Lookapony, Marathonzaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017

Er zijn shows op Noorderslag waar de vrouwen dansen, er zijn shows waar de kids snapchatten. En er zijn shows als die van Lookapony, waar de oude mannen goedkeurend, met een halve liter in de hand, kijken naar hoe de jonge gasten zich vooraan schrap zetten  voor als er een moshpit kan ontstaan. Die kans zit er met zulke gruizige rock wel in.

En, gaat die pit nog komen?
Omdat een klein clubje vooraan er zo veel zin er in heeft. Niet omdat de muziek het doet. Het is alsof er de laag gruis over de gitaren al het vuur in de weg zit.

Dus nergens echt sensatie?
Op het eind slaat de vlam toch in de pan. Het pitje vooraan breidt zich uit tot een enorme pit, met een enkele crowdsurfer, die al half een plaat uit het systeemplafond wipt.

Systeemplafond, ja, is het dan toch zo’n show?
Zeker. We kenden het nog van Traumahelikopter, een paar jaar terug. De frontman van Lookapony ziet het ook, en besluit voor het laatste nummer het als een aanmoediging op te komen. ‘Er gaat sowieso wat kapot,' roept hij voordat hij probeert het hek naast het podium omver te trappen. Uiteindelijk duikt hij boven op het publiek, en trapt hij die ene losse plaat in het plafond er helemaal uit. Iemand uit het publiek houdt het als een trofee boven zijn hoofd, van achteruit stormt er beveiliging de zaal in. Is na biergooien op de Popprijswinnaar het systeemplafond slopen de nieuwe traditie waar Giel zich boos over gaat maken?