Beide bestaan al meer dan vijfentwintig jaar, met tussenpozen weliswaar, maar feit is dat de punks van The Nitwitz en De Vopo’s nog altijd actief zijn. Volgende week verschijnt de nieuwe cd van De Vopo’s, gevolgd in februari door nieuw werk van The Nitwitz. Bassist Frans de Grebber (43 jaar) kan het gewoon niet laten af en toe nieuw leven in zijn Vopo’s te blazen: “Begin jaren 80 verschenen er twee albums van ons. Maar tegen de tijd dat de tweede klaar was, waren er ineens heel veel regels aan het punk-zijn. Je hoefde nog net geen uniform aan. Maar dat was helemaal niet de basis van punk natuurlijk De gedachte was juist: doe eens wat anders.” De Vopo’s zijn ook nooit een politieke band geweest en legde de nadruk op het plezier. “Als we spelen, komt er veel energie bij ons en het publiek vrij. Daar gaat het om. Het gaat om het plezier.” Ook Tony Slug (42 jaar), gitarist en oprichter van The Nitwitz herkent de starheid van de oude punkbeweging. “The Nitwitz veranderde in 1982 in B.G.K. Op een gegeven moment ben ik daar uitgestapt. Het leek wel de Taliban. Maar dan met een ballotagecommissie. Ik wou meer lol hebben. Geen onderbroekenlol maar op een prikkelende manier. Zoals bijvoorbeeld Turbonegro dat doet.” Op het nieuwe album van De Vopo’s veel nieuw werk. De Grebber: “Maar we spelen ook veel oude nummers. Maar als we ‘Menten, Hoe Kom Je Aan Je Centen’ spelen, moet ik eerst wel uitleggen wie Pieter Menten ook al weer was.” Tony Slug wil nooit oude nummers spelen: “Wij maken gewoon nieuwe muziek en hebben niks te maken met nostalgiegevoelens van mensen die achter in de dertig zijn.” Dat punk inmiddels ook big business is geworden ziet De Grebber niet als iets verkeerds. “Soms heb je wel van die punkwebsites met veel te veel reclame. Een band als Green Day kun je als jonge punkfan niet wekelijks zien. Ons wel. En het gaat er uiteindelijk om dat je met het publiek een leuke avond hebt. Vroeger was het heel bijzonder om punk te zijn. Je werd met de nek aangekeken. Nu is het heel gewoon.” Tony Slug: “Die nieuwe punkbeweging interesseert mij niet. Ik zou nooit in zo’n wijde skate broek op het podium staan. Dat is voor kinderen. Daarnaast is de huidige punkmuziek te uniform. Ik kan Green Day en Sum 41 niet uit elkaar houden. Het zou wel wat meer confronterend mogen.” De twee oudgedienden kennen elkaar nog wel van vroeger. De Grebber: “We speelden ooit in het oude NRC-gebouw in Amsterdam met The Nitwitz en Infexion. The Nitwitz speelden leuke muziek en het waren ook leuke jongens. Wij kwamen natuurlijk uit Zwolle en men zag ons als ‘die boeren die naar Amsterdam kwamen’. Tony Slug: “We hebben drie jaar geleden nog eens met ze samen gespeeld. Toen bleken ze nog steeds volgens het éénvingersysteem gitaar te spelen. Dat deden ze vroeger wel ontzettend goed trouwens. Ik herinner mij ook nog een heftige knokparty in Babylon in Woerden: Vopofans tegen Noxiousfans uit Utrecht. Dat gebeurde toen wel vaker. Bijvoorbeeld Amsterdammers tegen Rotterdamse punks. Ik heb wel eens iemands ogen uitgestoken zien worden met een schroevendraaier.” Voor De Grebber is het eind van De Vopo’s pas in zicht als het lichaam niet meer wil of als de lol weg is. “Soms valt om die reden een ander bandlid af, maar ik zal altijd wel doorgaan.” Eerst viert de band het zilveren jubileum met een nieuwe cd. “Die brengen we uit op ons eigen label Berlin Wall Records. Hij zal voor een tientje in de winkel liggen.” Ook Tony Slug wil spelen tot hij erbij neervalt: “Net als Bo Diddley. Sterven op het podium. Maar voorlopig wil het lichaam nog wel. We spelen de nummers in ieder geval elke avond nog sneller dan de vorige.” Daarom kijkt hij ook weer uit naar het nieuwe album: “Dan kunnen we weer lekker de bus in. Wij gaan altijd graag naar Spanje. Daar waarderen ze wel wat we doen. Maar we maken ons geen illusie over verkoopaantallen.”