Kyteman staat aan een nieuw begin. Terugkijkend op zijn carrière, waarvoor we zijn neergestreken in een Utrechts koffietentje, stelt hij vast dat er een hoofdstuk is afgesloten. Aan de overkant van de Oudegracht bevindt zich Kytopia, de creatieve werkplaats waarvoor hij met zijn vader Erik Benders het initiatief nam en dat in de zomer van 2014 in het voormalige Tivoli neerstreek. Hij maakt de vergelijking met een tak aan een boom. ‘Die stopt op een bepaald moment met groeien en dan komt er een nieuwe loot aan de stam. De boom vertakt zich de andere kant op. Dat is waar ik nu sta.’
In twee uur tijd houdt hij bedachtzaam het oorzakelijke verband tussen de stappen in zijn loopbaan tegen het licht. Hoe hij zelf tegen zijn eerste succes aankeek. En wat de keerzijde ervan was. En waarom de analoge modulaire synthesizer, zijn nieuwe instrument, hem zo aanstaat. Voor wie Kyteman even uit het oog was verloren: de jongen met de trompet is niet meer. ‘Ik heb al twee jaar geen trompet meer aangeraakt.’
Letterlijk?
‘Vrij letterlijk. Ik speel het niet meer.’
Is dat een nuchtere constatering?
‘Ik heb er geen last van en het doet ook geen pijn. Ik heb er mijn projecten mee gedaan en ik sluit niet uit dat het ooit terugkomt. Maar nu is het even klaar.’