Weval, Kleine Zaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017 

Toegegeven: Weval live met drummer is niets nieuws, op Pukkelpop vorig jaar werd het ook al gedaan, op Lowlands was er de ruimte niet voor. In Paradiso dus wel, mét Koen-Willem Toering die vanavond niet op het podium staat, maar goedkeurend vanuit de zaal kijkt. Het maakt het optreden niet minder om, want Weval is vanavond absurd goed op dreef. Meteen wordt er afgetrapt met triphopkneiter 'You're Mine' waarover Hustinx choppy breakbeats drumt die regelrecht uit de catalogus van Ninjatune hadden kunnen komen. De synths snerpen, bliepen, zoemen, knetteren en brengen een gevoel van extase naar boven dat weinig acts is gegund. Om dat te kunnen bewerkstelligen, moet er plezier van afdruipen en dat is te zien aan Coolen en Scholte Albers die zonder een woord uit te wisselen aan een paar blikken genoeg hebben om elkaar te begrijpen. Een vingertje van Coolen geeft voor Hustinx aan wanneer er weer dubbel en dwars mag worden geknald, met alle gevolgen van dien: een ramvolle Kleine Zaal die niet weet waar ze het vandaan moet halen. Het gilt, siddert, juicht en danst alsof het hele ESNS-circus nog maar net is begonnen.

Helemaal niets aan te merken op het optreden?
Factoren waar ze waarschijnlijk weinig invloed op hebben: door (technische?) problemen, begint het optreden later dan gepland. De visuals op de achtergrond zijn afdoende, maar kunnen niet tippen aan het bijzondere schouwspel in de Dot een dag eerder.

Wat valt het meeste op aan het publiek?
Dat er bijzonder veel vijftigplussers volledig uit hun dak staan te gaan. Je verwacht mensen van deze leeftijd bij een Lucas Hamming of een Jett Rebel, omdat ze zo doen denken aan de helden van weleer, maar voor Weval zou ik geen enkele band kunnen bedenken die voor deze generatie als nostalgische geleider kan dienen. Het maakt niet uit: de appeal van Weval is enorm.

Als muziek een wedstrijd was?
'Dan had Weval hier vanavond gewonnen,' zoals muziekjournalist Joris Belgers van Trouw al zei.