The Spirit That Guides Us. Ongrijpbaar als een geest leidden deze jongens ons lange tijd door hun muzikale wereld. Er werd weliswaar opgetreden, maar niet zelden in afwisselende samenstelling. En als ze al in de pers verschenen was dat zonder namen of andere identiteit onthullende kenmerken. Waarom? Omdat het hun om de muziek ging en niet om de personen die de muziek maken. Want dat was volgens hen al vaak genoeg het geval. Maar zowel muziekindustrie als luisteraars laten zich niet makkelijk voor een gat vangen. En dus werd het imago van de band niet bepaald door een persoon, maar door de geheimzinnigheid rond de band. Ook weer niet de bedoeling. Inmiddels lijkt de band wat soepeler geworden en verschijnt er wel eens een foto, of valt er ergens een naam. Vooral in verband met de vele nevenprojecten van de bandleden, die allen muzikaal zeer actief zijn. Meestal met het Sally Forth label als thuisbasis. Maar nu vergeten wij óók waar het uiteindelijk om gaat; de muziek! In de pers werd het eerste volledige album dat dit jaar uitkwam, The Sand, The Barrier goed ontvangen. Men sprak meestal van ‘emo’, hoewel deze term volgens een bandlid eigenlijk arrogant is. Emotie is immers op alle muziek van toepassing. Maar toch zegt het wel iets over The Spirit That Guides Us, waarvan de leden geïnspireerd worden door emotionele zaken als hun geloof, hoop en…muziek. Norbert Plantinga, Product Manager Universal Music: “Heerlijke muziek. Goede opbouw met goede zang en heerlijke gitaarmuren waar het lekker tegen leunen is terwijl je je luchtgitaar bespeelt. Toch blijf ik het jammer vinden dat die meneer er steeds door heen moet schreeuwen. Was het nou met een zware of donkere stem (denk bijvoorbeeld aan een Henry Rollins), dan had ik het misschien nog wel kunnen begrijpen; nu niet. Maandag 13 mei jl. ben ik de heren live gaan bekijken in Paradiso om ze het voordeel van de twijfel te kunnen geven, maar helaas werd daar mijn (persoonlijke!) mening hierover alleen nog maar versterkt. Toch zou een dergelijke band bij ons zeker een kans maken. We zijn immers ook verantwoordelijk voor bands als And You Will Know Us By The Trail Of Dead en Jimmy Eat World. We zouden dolgraag een Nederlandse band van een dergelijk kaliber tekenen!!!” DE DESKUNDIGEN: Andre Verhuijsen, journalist Aardschok en organisator Dynamo: ”Precies de juiste muziek voor in de auto bij zomerse temperaturen. Lekkere wisselwerking tussen de rustige en de schreeuwerige zang. Het begin is wel heel erg ''geleend'' van 'Love Gun' van Kiss, maar daar is niets op tegen, integendeel. Jan Vollaard, onder andere journalist voor het NRC: “Dit is het soort band dat ik graag op Lowlands zou hebben gehoord, al was het alleen maar omdat het anders klinkt dan al die inwisselbare crossover-punkrockbandjes. Het nummer brengt bij mij eenzelfde soort schok teweeg als toen ik voor het eerst death metal hoorde: de schreeuwstem werkt op in lachspieren omdat het vocale geweld van de achtergrondzang zo heftig contrasteert met de lieve leadzang. Helemaal uit mijn dak ga ik er niet van, daarvoor vind ik de combinatie lief & heftig te gekunsteld. Kwaliteit heeft het zeker, en het zou me niets verbazen als dit genre los van de reguliere popkanalen een heel eigen publiek aanboort, analoog aan de sprookjesmetal van Within Temptation etc.”