Wil Snapchat-koning ‘DJ’ Khaled wel echt winnen?
“THEY DON’T WANT YOU TO WIN!!!”, brult DJ Khaled bij opkomst. “YOU GOTTA WIN!!!” We weten inmiddels al dat hij zichzelf uitdaagt 22 dagen veganistisch te leven, we weten wie we zo op het podium mogen verwachten en zelfs in welke richting het borsthaar van de producer krult. Nee, niet omdat hij het heeft aangekondigd, maar omdat het allemaal vandaag nog op zijn Snapchat was te zien. Snappen is groter dan ooit, blijkt maar weer op SXSW: overal staan kids videoselfies te maken en shows te filmen. Khaled is al tijden de onbetwiste Snapchat-koning die zijn vele volgers toespreekt als een volleerde inspiratie-goeroe (de Emile Ratelband onder de hiphop-iconen?). Je zou er bijna van vergeten dat hij zijn handtekening heeft gezet onder een hele reeks hits met o.a. Drake, Snoop Dogg, Future, JAY Z, Chris Brown, Jeremih, Usher, Big Sean, Lil Wayne en Nicki Minaj. Dat Khaled een drie kwartier durende show op SXSW geeft is dan ook een big deal, maar wat blijkt? Hij raakt de draaitafels geen seconde zelf aan, daar heeft ie een mannetje voor. Sterker nog: hij snapt niet eens zelf, ook daar heeft ie een mannetje voor. Die gast staat overigens pontificaal op het podium. Hij staat stil, natuurlijk, anders krijg je geen mooie filmpjes, en dat ziet er bijzonder mal uit. Dat wil overigens niet zeggen dat de Austin Music Hall niet LIT is, maar dan vooral dankzij de hiphop-revue die dit is met vele gasten: Just Blaze mag warmdraaien, Wyclef Jean, 2 Chainz en Bun B pakken het over. Vooral Nas - die een eigen blokje krijgt - steelt echt de show met NY State of Mind en Hate Me. Hij spreekt een piepjong meisje in het publiek aan: “Dit is een geschiedenislesje, je hebt waarschijnlijk nog nooit van me gehoord. Hoi, ik ben Nas, kende je die vorige track? Waarschijnlijk niet, hè?” Supergrappig, maar je ziet Nas ook wel een beetje zenuwachtig rondkijken. Waar is Khaled nou gebleven? Komt hij niet meer terug? Nou, nee. Hij heeft hoogstens 20 minuten op het podium gestaan en eigenlijk, eh, niets gedaan. They don’t want you to win? Er stond een paar duizend man in de zaal die allemaal wilden dat Khaled zou winnen, maar ja, om te winnen moet je wel wat harder je best doen. En tuurlijk, bij zo’n show verwacht je eigenlijk al een beetje dat je een deceptie krijgt voorgeschoteld. Raad eens wat? Zelfs dat heeft hij niet waargemaakt, zo groot was de deceptie. Deception!
Met welk nummer moet je beginnen? All I Do is Win, natuurlijk!
Waar wil je dit zien? Op de plek waar ie het liefste tot zijn recht komt, natuurlijk! Zwoegend op de loopband, over het water razend met z’n jetski, desnoods in zijn tuin met de leeuwen. Snapchat dus, maar zeker niet op het podium. Opdat ie maar nooit naar Nederland hoeft te komen. Behalve om te Snapchatten, natuurlijk. (Timo Pisart)

Night Beats steeds een beetje cooler
Verdomd, is dat niet die gitarist van soulzanger Curtis Harding? Jazeker, dat is Danny Lee Blackwell, de super cool ogende gitarist en zanger van Night Beats, een band uit Seattle met roots hier in Texas. Night Beats bestond al lang voordat Blackwell op stap ging met Curtis Harding, maar op de een of andere manier lukt het Night Beats niet om aan de niche te ontstijgen. Misschien lukt dat met hun derde album Who Sold My Generation, dat net uit is bij Heavenly Records, label van o.a. Temples en Amber Arcades met een voorliefde voor psychedelische muziek. Het is de geest van Austin local hero Roky Erikson en de 13th Floor Elevators die sterker en sterker naar voren komt in de nummers van Night Beats, die vernuftiger en technischer worden. Oh ja: bassist Jakob Bowden ziet er met zijn vlassige snorretje, staartje en hoed, minstens zo indrukwekkend uit. 
Bij welk nummer moet je beginnen? Misschien wel de belangrijkste reden dat Night Beats tot nu toe niet echt doorbrak is dat hun sound en uitstraling overtuigender zijn dan hun liedjes. Meest opvallende nieuwe nummer is No Cops.
Waar wil je dit zien? Diep in de nacht op elk denkbare festival. Maar let op: niet in een grote zaal met meer dan twee meter afstand tot het publiek. 

Bezwerend Bombino zweeft omhoog met vloeistofdia’s
Een man naast me staat een microfoontje voor de speaker te plakken en doet een lege cassette in zijn piepkleine recorder. Verdomd, hij gaat de show van Bombino bootleggen. En waarom ook niet, want de Tuareg-gitarist Omara ‘Bombino’ Moctar speelt fantastisch. Wat een groove, wat een goeie songs en wat is hij een heerlijk virtuoze gitarist. Hij kan duidelijk razendsnel spelen, maar kiest vaker voor een zekere terughoudendheid waarmee hij precies de juiste noten uitperst. Moctar werd ooit ontdekt door Keith Richards en Charlie Watts, zijn laatste plaat Nomad werd geproduceerd door Dan Auerbach (The Black Keys), voor de nieuwe tekende Dave Longsted van The Dirty Projectors. Dat zijn leuke weetjes, maar ook vandaag klinkt het nieuwe materiaal precies hetzelfde als het eerdere, net zoals Omar Souleyman altijd klinkt als Omar Souleyman, of Four Tet en Modeselektor zich er nou mee bemoeien of niet. Bombino staat in rammelrockhemel Hotel Vegas op de Levitation-dag, een festival voor psychedelische en geestverruimende muziek zonder grenzen. Net al maakte zangeres Noura Mint Seymali uit Mauritanië grote indruk - ze had meer rock ’n roll in zich dan de meeste garagerockbands hier - en nu gaan de hippies hier helemaal uit hun dak voor Bombino’s woestijnblues met vloeistofdia’s. Vooral de laatste song, die alsmaar versnelt en versnelt en versnelt, minutenlang dezelfde bezwerende riff, is fantastisch.
Met welk nummer moet je beginnen? Amadinine is een HIT die Dan Auerbach vast zelf had willen schrijven.
Waar wil je dit zien? Natuurlijk zou Bombino alle Bevrijdingsfestivals kunnen platspelen, maar haal hem gerust ook naar de Zwarte Cross en Paaspop. Kan Bomino gerust aan. En in een breder perspectief? Levitation kreeg al een podium op Le Guess Who, waarom niet ook naar Down The Rabbit Hole en Lowlands? Zou er perfect passen. (Timo Pisart)

Julien Baker betovert met alleen stem en gitaar
Boven het podium waar singer songwriter Julien Baker (21, Memphis USA) optreedt, hangt een overmaatse discobal eindeloos gele rondjes op de muren te draaien. Het is zo’n handige zaal die voor diverse doeleinden kan worden gebruikt, van metal tot stijldans. Baker vindt de discobol te gek: „Als je de opnames van dit optreden zonder geluid terug zou kijken, dan lijkt het alsof ik sta op te treden in een club. Dat is wel echt het tegenovergestelde van wat ik doe.” Geen fratsen voor Julien Baker, dat is gelijk iedereen in de zaal duidelijk. Gekleed in een eenvoudig kaki bloesje, spijkerbroek en gympen staat ze met enkel een gitaar op het podium. Tussen de liedjes door probeert ze verlegen en met heel zachte stem een paar grapjes te maken tegen het publiek, om daarna weer in haar eigen wereld te duiken. Dat ze dan toch de aandacht van de zaal weet vast te houden, is te danken aan de prachtige arrangementen in haar liedjes en het afwisselen van tempo, intensiteit en volume zoals ook Damien Rice dat zo goed kan. Het is een absoluut genoegen om naar iemand met zoveel talent te mogen kijken. Waar anderen een hele band voor nodig, heeft Julien Baker niks anders nodig dan gitaar en stem om te kunnen betoveren.
Met welk liedje moet ik beginnen? Prijsnummer van de set, Rejoice. Vanwege de spetterende finale met haar stem. Live leverde ze er een uithaal bij die spontaan applaus uit de zaal opleverde. 
Waar wil ik dit zien? Julien Baker staat in juni op het Best Kept Secret festival. Hopen dat ze een mooi klein donker podium met een speciaal aangerukte discobol voor het contrast krijgt. (Roosmarijn Reijmer)

Snapchat Droste-effect bij Yo Gotti
Ze zeggen wel eens dat hondenbezitters een dier kiezen dat bij hun eigen uiterlijk past. Let er maar eens op als het op straat loopt. Hetzelfde kun je zeggen van rapper Yo Gotti en zijn fans. De rapper uit Memphis staat bekend om zijn vierkante flow, onwrikbaar en niet bepaald elegant. Het vertaalt zich in reusachtige fans op de eerste rijen, mensen die zich niet zomaar opzij laten zetten. Mensen met grote, gevaarlijk uitziende honden, ongetwijfeld. Yo Gotti is een forse rapper uit Memphis, die na een paar undergroundreleases in 2012 op de kaart kwam te staan met drie major label albums met harde producties. Honderd telefoontjes gaan omhoog in de Brazos Hall, een grote maar lage ruimte met een enorme bak rode LED-schermen. Dat is gek, want veel valt er niet te zien daar vooraan. Op het podium zien we de rapper met een reusachtige gouden ketting, naast en achter hem een grote groep grote gasten met telefoon in hun handen en/of handdoeken over hun schouders. En een dj, die meer gunshots en misthoorns uit zijn apparatuur tovert dan beats, en die bovendien meer rapt dan de rapper zelf. 
Bij welk nummer moet je beginnen? Die hit van hem heet Down In The DM, en hij gaat over de foto's die je vriendin hem stiekem stuurt. Een track over Snapchat die hier massaal gesnapchat wordt, als dat geen Droste-effect is.
Waar zou je dit willen zien? Deze man mogen ze best in Amerika houden. (Atze de Vrieze)