Noisia 'Outer Edges', Kleine zaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017
ESNS17: Noisia wint thuiswedstrijd glansrijk
Stoelen zullen blijvend naar bier stinken
De Groningers van Noisia spelen een thuiswedstrijd, maar dat kan natuurlijk ook een last zijn: welke Groninger heeft nou nog nooit een show van dit drum 'n bass-trio gezien? Het antwoord is waarschijnlijk nul, maar niemand zag Noisia zo in vorm als vanavond. En dan is er nog het audiovisuele spektakel dat ze rond hun laatste album Outer Edges hebben gebouwd.
Een kwartier na de originele aanvangstijd kijken we nog steeds tegen een Windows 10-bureaubladachtergrond aan. Maar dat is snel vergeten. Tegen de achtergrond van een enorme pulserende cirkel komt het drum 'n bass-trio op met ruimtehelmen die aan de binnenkant verlicht zijn. Zodra volksmenner Thijs de Vlieger ‘Let's go!' roept, is het feest. De lichten in de kappen gaan naadloos mee met visuals op schermen voor en achter de drie. Hier kan nauwelijks ruimte voor improvisatie zijn, daar zijn ze zelf ook open over. Maar goed, dat geldt voor een deel ook voor shows van Martin Garrix en die heeft eerder op de avond toch maar mooi de Popprijs gewonnen.
Inmiddels plak je in de Kleine zaal aan de grond van het bier, dus wie gaat er op dit tijdstip überhaupt nog malen om hoe live Noisia is? De band is vanaf de eerste dreun hartstikke aan. Na zes minuten gaan de handen massaal omhoog als de zij dat willen. En vanaf dat moment is iedereen mee in deze audiovisuele trip.
Geen minpunten dan?
In het begin van de show is het geluid achter op de dansvloer niet al te best. Het hoog komt niet lekker door, waardoor het moeilijk is om nummers te onderscheiden. Gelukkig heeft Noisia daar visuele geheugensteuntjes voor: een donut van groene tentakels bij 'Tentacles' of een op zichzelf instortende scifi-wereld bij 'Sinkhole'. Daar kakt het even wat in, maar het blijkt slechts een aanloop naar ‘Get Deaded’. Daarna is het vol gas richting eindstreep.
Lag die weer bij 'Dead Limit'?
Ja, en precies zoals gepland zit de Prodigy-cover ‘Smack My Bitch Up’ daarvoor. Een stel zoekt gedesoriënteerd en puffend een weg naar de uitgang. They hit the limit and the limit hit back.
Thuiswedstrijd gewonnen dus?
Zeker weten. Voor aanvang vertelt een jongen dat hij ze al twintig keer zag. We zien hem de halve show lang met zijn armen in de lucht door de pit zeilen. Hij heeft de visuals dus niet eens nodig. Om na afloop langs Koffie’s funky toeters in de Foyer te lopen is bijna surrealistisch. Na Noisia klinkt de rest zacht en gewoontjes.