Vandaag, twee dagen na de live 3VOOR12TV uitzendingen van afgelopen weekeind hoor ik de regieaanwijzingen op mijn koptelefoon van regisseur Armin nog steeds als een soort mantra in mijn hoofd. Eef…Eef actual, Robert….Robert actual, Chris Chris, 1, 2, 3, 4, Eef…Eef, Chris…Chris…mooi plaatje Chris…Robert…Robert…mooi achtergrondje Martijn…Eef ander plaatje…Robert…Robert….Chris actual…het lijkt wel echte tv jongens! Het begon allemaal vrijdagmiddag: het 3VOOR12 redactieteam werd op brute wijze uiteengetrokken en zo werd ik, samen met mijn VPRO-maatjes Eef en Chris, ingedeeld bij de cameraploeg. Na een instructie van twee minuten (“Zo zet je de camera ‘aan’, en met deze knop kun je zoomen”) zouden we even kunnen oefenen tijdens de zogenaamde ‘doorloop’. Helaas verviel die wegens tijdgebrek en even later sta ik met mijn camera vlak voor Wouter Bos, die ons televisiekanaal kwam openen. Meteen grote paniek in de webcamper die voor Studio Desmet staat en van waaruit regisseur Armin ons over onze koptelefoons aanstuurt. “Robert, je bent de enige die filmt. Eef je camera is weg, Chris je camera is weg. Robert is de enige die actual is! Blijf filmen Robert.” Later stond ik, met het zweet op mijn voorhoofd, in ons hok om de batterij van mijn camera te vervangen en mijn headset terug in de lader te zetten. “Moeten we alweer?” Ja, we moeten alweer, en wel om Afzien met Giel Beelen te filmen. Alle camera’s deden het inmiddels weer en bleken tijdens de aftrap met Wouter Bos alleen maar last gehad te hebben van kleine menuutjes die in het beeld zaten. De enige oplossing is dat opnameleider Reinier om de vijf minuten met een afstandsbediening de menuutjes uit de camera’s zapt. Pas na een dag bleek dat we de bandjes uit de camera moesten halen om geen last te hebben van de letters in beeld: learning all the time. Na één dag leek de camera wel tien kilo te zijn gaan wegen in plaats van drie. Mijn schouders en armen vergingen van de spierpijn. De cateringprak die Desmet ons klokslag zes uur voorzet smaakt naar behangplaksel. Alleen Eef was erg enthousiast over het eten, maar Eef was verkouden. Armin, naast ingehuurde cameraman Edsar, de enige professional tussen de amateur tv-makers leek erg te spreken over zijn zondagsfilmers. “Mooie plaatjes jongen, mooie plaatjes.” Elke middag kregen we in de middag in de webcamper een soort ‘best of’ van de vorige dag te zien. “Ziet er goed uit he?” Tijdens de tweede dag kwam de cameraploeg geheel op stoom en stonden we al een kwartier voor aanvang van het optreden van Daryll Ann, ingesnoerd en wel, als een stel hongerige paparazzi klaar om aan te vallen. Armin schakelde snel van de ene close-up naar de volgende, wat een extra aanslag op je armspieren is. Het leverde wel topshots op. Als toetje speelt Eboman, en iedereen gaat mee in het tempo van zijn samplemadness. Behoorlijk gebroken zetten we de camera’s om half één ’s nachts uit. “It’s a wrap.”