Ronnie Flex, Kleine Zaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017 

Het is een grote gok. Natuurlijk, het is een poging om next level te gaan, om festivalshows binnen te koppen, maar het wringt met Ronnies natuurlijke stijl. Zeker bij het New Wave materiaal aan het begin van de set, waarbij de drummer zich laat verleiden veel te hard te slaan en de gitarist er van die protserige hardrocksolo's uitperst. Een overdaad aan ambities omgezet in een overdaad aan geluid. Het keerpunt komt bij een typisch Ronnie Flex-moment van kwetsbaarheid. Hij doet een ballad op een kruk en steekt de draak met zichzelf: 'Niet alleen speel ik nu met een band, ik drink ook gemberthee op het podium in plaats van cognac.' Even later legt hij zijn band stil en begint opnieuw, omdat het niet goed genoeg was. Zo kennen we hem weer. De glitters op zijn zwarte schoenen fonkelen als kleine knipoogjes en Ronnie geeft high fives aan de meisjes op de eerste rij. Grappig genoeg voelt na dat smetje alles net even wat losser, vooral de tracks met een meer Caribische feel als 'Nu sta je hier' en nieuwe tracks als 'Energie' en 'Plek als dit'. Op deze manier gaat het werken.

Is het de gedroomde volgende stap?
Je wint wat, je verliest wat. Er gaat onmiskenbaar iets van Ronnie Flex' charme verloren met deze behoorlijk generieke bandsound, maar festivals gaan dit wel degelijk als een interessante optie zien. Dit kan naar Pinkpop en Lowlands, als ze een beetje lef hebben zelfs naar North Sea Jazz.

Wordt Ronnie volwassen?
Laten we voorlopig nog even hopen van niet. En laten we hopen dat hij in de nieuwe context een plekje vindt voor de branie. En Ronnie: er mag nog best een schepje autotune bij hoor!

Hoe klinkt 'Drank & drugs' in deze setting?
Niet! Past ook echt niet, en dat geeft niet. Want één ding is zeker: we zien Ronnie Flex wel zoals we hem nooit eerder zagen.