SXSW16: Iggy Pop is lang niet klaar met het leven

“Death is the pill that’s hard to swallow”

Atze de Vrieze ,

Wie had dat ooit gedacht, dat Iggy ‘fucking’ Pop uiteindelijk Lou Reed EN David Bowie zou overleven? Twee maanden na de dood van een van zijn belangrijkste creatieve partners, komt Pop met een nieuwe plaat, gemaakt met niemand minder dan Josh Homme van Queens Of The Stone Age. Het optreden vanavond zit vol nieuw werk en voelt als een ode aan het leven, en ook al valt zijn naam niet een keer, ook een beetje aan Bowie.

Zo, dat zullen we Paul McCartney vast niet zien doen op Pinkpop: Iggy Pop neemt een aanloop en werpt zijn monumentale lichaam bovenop het publiek. Zijn concert is een minuut of twintig bezig. Zijn band - met naast Josh Homme ook Arctic Monkeys-drummer Matt Helders en Dean Fertita van QOTSA - is gekleed in stijlvolle pakken. Iggy zelf was dat ook, maar dan zonder onderhemd. Natuurlijk weet iedereen allang wat er binnen drie nummers gaat gebeuren met dat jasje. Het verdwijnt inderdaad, daar is dat pezige, verweerde bovenlichaam, de slepende heup, de groeven in zijn gezicht. 

Zo leerden we Iggy Pop een paar jaar geleden hernieuwd kennen. Ineens stond hij weer op Lowlands, Pinkpop en Down The Rabbit Hole met zijn oude band The Stooges, de groep waarmee hij lang geleden uitgroeide tot godfather van de punk. Hij maakte met hen zelfs nog een plaat. Die werd snel vergeten, maar de live-shows niet. Iggy werd geroemd als een van de weinige grote oervaders die de popmuziek nog rijk is. Iemand die nog steeds alles geeft voor een goede show. 

Het Stooges-repertoire laat Iggy vanavond links liggen. Centraal staat die nieuwe plaat, en het werk dat Iggy met David Bowie maakte, eind jaren zeventig, plus dus die nieuwe plaat. “De grote vraag is: bestaat de hemel, mogen we er heen, en vind ik het daar leuk?”, zegt Iggy. “Can I bring a friend?”, vraag hij even later aan onze lieve heer, en dan stelt hij het maar eens op scherp. “Death is the pill that’s hard to swallow”.

Nu heeft Iggy Pop altijd een fascinatie gehad voor het leven. Vandaag begon hij nog met zijn bekendste nummer en een ware ode aan de levensdrang, Lust For Life. Ook in een nummer als The Passenger klinkt een waanzinnige drang tot avontuur. Het nummer is vandaag het schakelpunt in de set. Tot dan toe was het goed, interessant, luisterde de zaal geïnteresseerd naar het nieuwe werk en de overduidelijke signalen die de zanger gaf over de status van zijn plaat: de tijd is bijna op, nog een keer vlammen voor het te laat is.

Na The Passenger volgt China Girl, een nummer dat de meeste mensen kennen van David Bowie, maar dat Iggy Pop eerder opnam. Hier hoor je echt de kracht van bandleider Josh Homme, die het nummer met een driedubbele gitaarsolo naar een climax stuwt. Vol en vet, maar zeker niet te veel. Vanaf dan wordt het alleen nog maar beter. “I hope I’m not losing my life tonight”, klinkt het. En in het nieuwe nummer I Wanna Break Into Your Heart: “I’m gonna crawl under your skin, until the walls come tumbling down.” Waanzinnig is jaren tachtig tussendoortje Repo Man (nummer uit een cultfilm), vast een favoriet van Homme.

Heel goed als het op nieuw werk aankomt zijn vooral de venijnige poppy single Gardenia en de sluw opgebouwde Paraquay, met een waanzinnige tirade over de staat van de wereld. Nee, Iggy Pop is er nog niet klaar mee, met die wereld. Oud en getekend van lijf, jong van geest, dat zullen we de komende tijd gaan zien tijdens de wereldtour die deze band ook naar Amsterdam zal brengen. "We spelen lekker lang, omdat het leven ook zo lang duurt!"