00.25 uur Ik lig in een orkaan van geluid op het podium van mijn eigen cluppie. Mijn laatste cluppie. Mijn cluppie 3VOOR12. Waarvan ik de presentatie & samenstelling binnen een paar minuten zal overdragen aan Eric Corton. Dat zal ik zonde moeite en zonder tranen en in het volste vertrouwen doen, want hij gaat er zijn eigen ding van maken. Club 3VOOR12 zal over tijdje aan zijn naam verbonden zijn. En het is goed zo. Maar dat denk ik allemaal niet, nu -om 00.25 uur. Ik lig in het oog van de geluidsorkaan die wordt aangeblazen door mijn muzikale vrienden Jeroen Kleyn, Diederik Nomden, Appie Deinum, Dick Brouwers, Hubert Jan Hubeek, Simon Gitsels en Peter Van Elderen. Naast het podium staan mijn andere muzikale vrienden, de gastvocalisten Liesbeth Esselink, Arjo Klingens, Def P en Roald van Oosten, die net fantastisch hebben bijgedragen door te schitteren in superhits als Psycho Killer, Loser en Are You The One That I''ve Been Waiting For. Maar daar denk ik nu niet aan. Want we zitten midden in het slotnummer, Born To Run (natuurlijk), en we zitten in de break en ik heb me net (zo goed en zo kwaad als dat gaat voor een 45-jarige ouwe rocker) op het podium laten vallen en mijn ogen gesloten en word nu zogenaamd 'gewekt' door gitarist Peter (Speedrock) Van Elderen. Hij buigt zich over me heen. En speelt heel overtuigend de bezorgde rocker. "Kom op baas!" zeggen zijn ogen. "Niet opgeven nu!" Alles in scène gezet natuurlijk, maar wat een lol. Helemaal als onze enorme portier Elton het podium bespringt en me koelte begint toe te wuiven met een handdoek en me dan overeind helpt, zodat we ons met een geschreeuwd "1-2-3-4!!" in de laatste coupletten van Born To Run kunnen storten. Het publiek lijkt een grote glimlach. Ik ben gestorven en sta in de hemel op een droompodium met een droomband mijn droomnummer te spelen. Het nummer dat me destijds als 15, 16-jarig broekie op weg hielp om te ontdekken dat de wereld groter was dan het kustplaatsje B. En daarna geef ik de micro aan mijn droomopvolger Eric Corton en is het over. En zijn er omhelzingen en kussen en handen en kado's en champagne en kennissen en vrienden en collega's en publiek en nog meer handen en bedankjes en is het net een drie-dubbele verjaardag. En voel ik geen verdriet maar alleen maar een enorme opgetogenheid. Ik realiseer me dat ik een gezegend mens ben en ga bijna in god geloven -of weer in Bruce Springsteen, wat bijna hetzelfde is. Dit was mijn gedroomde afscheid -of zoals een van de kado-gevers schreef: "Going out with a bang!!!". Indeed. Ik tol nog na. Maar ik ben niet vergeten dat er eerder die avond ook werd gepresteerd door Neko Case, de Canadees/Amerikaanse chanteuse, die met haar wat om de noten dwalende stemgeluid een goed staalkaartje gaf van haar kunnen. Maar er werd ook en vooral fantastisch gepresteerd door Solo. De groep rond Michiel Flamman en Simon Gitsels (met verder Rowin Tettero, Reyer Zwart, en niet te vergeten hun toetsenman Erik De Vries (!) is een (h)echte band geworden en krijgt iedereen doodstil, of ontroerd, of beide. Superieur entertainment met inhoud. Gaat ze zien -want ze zijn niet te missen in het clubcircuit- ze spelen zelfs in het eerdergenoemde kustplaatsje B :-) Rest mij nog alle luisteraars, publiek, technici en collega's te bedanken voor alle werk en weerklank in die zeven fantastische jaren op 3FM in Club Lek/3VOOR12. En voor die negen jaar daarvoor, de jaren van Nozems A Gogo, Villa 65+, Mr Lee, de Lowlands-, Pinkpop-, Eurosonic- en Noorderslag-shows, alsmede Einfach Rockmusic en Het Lek. Het ga jullie allen geweldig. Signing off, JaBo