Mike Patton snoof de roem als frontman van Faith No More. Tien jaar lang was hij het gezicht van de rockmetalgroep. Het opheffen van de band luidde het echter het begin in van Pattons minder in het MTV-oog springende maar artistiek gezien onuitputtelijke dadendrang. Naast het muzikaal voeden van zijn eigen bands Mr. Bungle, Fantômas en Tomahawk zijn het aantal samenwerkingen met en gastbijdragen bij geestverwanten als John Zorn, Björk, Dillinger Escape Plan, Dan The Automator, Rahzel, The X-cutioners ook niet meer op tien handen te tellen. In Pattons laatste soloproject Peeping Tom lijken zijn twee uitersten elkaar te vinden. "Ik doe niet meer dan jij of iemand anders op deze wereld."
Mike Patton geeft weer interviews. Dat is op zich al nieuws. En de manier waarop is typerend voor zijn levenswijze. Terwijl Patton op tournee is met een tijdelijke samenwerkingsproject tussen de bands Fantômas en The Melvins, doet hij persdagen voor zijn nieuwe project Peeping Tom. Maar voor hij de interviews ingaat, krijgt hij eerst nog een poster in handen gedrukt van de promotor van de Ancienne Belgique in Brussel. In november staat hij hier weer op de planken, dan samen met John Zorn: "Oh ja, ik herinner me er iets van ja. Ik heb ja gezegd tegen Zorn voor een kleine tournee in die periode, maar waar en wanneer precies, dat weet ik niet."
Toch bestrijdt Patton dat hij zoveel doet dat hij het zelf niet meer bijhoudt: "Dat is zijn pakkie an. Hij heeft me gevraagd, ik heb ja gezegd. Het is een improvisatiegroep, dus ik hoef alleen maar op te komen dagen." Ofwel, daar gaat weinig tijd inzitten: "De pers maakt altijd een hoop heisa over mijn drukke agenda. Maar ik doe echt niet meer dan jij of wie dan ook. Jij hebt een baan, misschien een vrouw en kinderen, je schrijft, je schildert, weet ik het wat mensen allemaal doen. Ik leef van live spelen, want we verkopen echt geen honderdduizenden albums. En ik werk veel ja. Maar ik doe heel veel dingen ook niet... ik ben niet echt sociaal, ik ga niet op vakantie, ik ga niet vijf weken skieen in Tibet. En ik mis het ook niet als ik eerlijk ben."
Ook de vele projecten zijn niet uitzonderlijk vindt Patton: "Het een leidt tot het ander. Je komt een vriend tegen, die introduceert je aan twee anderen. Zo simpel is het. En waar anderen vijftien jaar in één band kunnen blijven, heb ik ik zeker vijftig projecten nodig als ik het nog vijftien jaar wil uithouden. Dat is de enige manier om grip te krijg op mijn eigen psyche."
Peeping Tom is het eerste project van de zanger dat zowaar hitpotentie heeft. Met gastbijdragen van Bebel Gilberto, Massive Attack, Dan The Automator of Norah Jones, is Peeping Tom voor Pattons doen vrij normaal popalbum geworden: niet alleen voor de freakfans van zijn experimenteerdrift te slikken, maar iets wat ook best eens door MTV opgepakt zou kunnen worden. Net als met Faith No More. Dat ziet Patton ook. "Er is een kleine kans dat het lukt. Daarom hebben we ook een videoclip gemaakt. Ik haat videoclips, ik snap niet hoe mensen zoveel geld aan zoiets belachelijks kunnen uitgeven. Maar dit keer hebben vrienden me overtuigd dat het wel eens gedraaid zou kunnen worden. Want laten we eerlijk zijn, een videoclip voor Fantomas, dat is iets wat ik en mijn vrienden leuk zouden vinden, maar voor Peeping Tom zou het kunnen werken."
Na de clip komt ook de onvermijdelijke tour. Patton wil het echt de kans geven: "Ik heb geen plannen om weer een rockster te worden, maar ik wil wel dat zoveel mogelijk mensen het horen. Als het echt losbarst, zal ik erom lachen zoals ik vroeger ook deed, maar dit keer beter gewapend. De roem zal me niet meer overmeesteren. Maar laten we niet overdrijven. Het is misschien mijn meest luisterbare werk sinds jaren en het lijken voor jou en mij misschien popdeuntjes, maar het is nog steeds geen Kylie Minogue."
Peeping Tom speelt vrijdag 10 november in de Amsterdamse Melkweg.