Anderson Paak: “This is my time, my shine” 
Met maar liefst twaalf optredens in vier dagen is Anderson. Paak de onvermijdelijke artiest op SXSW. Hij staat in alle tiplijsten, alle grote merken willen hem op hun feestje en de filmpjes van zijn optredens vliegen onmiddellijk over de social media. Wat een verschil met de editie van vorig jaar: „We moesten slapen op de grond, we hadden geen geld voor benzine, niemand wilde ons hebben. En nu? This is my time, my shine!” Anderson. Paak is de nieuwste protégé van Dr. Dre. Op het album Compton was hij de opvallende maar onbekende naam tussen onder andere Kendrick Lamar, Snoop Dogg en Eminem. Paak komt uit Oxnard, onder de rook van Los Angeles en heeft onder zijn eigen naam twee albums gereleased. De meest recente, Malibu, was begin januari album van de week bij 3voor12 en staat vol met een zonnige kruising van jaren 70 funk, soul en hiphop. Behalve solo staat hij deze SXSW ook weer met NxWorries op de planken, het project met Knxledge waarmee hij vorig jaar niet onder de aandacht wist te komen. Anderson. Paak is van plan te gaan genieten van zijn momentum deze week en dat straalt er af op het podium. Het publiek is binnen twee liedjes volledig ingepakt en dan staat Anderson. Paak er alleen nog maar met de DJ, de rest van de backingband The Nationals moet er nog bij geroepen worden. En dan gaat ie ook echt los: met verbluffend gemak combineert hij rappen, zingen, drummen en dansen. Het podium is zijn speeltuin, zijn woonkamer en op bepaalde momenten natuurlijk ook zijn slaapkamer. Halverwege foetert hij gemoedelijk zijn bassist uit: „Wat sta je daar nou lang te soundcheck jammen? Is dit jouw gig? Ik sta hier te zingen en te drummen en te bodyrollen. Dit is mijn fucking droom!” 
Met welk liedje moet ik beginnen? Sowieso de single Am I Wrong, het samen met Schoolboy Q gemaakte zonnetje in de winter van 2016. Live krijgt het nummer een klein likje van Bowie's Let's Dance mee. Als je wilt ervaren met wat voor energie Anderson. Paak op het podium staat, is de track Comedown ook een aanrader.
Waar wil je dit zien? Komende festivalzomer is Anderson. Paak even onvermijdelijk als deze week op SXSW. Hij staat geboekt op de wonderlijke combinatie van Pitch, North Sea Jazz en Lowlands. Must see. (Roosmarijn Reijmer)

Pumarosa is de perfecte band om voorzichtig mee in te dansen 
Met nog maar 1 single op de streaming services is het op z'n zachtst gezegd best vroeg voor Londens vijftal Pumarosa om SXSW aan te doen, maar dat zie je op dit festival wel vaker met acts waar door hun agentes en platenmaatschappijen echt iets van wordt verwacht. Op hun website staat te lezen dat "binnenkort aankondigingen volgen over het debuutalbum", wat meestal moeilijke taal is voor terug naar de studio gestuurd om meer en betere liedjes te maken en dat blijkt ook wel uit de liveshow. Oorspronkelijk begonnen als punkduo en uitgegroeid tot vijfkoppige gloomy indiepopband zijn alle ogen gericht op zangeres/gitariste/Kate Bush handgebaren imitator Isabel Munoz-Newsom, een rijzige blondine in een glitterjurk met handige adidassen eronder. Zij is de duidelijke aanvoerder van de prima op elkaar ingespeelde band. Single Priestess steekt er eenzaam bovenuit in de set, maar je voelt aan alles dat het slechts een kwestie van tijd genoeg krijgen is om nog meer mooie liedjes te maken.  
Met welk liedje moet ik beginnen? Priestess. Een track die pastoraal begint (prima titel dus), maar al snel verandert in een hypnotiserende dancetrack die net onder de 7,5 minuut klokt maar geen seconde verveelt.
Waar moet ik dit gaan zien? Volgend jaar staan ze waarschijnlijk op ieder festival, maar als Lowlands nog een plekje over heeft voor dit jaar, is het prima voorzichtig indansen midden op de dag voor voor alle indie liefhebbers. (Roosmarijn Reijmer)

Stormzy maakt Amerika klaar voor grime
Hiphop is groot hier in Austin, maar als je niet uit Amerika zelf komt is de kans dat je serieus genomen wordt een stuk minder groot. Zelfs de Engelsen, die toch geen misselijke raptraditie hebben, slagen er zelden in voet aan de grond te krijgen. Maar dat zou wel eens kunnen veranderen nu Drake - de absolute leider hier in de VS - openlijk flirt met UK grime. Zijn nieuwe album gaat zelfs bij Boy Better Know uitkomen, en de Canadees deelde laatst in Londen het podium met Skepta. Hier in Austin staat dé andere nieuwe UK rapper: Stormzy aka The Problem, een wervelwind van een rapper die in ons land met gemak zalen op zijn kop zet. Ook hier is de sfeer elektrisch, nog voor hij opkomt. Zijn dj is in hoog tempo supersnelle grime tracks aan het knallen, en als de charismatische Stormzy in zijn grijze trainingspak opkomt ontploft het kleine zaaltje. Stormzy's hectische elektronische beats passen perfect bij de tongbrekers die hij met een soort start-stop techniek brengt, van sprinten naar stil staan en weer weg. En zo troeft Stormzy op zowel energie als techniek heel wat Amerikaans talent af. De grote doorbraak is hem gegund.
Bij welk nummer moet je beginnen? Het is eigenlijk best opvallend dat Stormzy's grootste hit Shut Up eigenlijk relatief rustig is, waardoor dat plagerig eenvoudige synth melodietje net wat meer kans krijgt om te landen. Als hyperactieve slottrack volgt dan nog Where Do You Know Me From?
Waar wil je dit zien? In Europa is de buzz rond Stormzy al behoorlijk groot. Op Eurosonic riep 3voor12 hem al uit tot hoogtepunt van het hele weekend, en Pitch, Lowlands en zelfs Paaspop sloegen al hun slag. 

Sample Hotline Bling brengt Timmy Thomas naar... het kleinste zaaltje van Austin
Far far away, in a galaxy ver verwijderd van het rumoer van 6th Street en Red River, staat in de ruige Saxon Pub een soulzanger die tot een jaar geleden als volstrekt vergeten gold. Totdat Drake een sample gebruikte van zijn Why Can't We Live Together, een bijzonder liedje uit de Vietnam-tijd met een prachtige orgel-hook en - uniek voor die tijd - een drumcomputer als basis. Drake putte ruim uit dat liedje, en dat ziet Timmy Thomas als een nooit verwachte kans in zijn leven om nog één keer iets tegen de jeugd van Amerika te mogen zeggen. Hij begint zijn optreden met een emotionele tirade tegen vuurwapengeweld in Amerika. We moeten niet alleen vuurwapenbezit beperken (zeg dat maar eens hardop in zo'n honky tonk bar in Texas), maar ook onze kinderen leren wat de waarde van een leven is, preekt Thomas voor een zaal vol cowboyhoeden en kale koppen. "Waarom staat Timmy Thomas hier in de kleinste zaal van SXSW als hij in juni een dikke vette cheque krijgt?", klinkt het dan ineens. De drummer van Thomas is ook old school announcer met gevoel voor humor, een mooi tegenwicht voor de emotionele zanger. Dan, al als tweede nummer, zetten de elektrische bongo's van Why Can't We Live Together in en speelt de soulzanger het nummer elf minuten lang, hardop genietend van de groove die hij meer dan veertig jaar geleden bedacht. "Dit is het belangrijkste refrein", zegt hij. "No matter no matter what color, you are still my brother." Dat al het andere dat hij speelt behoorlijk inwisselbaar is, dat de gitarist zijn instrument niet gestemd heeft, het is hem allemaal vergeven. 
Met welk nummer moet je beginnen. De enige echte classic van Timmy Thomas dus, een traag en zwoel nummer, engagement op zijn meest emotioneel.
Waar wil je dit graag zien? Eerlijk is eerlijk, van een echte comeback zal het niet komen, en al helemaal niet in Europa. Dat maakte dit optreden ook zo speciaal. Het was een gouden moment dat niet meer terug zal komen. (Atze de Vrieze)

TEEN verdient beter dan dit
Het is nogal een maf gezicht: de superstijlvolle dames van TEEN voor een groene zee aan St Patricks Day-malloten. Ja, ook aan deze kant van de oceaan wordt het Ierse carnaval gevierd. Een corpulent klein meisje staat voor het podium te zwaaien met een groene ketting. Ze dringt aan: doe 'm om, anders ga ik niet weg, hoor. En vervolgens herhaalt zich hetzelfde bij het volgende bandlid, en het volgende. Goed, TEEN verdient beter dan dit: het is begeesterd gespeelde excentrieke indiepop uit Brooklyn, een beetje tussen St Vincent en Tune Yards in, met een snufje jaren 80 synthpop. Ze tourden al als band voor Will Butler (Arcade Fire) en hun derde album Love Yes verscheen eerder dit jaar. Het zijn gekke songs met zwierige zanglijnen, iets minder excentriek of virtuoos wel dan Annie Clark en Merril Gabbus, met twee zangeressen die elkaar afwisselen. De drumster heeft ondertussen dikkere, meer gespierde armen dan Faberyayo, en ziet eruit alsof je geen ruzie met haar zou willen. Maar het publiek is te dronken om dat nog op te merken: een ontzettende douchebag loopt zelfs tot aan de rand van het podium, om met z'n rug naar de band toe een video-selfie te maken terwijl hij een duckface trekt. Shit, mislukt, dus in alle gemak maakt hij er nog eentje. En toch geeft TEEN een superleuke show met een knipoog en een grijns.
Waar wil je dit zien? Als een band in deze setting al zo leuk is, moet je nagaan hoe leuk dit zou kunnen zijn op een klein podium van Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole of het Valkhof Festival.  
Met welk nummer moet je beginnen? Het walsje op dubbele snelheid Tokyo.