Miguel is de sexy superster van dag 1
Miguel is een superster met zijn R&B voor een breed publiek. Als headliner van de maandagmiddag heeft hij een hoop jonge meisjes op de been gebracht. Die mogen niet naar binnen, want het is strikt 21+, maar ook van buiten de hekken kunnen ze het prima horen en zien. Een groepje van 6 jonge meisjes is het met valse id-kaarten gelukt om binnen te komen en doen op de eerste rij nog een knoopje van de blouse extra open in de hoop een knipoog van de zanger te krijgen. Waarom ook niet? Alles aan Miguel straalt toch ook sex uit? Jazeker, al is hij bovenal een geweldige zanger met een flink stel toptacks in zijn repertoire. Ze worden door de vierkoppige rockband die hij heeft meegenomen geweldig uitgevoerd, maar wanneer de band tegen het einde van ieder nummer even mag soleren wordt het vaak te lomp. Waar Miguel ultiem sexy is, is zijn band als die gast in de club die denkt dat hij sexy is, meisjes aanstaart en bij een blik terug op zijn lip bijt. Gelukkig weet Miguel voor het echt vervelend wordt telkens de aandacht weer te grijpen. Niet alleen de tienermeisjes eten uit zijn handen, ook de muziekbobo’s. Gelukkig weet hij wie zijn echte fans zijn. Hij spoort de meisjes buiten de hekken aan mee te zingen en natuurlijk gebeurt dat. Zo hoort het. 
Met welk nummer moet je beginnen? Genoeg materiaal om uit te kiezen, want hij heeft al 3 albums uit, maar vandaag valt Coffee, van zijn laatste album vroeg in de set uiterst goed.
Waar wil je dit zien? Miguel hoort op Pinkpop, maar daar blijven hiphop en R&B acts lastig. Dan maar Lowlands. (Christiaan Walraven)

Mothers combineert indiefolk-pathos met… progrock?
Er is iets geks aan de hand met Mothers, een viertal uit Athens, Georgia dat eind vorige maand een debuutalbum met een prachtig simplistische titel uitbracht: When You Walk a Long Distance You Are Tired. Het is een indiefolk-act met pathos zoals Angel Olsen, Torres of Sharon van Etten, maar iets onderscheidt Mothers van die acts: die intieme folkliedjes verweven ze vooral live met krankzinnige rauwe mathematische, omhooggepitchte gitaarriffs á la Battles. Het klinkt op het buitenpodium van Barracuda als een werkelijk onmogelijke combinatie, maar Mothers doet het wonderbaarlijk mooi. De gitarist heeft z’n nagels rood gelakt en tovert af en toe een flinke bak noise uit zijn plank, de drummer speelt minimalistisch maar superdwingend, en er zitten gekke ritmische wendingen in de nummers. Het emotionele middelpunt is zangeres Kristine Leschper, typisch zo’n meisje dat de hele dag dromerig uit het raam zit te turen, maar zodra je haar echt spreekt superintens blijkt te zijn. Ze heeft een eigenwijze trilling in haar stem, die af en toe bijna jodelend overslaat. “I am out of control”, zingt ze in het slotnummer. Wat een verrassing.
Met welk nummer moet je beginnen?
Op plaat komt die schizofrenie van Mothers nog niet zo tot zijn recht, maar It Hurts Until It Doesn’t is een fijne song met goeie jengelende gitaarlijntjes die af en toe prachtig in elkaar vervloeien.
Waar wil je dit zien?
Nederland heeft zoveel festivals waar deze act zou passen: van Le Guess Who? tot Incubate, van Stage 3 op Best Kept Secret tot het bospodium van Into The Great Wide Open. (Timo Pisart)

Indie-punkrockers van Beach Slang onthaald als helden
"We willen My Bloody Valentine laten klinken alsof ze fucking quiet zijn”, roept frontman Paul Westerberg van Beach Slang al bij het bestijgen van het podium. Naar eigen zeggen ziet ie eruit ‘alsof Harry Potter, Angus Young en Marc Bolan een kind hebben gekregen’, en met zijn smoezelige zwarte lokken en zwart schooljasje met minstens twintig buttons klopt die beschrijving heel aardig. Waar zijn band op plaat klinkt als een soort indierock-shoegaze met feedbackende gitaren gedrenkt in de galm, speelt het kwartet uit Philadelphia live met tien keer zoveel energie. En op die energie wordt gereageerd: de jonge kids vooraan blèren keihard mee, geven Westerberg high-fives en beginnen spontaan te crowdsurfen. Westerberg en zijn band spelen bijzonder begeesterd en hij slaat op z’n gitaar alsof hij Pete Townsend zelf is, maar ze laten tussen de songs soms wel wat lange stiltes vallen en verzanden meer dan eens in slap geouwehoer. Dat ziet de band zelf gelukkig ook wel in, “maar wat wil je als je al 60 uur dronken bent? Laten we vandaag samen nog dronkener worden, en voelen hoe het is om te leven!”
Met welk nummer moet je beginnen?
Dirty Cigarettes, want “ik hou van m’n sigaretten zoals ik van m’n martini’s hou: dirty.”
Waar wil je dit zien?
De band is al uitgenodigd door Best Kept Secret, en als je zin houdt van onstuimige shows, sta ook jij vooraan keihard mee te brullen, om vervolgens licht-dronken en laaiend enthousiast over de hoofden van het publiek te duikelen. (Timo Pisart)

Methyl Ethel wappert de Aussie psych vlag
Het kan niet anders of Jake Webb van Methyl Ethel komt regelmatig met een verzwikte linker enkel van het podium. Iedere keer als hij aanzet om te gaan zingen, gaat als een reflex zijn voet in de meest onmogelijke hoeken en zijn mond schuin aan de microfoon. Optreden op SXSW is geen gemakkelijke opgave voor veel artiesten: de meest rare kleine podia, geen tijd voor soundchecks en allerhande muziekindustrie volk voor je neus. Bij de vijfde rondzinger lacht Webb hartelijk naar zijn andere twee bandleden en dan gaat de voet weer scheef voor het volgende couplet. Methyl Ethel is in 2013 begonnen als slaapkamerproject van Jake Webb in zijn woonplaats Perth, Australië. Niet bepaald een plek centraal in de wereld, al komt er wel een hele grote jongen uit dezelfde stad: Kevin Parker van Tame Impala. Methyl Ethel deelt hun liefde voor festivalstampers geboren uit psychpop, maar wisselt het af met indie en chillwave. Misschien een te afwisselend menu om echt een duidelijk smoel als band te hebben, maar het zijn stuk voor stuk prima tunes. 
Met welk nummer moet je beginnen? Zonder meer Twilight Driving, prijsnummer van de set hier in Austin en verreweg het sterkste nummer op het album Oh Inhuman Spectacle dat eind februari uitkwam in Nederland. Je zou zweren dat het gezongen is door een vrouw, maar Jake Webb is bij controle hier op SXSX toch echt zo mannelijk als maar kan gebleken. 
Waar wil je dit zien? Methyl Ethel staat geprogrammeerd voor de komende editie van Londen Calling (28 mei Paradiso), maar zou ook niet misstaan op een mooie namiddagspot van Lowlands of Into The Great Wide Open. 

Lukas Graham: normcore-zanger met gangstervrienden
De dinsdag is hiphopdag in het Spotify House, maar die wordt geopend door een vreemde eend: Lukas Graham. Op het eerste gezicht valt hij als popsoul-jongen een beetje buiten de boot in het programma, maar al snel komen de knipogen naar de hiphopcultuur in zijn muziek naar voren. Mede hierdoor is Ed Sheeran de eerste artiest die in gedachten komt, al ligt het er bij Lukas allemaal nog wat dikker bovenop. Tracks over de stripper waar zijn drummer op verliefd werd of de groupies waar zijn toetsenist het mee doet zijn niet bepaald typische pop-onderwerpen. En dat zorgt dat Lukas Graham net dat beetje extra meekrijgt wat hem zo interessant maakt. Hij doet alles net even anders. Zijn blazers hebben tablets als lessenaars, hijzelf is zeer normcore gekleed en zijn lange verhalen tussen de nummers door zijn uiterst entertaining. In thuisland Denemarken schijnt hij al tienduizenden tickets te verkopen en tel daarbij de monsterhit 7 years op en je snapt dat alle ogen in de wereld van de commerciële muziek dit jaar gericht zijn op Lukas Graham. Gezien deze show kan het amper misgaan. Dat zien zelfs de hiphopliefhebbers hier.
Met welk nummer moet je beginnen? Die monsterhit natuurlijk: 7 years
Waar wil je dit zien? Hij staat al op het programma van Pinkpop en dat is de enige juiste plek voor hem. Of in ieder geval als tussenstop voor hij naar de HMH kan. (Christiaan Walraven)