‘Ik zei: sorry Steve, ik moet gaan. Een beetje lullig natuurlijk, zo’n Amerikaan die je net vier uur daarvoor ontmoet ineens achterlaten, maar het kon echt niet anders. Ik had een persdag met Steve Gunn, de hele dag interviews. Halverwege de dag kwam het bericht: ik zou maar zo snel mogelijk komen, want het gaat hard. Om 16:15 was ik in het ziekenhuis, om 18:17 werd ie geboren. Zeventien over zes, dacht ik, hoe is het mogelijk. Al drie maanden heb ik een treinkaartje op mijn bureaublad staan voor Steve Gunn, van een Thalys die precies op dat tijdstip vertrok. Ik heb Steve later nog even gesproken, en zijn trein was precies op tijd vertrokken. Ik heb hem uitgeprint, want dit vergeet ik nooit meer.’ 

Zoals zoveel muzikanten in Nederland heeft Maurits Westerik een baan naast zijn band. Zo gaat dat nu eenmaal in een klein land als Nederland. Maar in plaats van in een bar of achter de vuilniswagen heeft Westerik de beste baan die hij maar kan wensen, bij platenmaatschappij Beggars, dat labels als Matador, 4AD en XL vertegenwoordigt. En hij is vader, inmiddels alweer van twee kinderen, een meisje en een jongen. ‘Een dag later hebben we in Den Haag gewoon gespeeld. Aan de rand van het podium was de champagne al klaar gezet , en de podiumpresentator was door bandgenoten ingelicht. Dan is je publiek natuurlijk meteen jodelahiti en kan er niets meer mis gaan.’

Het grote onbekende
Toen Maurits Westerik drie jaar geleden op Vlieland het debuut van zijn nieuwe band Bewilder opnam, was hij nog geen vader, maar dat alles in zijn leven zou veranderen wist hij al wel. Niet voor niets staat op de plaat al het nummer The Unknown. En niet voor niets voelt die nieuwe bandnaam als een streep onder het verleden. Want was het niet zo dat de laatste incarnatie van GEM al min of meer hetzelfde was als Bewilder nu? ‘GEM besloeg voor mij een enorm lange periode. Nog nooit heb ik zolang hetzelfde gedaan: elf, twaalf jaar, vanaf de middelbare school. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik nog iets wilde maken, meer dan dat ik graag wilde optreden. De andere jongens wilden liever gewoon spelen, gingen meer voor de rock ’n roll er omheen. Ik zie het als een huwelijk waar je later met goede herinneringen op terug kijkt. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Bewilder werd mijn nieuwe liefde, die mij beter leerde mijn onvolkomenheden te accepteren.’

Even terug naar het begin. Eind 2005 was daar ineens GEM, een branievolle band uit Utrecht met Maurits Westerik als zanger. Ze bluften zichzelf naar binnen als voorprogramma van The Libertines en grepen hun kans toen Pete Doherty het af liet weten. Liefdevol werden ze de Domtoren-Strokes gedoopt, en niet lang erna tekenden ze bij Excelsior. Maurits Westerik was de gevierde man, en dat was in die tijd wel even wennen. ‘Ik ben een stuk minder die schreeuwlelijk die mensen in me zagen,’ zegt hij nu. ‘Achteraf snap ik het wel, die titel ‘angry young man’. Ik was ook boos in die tijd. Die periode was heel moeilijk. Ik woonde in Gouda en ging van vier atheneum naar de havo. Ik had elke dag dat ik op school zat het gevoel dat ik iets beters te doen had. En toen gingen mijn ouders uit elkaar, vlak voor mijn achttiende verjaardag.’

Indorockers met vetkuiven
‘Het was typisch zo’n huwelijk dat uit elkaar groeide door religie, afleiding en carriere. Mijn vader komt uit een geschoolde familie. Mijn opa was altijd goed in wat hij deed, heeft veel gedaan voor Appelsientje en de Melkunie. Ineens werd mijn vader verliefd op een meisje uit Indonesië. Mijn moeder vluchtte met haar moeder en twee oudere broers eind jaren vijftig, begin jaren zestig naar Nederland. Ze was toen drie jaar, en haar moeder was getrouwd met een heel militant, politiek persoon, iemand die voor Soekarno werkte. Scheiden was geen optie in die tijd daar, dan was je verloren. Ze zijn met een hutkoffer in een schip gestapt en belandden in een kamp in de buurt van Barneveld. Het was een gekke situatie, want omdat Indonesië natuurlijk kort daarvoor nog een kolonie van Nederland was, mochten die mensen hier wel heen komen, maar vervolgens werden ze een beetje aan hun lot overgelaten. Ze werd een mooie, jonge vrouw. Haar broers hadden leren jasjes en vetkuiven, echt van die Indorockers. Voor mijn moeder moet het heel moeilijk geweest zijn om in de familie Westerik terecht te komen. Mijn opa en oma hadden zes jongens thuis waaronder mijn vader. Zo’n familie die na de oorlog weer opkrabbelt, de jongens gaan naar school of gaan het leger in, en dan komt met hij zo’n meid thuis. Oma Westerik heeft het wel geprobeerd, maar dat ging moeizaam.’

Tien kaartjes voor Muse
‘Ik zie dit eigenlijk pas de laatste drie jaar in. Mijn ouders scheidden op Eerste Kerstdag. Mijn vader had een andere relatie. Mijn moeder wist dat niet, maar ze zag de bui al hangen. We zouden uit eten gaan in Den Haag, en mijn moeder was ineens ziek. Die avond belde de echtgenoot van die andere vrouw haar op. Toen we thuis kwamen, was het van God los. Mijn vader was met de noorderzon vertrokken en mijn moeder snel hertrouwd met een jongen die amper ouder was dan ik. Toen was ik het echt even kwijt. Op 6 januari werd ik 18. Omdat ik geen feestje thuis kon vieren - dat kon echt even niet - heb ik voor mijn beste vrienden tien kaartjes gekocht voor Muse in Paradiso. Toen besefte ik: wat er ook gebeurt, we moeten het zelf doen. Het is nu mijn leven. Nu is het echt begonnen. Ik vertrok naar Utrecht om journalistiek te studeren, maar eigenlijk vooral om muziek te maken.’

‘Was het onvermijdelijk? Misschien wel ja. Ik heb na heel veel jaren er eindelijk over kunnen praten, met mijn ouders afzonderlijk. Mijn moeder heeft een enorme terugval gehad nadat haar tweede huwelijk stuk liep. Dan ben je ineens een vrouw van zestig alleen. Pas nu begrijp ik hoe moeilijk het geweest is. En ik begrijp ook dat dat zij nu denkt: moet ik nu nog twintig jaar op mijn flat zitten? Het heeft me aan het denken gezet: je moet uit het leven halen wat erin zit en het verwachtingspatroon moet je van je af zetten. Als je iets niet moet doen in het leven, dan is het iets verwachten. Dat is de grootste vijand. Ik denk dat dit de kern is van Bewilder.’

Avontuurtjes
En dat is meteen het wezenlijke verschil met GEM. Want dat was wel degelijk de band van Maurits Westerik als ongeduldige jonge man op de vlucht. Tell me what’s new, heette de eerste plaat uitdagend. Escapades doopte hij de tweede, een aaneenschakeling van vlucht-avonturen. Het derde album heette NEW, het laatste Hunters go Hungry. GEM was een band vol belofte. En gek genoeg kwam het er nooit helemaal uit. Waar Go Back To The Zoo niet veel later op het hoofdpodium van Pinkpop belandde en Kensington zelfs doorstootte naar de ZiggoDome, lukte dat GEM nooit. ‘Ik heb er wel eens over nagedacht, ja. Waarom lukte dat nou niet. Escapades vind ik nog steeds een heel goed album. Ik heb nooit met wrok naar anderen gekeken hoor. Misschien heb ik of de mensen om mij heen in die tijd gewoon te weinig in een product gedacht. Ik wilde gewoon graag onderweg zijn, weg van het dagelijks leven. Zo lang het maar niet normaal was. Misschien waren we net te vroeg. Tegenwoordig studeert iedereen aan de popacademie, of op zijn minst hebben ze een manager die daar vandaan komt. Muziek wordt gemaakt binnen het radio-idioom. Wij waren misschien wel de laatste band die maar gewoon wat deed. Ik denk dat ik er in die tijd trouwens ook helemaal niet klaar voor was geweest als iemand me zou vertellen wat ik moest doen.’

Het lag misschien een beetje aan GEM zelf, maar die veranderde muziekwereld lijkt toch echt de belangrijkste factor. GEM speelde namelijk wel degelijk het spel, inclusief een buitenlandse producer en een liedje in een reclame. Dat werd destijds een hele rel: GEM schreef Good To Know You samen met de producers van Randstad. ‘Dat kon echt niet. En dat we een keer op de Libelle Zomerdagen speelden was ook not done. Nu doet echt iedereen dat. Ik vond het heel vervelend dat we daar zo hard op aangesproken werden. We kregen in ruil voor die Randstad reclame een videoclip en een bedrag waar we eindelijk versterkers, instrumenten en een busje van konden kopen. Eindelijk, na 300 fucking shows. We leenden tot en met Escapades de basversterker van Ellen ten Damme, de gitaarversterkers van Johan en de bus van Ferry Roseboom. Kijk hoe anders dat nu gaat: zo’n nummer als I Follow Rivers van Lykke Li is geschreven met negen producers. Triggerfinger pist er nog eens overheen en kan ineens de HMH vullen.’

De stoelen van The Voice
Even is ie er weer, die angry young man, maar voor de rest is Maurits Westerik anno 2016 een tevreden mens die de rat race naar de top heeft verruild voor het bescheiden bestaan van Bewilder. Zijn band heeft ongeveer zestig optredens staan in 2016, en dat is eigenlijk heel goed voor zo’n bewust a-modieuze band. Volgens Westerik is Bewilder een vriendenband, met naast bekende koppen als drummer Bram Hakkens en bassist Jeroen Overman (nu ook beroemd door het Songfestival) ook Arjen en Arjan, die toetsen en gitaar spelen. ‘Gitarist Arjan Kamphuis ken ik al uit de begintijd van GEM, toen we allebei bij muziekwinkel Feedback werkten. Hij zat toen in een garagerockband genaamd Bobby Kingsize, maar de laatste jaren speelde hij nauwelijks nog. Hij is de slimste van de band. Hij is heel technisch, ontwerpt show elementen voor de tour van Muse, maar ook de stoelen van The Voice Of Holland heeft hij gemaakt. Gitaristen zijn vaak een beetje de moeilijke jongens van de band, maar hij brengt juist rust in de band naast mijn euforie en energie. Die balans klopt sowieso perfect in de band nu.’

Optredens van de band zijn opvallend warm en muzikaal, met als vaste hoogtepunt albumopener Forza, waarop Westerik op Springsteen-achtige wijze zijn voet tegen zijn eigen neus schopt, 24 coupletten lang. ‘We hebben lang gewacht met het album, het voelde onaf en veel te gevarieerd. En toen kwam Forza, het antwoord op alle vragen die in de andere liedjes onbeantwoord blijven. Het is dit, het is dat, het is zus, het is zo, maar wat is het nou echt. Forza gaat over de kracht die we uit het leven zelf halen. Mijn moeder zag het vaak niet meer zitten, zo bleek, maar ik begrijp het nu gelukkig, althans zo veel mogelijk. Toch is het verdrietig, en ik kan er zelfs echt boos van worden. Dat doe je niet. We zijn er nu, het is vallen en opstaan, maar we moeten door. Carry on, Carry on.

‘Ik merk dat ouder worden me goed doet, ik vind het echt leuk. Ik zie het nu als een mooi avontuur, en dat kostte een tijdje. Ik weet nog wat het eerste was dat mijn moeder tegen me zei toen ik vader was geworden. Ze zei: ‘ik dacht dat je deze stap nooit zou zetten. Dat je dacht: waarom zou ik het iemand aandoen?’ Ik schrok een beetje: was ik zo negatief? Dat valt ook wel mee toch? Ik ben misschien niet de altijd de vrolijke jongen die mensen soms in me zien, maar ik probeer er wel altijd iets van te maken. Dat moet ook, vind ik. Maar mijn moeder is een gevoelsmens, die natuurlijk ook gekweld is door schuldgevoelens. En ze had gelijk: ik heb lang gedacht: misschien moet de familielijn bij mij maar eindigen. Ja, je kunt mooie platen draaien en naar concerten gaan, maar tachtig procent van het leven is toch een moetje. Pas sinds mijn dertigste besef ik dat je natuurlijk ook gewoon liefde kunt delen. Het leven begint bij dertig? Ja, voor mij wel. Fuck it, ik hoef helemaal niks meer. Weet je wat, jullie doen gewoon je ding, ik doe mijn ding. We doen allemaal ons best. Dat heb ik allemaal in Dear Island gestopt. De melancholie van het leven, de kruispunten die we tegenkomen, de drang om te presteren en hoe fijn het is om daarna weer veilig thuis te zijn.’

Bewilder speelt 2 juni in Luxor Live in Arnhem, 4 juni een thuiswedstrijd in Tivoli de Helling, Utrecht en op zaterdag 18 juni op Best Kept Secret.