Alleen al die aankondiging. Ty Segall laat zich niet aankondigen. Nee, Ty Segall schopt die net iets te flauwe presentatrice voor de leeuwen met een microfoon die het niet doet. Ze mag hoogstens doen alsof, en haar lippen bewegen terwijl hij vanachter het podium die krankzinnige lach laat bulderen. Vanaf de eerste noot mept hij vervolgens de fotografen op hun kop, terwijl hij zijn eigen gezicht verbergt in een groezelig overall. De 29-jarige Ty Segall is al een jaar of vier een van de vaandeldragers van de Amerikaanse garagerockscene. Hij brengt gemiddeld twee platen per jaar uit in allerlei formaties: van Fuzz tot de Ty Segall Band en nu met The Muggers. Altijd al omringde hij zich met de allerbeste muzikanten, vandaag brengt hij jeugdvriend Mikal Cronin op bas en saxofoon mee en hardrockmonster King Tuff op gitaar, naast leden van Caïro Gang en Wand. Zelf houdt hij zijn handen voor de verandering eens vrij, om zich puur op de zang te concentreren. Wat een beest is het toch, nu meer dan ooit flirtend met jaren ’70 glamrock met precies dat juiste psychedelische galmpje erop. Deze show focust op dat laatste album - dat op videoband verscheen?! -, maar ook livefavorieten als 'You’re The Doctor' en 'Thank God For The Sinners' spelen ze met een manische energie. Heerlijk om te zien op een dag die wat te onschuldig en braafjes begon.

Eh, wie is die beschonken dame op het podium?!?
Geen flauw idee. De security wil haar er direct af trekken, maar dat weet Ty gelukkig te voorkomen. Nee, zij moet een paar songs op het podium blijven rondzwalken en ze besluit zelf dan maar haar shirt omhoog te trekken en zoveel mogelijk van haar strakke buikje te laten zien terwijl ze haar knuistjes tot duiveltjes vouwt. Ty lacht als een duivel.

SPEULUH!
Godverdomme, ja! Al direct buitelen de crowdsurfers over elkaar heen. Daar rolt een gast over de zweterige hoofden van de mensen heen met nog maar één schoen aan, die ander vindt ie nooit meer terug. En hier een kerel die zo van de wereld is dat hij amper nog op zijn benen kan staan, en zich telkens weer achterover laat vallen in de veronderstelling dat mensen hem wel omhoog stuwen. En inderdaad, hij zweeft constant over het publiek. Dan weer krijg je een modderige laars in je nek, dan een oksel in je gezicht. Jongens die elkaar nog nooit hadden gesproken kijken elkaar in de ogen, klemmen de handen ineen en beseffen zich dat ze vanaf nu vrienden voor het leven zijn. Of dan tenminste voor een nacht. Wat een uitzinnige menigte. 

SPEULEUHHHHHH!
Ja, precies, ja. Door die krankzinnige onbesuisde energie zou je bijna vergeten dat Ty Segall een encyclopedische kennis heeft van muziek, en dat ook echt wel terug te horen is in zijn songs. Dan weer een knipoog naar Bowie’s Man Who Sold The World'' , dan weer flirtend met T. Rex en dan weer zijn nummers doorstropen met proto-metal-riffs. Maar met zo’n oerkracht gespeeld dat je niet anders kunt dan als een gek de pit in duiken en de longen uit je lijf brullen. Na 50 minuten is de zweterige massa dan ook echt op. De batterij is leeg, het is nu echt een kwestie van het allerlaatste druppeltje eruit proberen te persen. Maar Ty Segall? Die speelt nog twee songs onvermoeibaar door. Wat een stoomwals, en een extatisch einde van de dag.