Het interview met Whitney loopt al op zijn eind als Julien Ehrlich het maar gewoon toegeeft: ‘We hebben ook nog wat rare speed gebruikt, man. Maar onze antwoorden zijn nog wel oké, toch?’

Nou, vooruit. In combinatie met de paddo’s die ze erbij aten zijn de meeste antwoorden op zijn minst wat warrig, maar we leren wel veel over Ehrlich (drums, vocalen) en Max Kakacek (gitaar). Wie op basis van hun prachtige, bitterzoete album Light Upon The Lake dacht dat we hier te maken hebben met twee gevoelige, treurende jongens met een gebroken hart, heeft het bijvoorbeeld goed mis. ‘Het is best verwarrend, ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik wel tien vriendinnen heb’, zegt Ehrlich. Kakacek zit naast hem en schudt meewarig met zijn hoofd. ‘Maar ik geef wel om ze allemaal’, gaat Ehrlich door. ‘Ik heb met allemaal wel een rare interactie. Ik ben niet zo goed in one night stands; ik ben best kieskeurig. Maar als ik dan eenmaal iemand kies, dan wil ik haar ook wel blijven zien, snap je? Tien miljoen vriendinnen om wie ik allemaal net zo veel geef. My life is fucked. Zeg ik dit allemaal in een microfoon? Anyway, dit is Julien Ehrlich signing off, het einde van de allereerste Whitney-persdag.’

Goede vrienden
Even later rennen Ehrlich en Kakacek in paniek door het café in Amsterdam-Noord, omdat ze denken dat ze hun vlucht naar Londen gaan missen door deze uitgelopen persdag. ‘We hebben morgen een NME-sessie! Ons belangrijkste ding tot nu toe!’

Een dik halfuur eerder moet het definitieve inkicken nog gebeuren, en begint het gesprek gemoedelijk. Ehrlich zit nog even in een ander interview, Kakacek vertelt over het begin van Whitney. ‘Julien was de drummer voor Unknown Mortal Orchestra, ongeveer een jaar lang. Ik weet niet precies waarom hij daar wegging, maar ik denk dat het ermee te maken heeft dat hij twaalf jaar jonger was dan de andere leden, dat werd uiteindelijk een probleem. Ik had hem ooit ontmoet toen UMO voor Smith Westerns opende in Portland, sindsdien zijn we goede vrienden. Ik vroeg hem om bij de band te komen. Toen Smith Westerns ermee ophield zijn we hele goede vrienden gebleven, we woonden zelfs samen in Chicago. We werkten een tijdje los van elkaar aan losse projecten. Maar toen kocht ik een nieuwe bandrecorder, een heel bizar ding. We besloten een nummer ermee op te nemen. Dat was ‘Dave’s Song’, met nog alleen akoestische gitaar en zang. Daarna zijn we nummers blijven schrijven.’

Ehrlich is er inmiddels bij komen zitten. Ze hebben hun nagels in dezelfde kleur gelakt. Ehrlich haalt herinneringen op aan zijn tijd in UMO. ‘Tja, stel je eens voor… je bent 18 en je tourt de hele wereld rond. Ik zal het nooit vergeten. Het was geweldig en ik heb heel veel over songwriting geleerd door de hele tijd rond te hangen met Jake en Ruban, die al eeuwen in the game zijn. Als ik toch complimenten aan het geven ben aan Ruban: the dude knows his way around a melody. Ik denk dat ik dat een beetje opgepikt heb van hem. Hij is geobsedeerd door muziek. En hoewel dat de andere delen van zijn persoonlijkheid een beetje raar beïnvloedt, hou ik toch van hem.’

‘Maar over Whitney ben ik nog veel enthousiaster hoor’, zegt Ehrlich er snel achteraan. ‘We gaan nu harder touren dan we ooit hebben gedaan. Het is onze eigen schuld, we zeggen overal ja op. We gaan hele zware ups en downs beleven. Soms rijden we negen uur op een dag en haten we alles, omdat we niet meer zo dronken en high zijn als de dag ervoor. Maar het enige waar we naar uitkijken is onze show. En als het een succes is, vieren we het en worden we weer dronken en high. De dag erna doen we weer hetzelfde. We zijn verslaafd aan op het podium staan.’

‘We hebben een keer geprobeerd seks te hebben met elkaar’
Als je de aankondiging van het eerste Whitney-nummer ‘No Woman’ moet geloven, vonden Ehrlich en Kakacek elkaar vooral in het feit dat de relaties waar ze in zaten omstreeks dezelfde tijd uit gingen. Daar zouden al die bitterzoete liedjes over vallen en weer opstaan vandaan komen.
Kakacek: ‘Dat is niet waar: we hebben elkaars hart gebroken.’
Ehrlich: ‘We dwongen elkaar het uit te maken met onze vriendinnen, zodat we samen romantisch zouden kunnen zijn. Eén keer hebben we geprobeerd seks te hebben met elkaar, maar dat werkte niet.’
Kakacek: ‘BRO! Nee serieus, ik had een relatie gedurende mijn hele tijd bij Smith Westerns en die van hem heeft anderhalf jaar geduurd.’
Ehrlich: ‘En allebei gingen ze als een nachtkaars uit door de lange afstanden. Dat is echt de allerslechtste manier om een relatie te eindigen, omdat je jezelf ervan overtuigd hebt dat je nog steeds van die persoon houdt en het alleen de afstand is die je uit elkaar drijft. Ik weet niet of dat wel zo is, maar dat heeft veel teksten beïnvloed, die allemaal over ergens uitbreken en zo gaan. Het was supertherapeutisch om er muziek over te maken.’

Toch is Light Upon The Lake helemaal geen depressief album geworden. Ehrlich: ‘Uiteindelijk schrijft Max net iets vrolijkere gitaarmelodieën dan ik, dus ik denk dat de balans goed is. Ik weet niet of het echt een groeiplaat is, maar er is best veel om te ontcijferen.
Kakacek: ‘Een break-up is natuurlijk altijd droevig en verwarrend, maar er is altijd een klein beetje hoop dat je weer iets anders vindt in de toekomst. Dat is het idee achter die heldere instrumentatie versus de droevige teksten. ‘Golden Days’ gaat daar over: zelfs als je je heel slecht voelt, voel je tenminste iets, je voelt dat het je heel hard raakt. Dat is het positieve eraan.’

‘Het is mijn natuurlijke falsetto, maar ik laat ‘m wel écht gaan’
Eerste single ‘No Woman’ beschrijft een reis naar LA, die de band daadwerkelijk maakte. Ehrlich: ‘Ik heb eigenlijk nooit een nummer willen schrijven met een soort verhaaltje over een reis of zo erin. Ik weet ook niet wat er gebeurd is; met de melodie en de akkoordenprogressie klopt het gewoon dat het heel filmisch is geworden: eerst deed ik A, toen deed ik B, etc. Geen enkel ander liedje van ons heeft dat. En we zijn inderdaad van Chicago naar LA gegaan om deze plaat op te nemen, maar het nummer hadden we daarvoor al geschreven. Die tekst ontstond uit een freestyle, ik zong wat rare, willekeurige klanken (zet zijn kopstem op) en het klonk als woke up in LA. Max wees me erop.’
Kakacek: ‘Het rare aan ‘No Woman’ is: achteraf realiseerde ik me dat het de enige song is waarbij we naar een geslacht refereren. Op de hele plaat. Eén doel van ons was om de teksten toepasselijk te maken voor wie dan ook.'
Ehrlich: ‘Dat is inderdaad een deel van het hele project: ik zet bewust een zo vrouwelijk mogelijke stem op. Het is weliswaar mijn natuurlijke kopstem, maar ik laat ‘m wel écht gaan, weet je?’
Kakacek: ‘Whitney is een androgyne naam, en alle teksten zijn ook enigszins androgyn bedoeld. In nummers over een gebroken hart zingt normaal altijd een man over een vrouw of andersom, zo hoeft het helemaal niet te zijn.’
Ehrlich: ‘Mensen die ontdekken dat Whitney geen meisje is maar zes dudes, zijn ook echt geschokt. Dus ik denk dat ‘No Woman’ een logische eerste single was, om ze nog wat verder te verwarren.’