Charlie Dée. Een vrouw uit Rotterdam met een duidelijke boodschap. Ik zing liedjes en dat is wat ik doe. Dat is niet altijd zo geweest. Eerder was de boodschap nogal eens wat meer ambivalent. Ik zing liedjes en ik vind ze wel mooi, maar ik vraag me af wat jij er van vindt en daarom lach ik mezelf een beetje weg. Dat was vroeger. Charlie Dée is gegroeid en niet zo’n beetje ook. Een nieuwe plaat met overtuigend mooie, verhalende en muzikaal uitstekende songs wordt nu ondersteund door een Charlie Dée die uit al haar liedjesschrijvende en zingende poriën uitstraalt dat het ernst is. Ernst met een knipoog naar zichzelf en de wereld en dat maakt Charlie Dée uniek. Serieus werk brengen met net dat randje zelfrelativering zonder jezelf weg te lachen, samen met een bijzonder goeie band. Ze heeft het gevonden. Ze heeft mij te pakken en geraakt. En laat me nou niet meer los, alsjeblieft!

Aux Raus behoeft een wat andere toon van schrijven. Aux Raus heeft sowieso een andere toon. Een voor sommige platte en ordinaire beuktoon en voor anderen een reden tot groot feest. Ikzelf zit daar ergens tussenin. Ik ben geen danser, ik kan er in de auto nog wel gas op geven, maar echt luisteren gaat niet. Dat is ook niet de bedoeling van Aux Raus. De bedoeling is dat je meedoet en ervoor gaat. En dat lukt me dan weer wel. De dreunende stomp die Bastiaan en Luuk je uitdelen is een gerichte, maar uitnodigende blijk van partyliefde, altijd met de bedoeling om je mee te krijgen. Dat blijkt ook wel als Bastiaan in hun single The Fall opeens het publiek inspringt. Dat doet wat glazen sneuvelen, maar neemt ook wat reserves wegneemt. Opeens is er een heuse pit in Desmet en gaat het licht knipperen. Dat is Aux Raus. Zet alles opzij, vooral de tafels en stoelen.

The Ponys was mij geheel onbekend tot deze woensdagavond. Bijzonder sympathiek gezelschap, deze Amerikanen. Bijzondere liefde voor het bier ook, deze Amerikanen. Vooral na afloop gelukkig, want ik ben bang dat als ze zich vooraf hadden laten vollopen, ik het optreden veel minder had getrokken dan nu. The Ponys moeten het namelijk al niet zo hebben van hun vaardigheden op het instrumentarium, maar des te meer van de lijm die hen bij elkaar houdt en die heet Jared. Grote frontman overladen met bizarre tattoos op de armen. De Ponys en Jared’s tattoos. Er zit veel ruimte tussen, de samenhang is eigenlijk ver te zoeken en het gaat van hot naar her langs kronkelige wegen. Ook nog eens schots en scheef en niet al te vakkundig gezet. Toch is het een tof geheel door de drager van die plaatjes. Jared is cool.

Volgende week meer. Als ik nog stem heb na een zeiknat weekend Pinkpop.

Gr.
E.