Parels van de Jordaan, Kleine Zaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017
ESNS17: Inhaken en janken bij Parels van de Jordaan
Bij de Jordanezen moet je wezen als je vrolijk door het leven wilt gaan
Wat moet het lekker zijn: de vrijheid hebben om je te storten op de muziek waar je hart van overloopt, en dat met de wereld kunnen delen. Kees de Koning, chief van Top Notch, startte het project Parels van de Jordaan en bracht gisteren dertien (!) verzamelalbums uit van oude helden als Johnny Jordaan, Tante Leen en Willy Alberti, maar ook vergeten volkszangers als Alie Roelvink. Dat project presenteren ze op Noorderslag, en het resultaat is zo hartverwarmend als het allerlekkerste jenevertje.
Tjongejonge, ik krijg er natte ogen van en zo te zien ben ik niet de enige. Zodra Willeke Alberti opkomt voor het slotstuk van Parels van de Jordaan stijgt er een applaus op dat hartelijker is dan al het geklapper dat je verder vandaag zult horen op Noorderslag. Het is het ontroerende slot van een heerlijke revue met klassiekers uit de Jordaan, vertolkt door Wende Snijders, Janne Schra, Roxanne Hazes, Thijs Boontjes, Alberti en het 36-koppige Zwanenkoor (als ik goed heb geteld). Vorig jaar werd op dezelfde plek Sranan Gowtu gepresenteerd met allerlei verloren schatten uit Suriname; dit is weer een liefdesproject uit de hoge hoed van Kees de Koning. Waarom? Tja, is dit niet de straatrap uit de jaren vijftig, muziek over moord en doodslag uit een probleemwijk?
Wie deed het 't best?
Janne Schra brengt een ballade met een heerlijke snik in haar stem, het is komisch hoe de theatrale Wende Snijders een Amsterdams accent opzet en Roxanne Hazes en Thijs Boontjes zijn een komisch duo, maar natuurlijk is het Willeke Alberti die iedereen omver blaast. Vlak echter ook het Zwanenkoor niet uit, ouwe vedettes die met natte oogjes en een heerlijke schwung over de Jordaan zingen. En die accordeon!
Je klinkt als een oude nostalgische man die zich iets te veel laat meeslepen.
Mag ik eerlijk zijn? Als 27-jarige jongen die is opgegroeid in een dorpje nabij Den Bosch ken ik slechts een paar van de liedjes die hier worden vertolkt. En toch maakt het gevoelens in me wakker die ik niet had verwacht te voelen. Met een dikke glimlach haak ik in met zweterige mannen van in de vijftig, en tegelijkertijd is er ook een melancholiek gevoel met zelfs een beetje tranen in de ogen. Dit is godverdomme de blues, man. Ik brul nummers mee die ik nooit eerder had gehoord. Amsterdam huilt, en ik huil mee hoor.
Ik krijg spontaan zin in een jenevertje.
Anders ik wel! Leuk dat je het zegt ook: kennelijk heeft Top Notch voor de gelegenheid 1600 liter jenever gestookt onder de naam Pikketanussie. Jammer alleen dat ze er de vergunning niet voor hebben, en het nu niet mogen verkopen. Je zou zeggen dat ze dan wel een paar glaasjes zouden kunnen uitdelen vandaag, maar nope: het staat nog op het Top Notch-kantoor. Zonde.