SuperMusicVision is verantwoordelijk voor een paar fantastische tv-momenten: Patrick Watson op een keerpunt in The Walking Dead, de slotscène van Breaking Bad met dat zoete liefdesliedje Baby Blue en Sia in de finale van Six Feet Under. Hoe bepaal je hoe zo’n show moet klinken?
“Ik zal het je vertellen zodra ik eruit ben! Een show als Better Call Saul is vrij uniek: er zit níét veel muziek in, geen montage in iedere aflevering of veel muziek om nieuwe bands te introduceren. Dus je zult sneller merken wanneer er muziek klinkt. Als eerste gaan we kijken welke genres we gebruiken, daarna kijken we naar de personages. Ze hebben allemaal hele andere karakters, andere muzikale invloeden en voorkeuren. Hoofdpersoon Jimmy (later bekend als Saul) was als kind waarschijnlijk een classic rock-fan, dus daar duiken we in. Soms zul je een meer voor de hand liggend nummer horen, zoals wanneer ie met z’n vriend in de kelder meeblèrt op een rockklassieker. Maar bij een montage waar hij in de rechtzaal een winst behaalt, zetten we er bijvoorbeeld Dave Brubeck’s Square Dance onder: een soort lollig en eigenaardig jazznumer dat in veel tv-shows niet zou werken. De show speelt zich af in Albuquerque, dus je hoort ook regionale invloeden en dan zijn er ook nog songs die proberen het verhaal voort te stuwen.”

De show speelt in 2002, probeer je in die tijdsgeest mee te gaan?
“Natuurlijk, we kijken naar muziek die tóén populair was. In een scene zie je hoe er in een louche buurt een auto langsrijdt, dan gaan we op zoek: wat was in die tijd populaire hiphop? Reggaeton kwam net op rond die tijd, dus dat zou mogelijk zijn. In een andere scene in de laatste aflevering zie je hoe Kim overwerkt, en er een stel studenten naar de radio luistert. Zij zet het uit zodra ze weg zijn, want het is niet haar cup of tea, maar dan gaan we wel op zoek naar iets wat studenten zouden luisteren.”

SuperMusicVision werkte ook aan The Walking Dead (ieder seizoen tot het laatste), en de muziek daar was heel eigenaardig. Je zag hoe zombies mensen verorberen op de meest gruwelijke manieren en wordt geconfronteerd met extreme horror, maar jullie kozen níét voor harde trashmetal of grindcore, maar juist voor hele intieme indiefolk. Waarom?
“The Walking Dead is een survival story, we werken met personages die elkaar nog niet kenden voor de ramp, en nu een soort familie zijn geworden. Daardoor heb je een paar hele intense momenten vol angstaanjagende horror, maar ook hele intieme momenten. Het zijn mensen die hun geliefden verliezen, die gaan twijfelen aan hun menselijkheid en geestelijke gezondheid. Ze worstelen zowel met de horror van being eaten alive als de horror van je vriend die met je vrouw slaapt omdat hij dacht dat je dood was. Het zou misplaatst voelen om hardere rock onder de zombie-aanvallen te zetten. Dat zou er een hele andere show van maken. Met de muziek proberen we juist de nadruk te leggen op de introspectieve momenten, met bijvoorbeeld Fink, Jamie N Commons en Patrick Watson. We proberen met de lyrics en de toon te laten zien wat je net hebt gezien: verlangens naar de volgende wereld en verdriet om het lijden.”

Ik kan me voorstellen dat je muziek probeert te vinden die goed is voor de scène, maar niet te voor de hand liggend.
“Precies! Je wil geen song die letterlijk zegt: ‘Ik word achtervolgd door zombies’, dat zou als een gimmick voelen. Maar Jamie N Commons heeft een nummer voor ons geschreven dat Lead Me Home heet. Dat voelt logisch: ‘Waar ís home nog?’ Het gaat over dóórgaan, verder komen. We hebben speciaal voor die show songs laten schrijven. Veel acts zijn echt fans van de shows. We hebben verhalen van artiesten gehoord die de show bingewatchen in de tourbus.”

Gebeurt het vaak dat het perfecte nummer voor een scène vindt, maar geen toestemming krijgt van de artiest?
“Soms wel, vooral als je wil werken met bekendere nummers en een klein budget. Ik vind The Beatles te gek, en hoe graag ik hun nummers ook zou gebruiken, dat zit waarschijnlijk boven ons budget. Het meest hartverscheurend zijn de nummers waar een sample op zit. Dan moet je niet alleen het nummer, maar ook de sample clearen. Dat maakt het nog moeilijker.
“Tegelijkertijd: je zou een heleboel nummers kunnen zetten onder de scènes waar we aan werken. Zeker bij Better Call Saul en Breaking Bad, vaak waren er wel vijf verschillende genres mogelijk voor bepaalde scènes die allemaal goed werkten. Hoe je dan kiest? We presenteren die ideeën aan de producers, die kiezen wat de juiste song voor het moment is.”

Je bent hier op SXSW om te spreken op de conferentie, maar ongetwijfeld ook om bands te gaan ontdekken. Enige kans dat we daar nog iets van gaan terughoren in Better Call Saul?
“Tuurlijk! Mijn lievelingsmomenten zijn het ontdekken van nieuwe acts waar ik nog nooit van had gehoord. Vorige keer was ik hier en zag ik BadBadNotGood uit Canada, die band bleek te gek en is inmiddels doorgebroken. Ik kijk uit naar diezelfde ervaring. Ik ga Car Seat Headrest kijken, de act die erna komt zou mijn nieuwe favoriete act kunnen zijn. Voor mijn werk kijk ik naar alle genres, van oude vocal jazz tot nieuwere indierockbands. Je weet maar nooit wat je oor vangt. Soms gebeurt dat zelfs heel snel: we vinden een nieuwe song die direct in de serie terecht komt. Ik ben deze hele week aan het shazamen, opnemen en noteren welke liedjes me opvallen. Het zou zomaar in Better Call Saul kunnen belanden.”