Met een gigantische attitude, en een flink volume oversteeg Six. by Seven hun muzikale beperkingen en zandstraalde de club met hun in vitriool gedoopte gitaarsongs. Dat het af en toe over de liefde leek te gaan ("I owe U love") maakte niks uit, onvermoeibaar raspte zanger Chris in de microfoon en over de snaren van zijn Rickenbacker, zo hard zelfs, dat het op automutilatie begon te lijken. Geen stom woord kon er af, maar Six. By Seven had toen de laatste tonen van organist James waren uitgeklonken, een vette punt gedrukt. Quick & Brite mochten daarna met hun 'warme gelaagde electro' de club aan het dansen krijgen, maar dat lukte niet echt. Daar kon zelfs hun keihard met de beat meemeppende drummer Michel (die daarbij gezichten trok alsof hij of a) op het punt stond klaar te komen of b) op het punt stond iemand een ros voor zijn muil te verkopen, niets aan veranderen. Muzikaal en visueel was er uiteindelijk te weinig te beleven om van een 'senzazie' te spreken. Mardigrah, een zevenkoppige band uit Leiden, heeft dan weliswaar een hele mooie cd gemaakt, LazyDrunkBlackDiamondSaid, maar live waren de jongens nog een beetje te bleu om van de Nederlandse dEUS te spreken, zoals ik had gehoopt. Wel speelden zij moedig hun eigenzinnige materiaal, en was als ze meer live-ervaring krijgen en wat meer kloten, kan dat nog tot iets moois uitgroeien.