De Lastigste heet haar plaat. Ze laat zich erg fijn interviewen en heeft een goed verhaal. Een verhaal dat zeker nog niet klaar is volgens Nina….en volgens mij ook niet. Ze rapt met een goeie flow en ze staat als een huis (dat is niet lullig bedoeld). Nina IS Zuid-Oost en Zuid-Oost IS van Nina… Nu de rest van Nederland nog. Die lastigste kant mag er trouwens ook zijn. Way to go girl!

Jaya the Cat is half Amerikaans en half Nederlands. Zanger/gitarist en drummer komen van over de plas. Toetsen, gitaar en bas uit de polder. Die smeltkroes wordt nog eens uitgebreid met de stijl die niet onder een noemer valt vast te nagelen. Het is een beetje punk, een beetje ska, een beetje pop, een groot stuk reggae en een flinke scheut rock and roll… Wat krijg je dan? Feeeeeest!!! Ook in Desmet. Jaya the Cat maakt er een mooi potje van en de meegereisde fans vliegen door de lucht en tegen het plafond. Jaya the Cat overtuigt en maakt benieuwd naar meer. Ergens in juni moet er een nieuw album zijn, zo werd mij verzekerd.

Dan Mono uit Rotterdam. Ik kan niet goed vertalen wat ik van Mono vind. Het is zeker niet slecht, maar het pakt me ook niet. En waar dat nou in zit, kan ik maar niet helder krijgen. Sommige songs hebben te gekke stukken, maar verliezen zich toch. Andere nummers beginnen alsof ze nog niet klaar zijn en krijgen ineens toch vaste grond onder de voeten. Ik heb het gevoel dat Mono nog niet helemaal af is. Dat hoeft ook niet, want onderweg is ook mooi. Maar iets meer richting zou mij meer verblijden.

Volgende week weer een Club!

Gr.
E.