitytime door te brengen met anderen dan je bandleden. Ik heb een kleine hechte groep vrienden die me kennen sinds mijn elfde jaar. Al zo lang als ze me kennen, maak ik muziek en ben ik gefocused op dat wat ik doe. Zij snappen waarom ik niet de beste vriend voor ze kan zijn. Ik zou er veel voor over hebben om ze altijd mee te nemen of om beide levens te combineren.'

Wat is de grootste misvatting die er over The Veils of over jou bestaan?
'Ik heb geen idee wat mensen over ons denken. Dat is best irritant eigenlijk. Ik ben wel benieuwd hoe ik word gezien.'

Nou, laat ik een voorzet doen: Ik kan me zo voorstellen dat mensen die de drie platen hebben gehoord, denken dat je een behoorlijk getroubleerd figuur bent. Iemand die veel meegemaakt heeft en dat van zich afschrijft en -zingt op de drie platen.
'Ik denk niet dat ik getroubleerd ben.'

[lange stilte]

Ben je ambitieus?
'Volgens mij ben ik niet heel erg ambitieus. Ik neem mijn muziek wel enorm serieus. Voornamelijk, omdat ik me besef dat als ik dit niet zou doen ik een wrak zou zijn. Daar handel ik naar. Het is niet altijd zo gemakkelijk als het lijkt.'

Twijfel je veel?
'Ja, ik twijfel niet over mijn liefde voor mijn vak, maar wel de manier waarop deze wereld in elkaar zit; Hoe moeilijk het is voor bands om te maken waar ze achter staan in plaats van waar de radio op zit te wachten. Dat wordt steeds moeilijker. Voor mij geldt: hoe dieper je er in zit hoe vrijer je wordt en hoe minder wordt gevraagd om die radiohit ofzo.'

Denk je daar bewust over na? We missen nog die ene single anders worden we niet gedraaid?
'Nee. We horen het vaak hoor: als jullie nou een single hadden, zou het zo veel makkelijker zijn. Maar ik schrijf niet op commando. Ik zou niet eens weten hoe dat moet. Ik vraag me sowieso af wat mainstream radio voor nut heeft. Het lijkt soms wel iets dat enkel op de achtergrond klinkt wanneer je van kantoor naar huis rijdt. Niemand luistert echt. Het feit dat zeg, twee miljoen mensen luisteren, betekent helemaal niets.'

Lees jij reviews en bekijk je verkoopcijfers?
'Nooit. Ik stel mijn label één vraag per jaar: doen we nog een plaat? Ja? Fijn.'

Geloof jij in het concept van 'de ware'? Of heb je haar wellicht al gevonden?
'Ik heb haar nog niet gevonden. Ik heb van veel mensen gehouden en hou nog steeds van ze. Maar ik ben niet van ze blijven houden in die bewuste intensiteit.'

In jouw kunst lijk je je diepere zijn heel gemakkelijk te tonen. Je bent een man met 'de woorden'. Ben je dat ook in het dagelijks leven?
'Ik ben een lachertje in het echt. Ik kan nauwelijks een drankje bestellen aan de bar.'

Hoe komt dat? Ben je verlegen, heb je faalangst of hou je er gewoon niet van om je stem te verheffen?
'Ik ben gewoon een eikel.'

Ben je arrogant?
'Dat zou niet mijn woordkeuze zijn, maar het speelt vast mee.'

Wanneer dacht je voor het laatst dat je een situatie anders aan had moeten pakken?
'Dat heb ik zo vaak. Er zijn oneindig veel dagelijkse situaties waarbij ik over mezelf struikel om me er weer uit te redden. Ik manoeuvreer me elke keer weer in stompzinnige situaties. Ik denk te veel over zaken na waar je niet te lang over na moet denken. Mensen zullen wel denken dat ik op het punt sta om zelfmoord te plegen wanneer ik enkel op de bus sta te wachten. Ik ben nu eenmaal niet zo goed in... [stilte] in...het dagelijks leven.'

Wat een ramp moet het voor jou zijn om teksten te schrijven. Je lijkt zo zoekende naar woorden en formuleringen.
'Als ik mij in het dagelijks leven net zo makkelijk kon uiten als in mijn muziek, dan zou ik de muziek niet meer nodig hebben.'

Hou je een dagboek bij?
'Het enige dat ik opschrijf zijn liedteksten en boodschappenlijstjes. Ik snap mezelf niet zo. Door de liedjes krijg ik een beetje houvast en kan ik meer aan.'