Doe Maar heeft geen lange geschiedenis met Pinkpop, maar wel een rijke. Het is een verhaal uit de Nederlandse popgeschiedenis dat zijn weerga niet kent. In mei 1982 is Doe Maar een veelbelovend nieuw bandje, dat na doorbraaksingle 32 Jaar net het succesalbum Doris Day En Andere Stukken uit heeft gebracht, met daarop hits als Doris Day, Belle Hélène en Is Dit Alles. Doe Maar is zo hot dat de skapopgroep Pinkpop, dan nog een eendaags festival in Geleen, mag openen.

"Dat maakte wel een indruk hoor", vertelt bassist en zanger Henny Vrienten. "Dat jaar is er zo ontzettend veel gebeurd. 1982 staat echt nog wel in mijn dagboek als een bijzonder jaar, haha. Het ging allemaal heel snel. Misschien wel wat té snel voor ons, want we waren toch een stel oude hippies. Maar het is fantastisch om dat te hebben meegemaakt."

Jonge fans
Het verhaal is bekend: de dertigers van Doe Maar scoren sinds hun doorbraak met hun pakkende popliedjes over herkenbare onderwerpen (en natuurlijk helpen hun looks) bij een jongere doelgroep dan ze eigenlijk zouden willen. Overal waar ze gaan en staan vallen hordes jonge tienermeisjes in katzwijm, wordt er gegild en geschreeuwd. Doe Maar groeit in moordend tempo van het clubcircuit naar stijf uitverkochte sporthallen en domineert de bladen. De 'fens', zoals ze zich noemen, maken plakboeken, verzamelen posters en trekken uitgedrukte peuken uit de handen van roadies.

Om aan te tonen dat Doe Maar een volwassen band met goede muzikanten is, worden de onderwerpen grimmiger en serieuzer en de arrangementen minder springerig: Van "Heroïne, godverdomme" tot het persoonlijke 'Pa'. Maar het kost de mannen geen enkele fan, en op het hoogtepunt van hun roem reizen ze af naar Limburg voor de tot dan toe grootste gig uit hun carrière. Een jaar na hun eerste Pinkpop-show is de populariteit van de band zo enorm ontploft dat Doe Maar de headliner is, op een poster met verder internationale acts als Nena en Simple Minds. 

"Het gaf mij vooral echt een kick dat we het jaar daarvoor nog mochten openen en dit jaar ineens de hoofdact waren", vertelt Vrienten. "Het was de eerste keer dat we voor zo'n groot publiek speelden. We hadden altijd geleerd dat je ook succes hoorde te hebben als muzikant, dus we dachten dat het er allemaal gewoon bij hoorde. Maar voordat we het door hadden zaten we in een compleet gekkenhuis. Want dat was het."

Appel
Dat gekkenhuis heeft twee kanten, want de enorme Doe Maar-gekte levert ook een tegenreactie op. Halverwege de set, na het vijfde nummer Heroïne, krijgt Vrienten vanuit het publiek een appel tegen zijn gezicht gegooid, en ook een paar fans op de eerste rij worden geraakt door projectielen die het podium niet halen. Hij spreekt het publiek toe met de woorden: "Als je het écht niet leuk vindt, rot dan op. Dit is zonde van het eten". Zanger en toetsenist Ernst Jansz zegt later in een interview dat hij de bui al een beetje voelde hangen. "Want hoe hoger je klimt, hoe dieper je kunt vallen. Ik was verbaasd dat dat niet al gebeurd was."

Maar, vertelt Vrienten nu, eigenlijk begreep hij de gooier ergens ook wel. "Je werd in die tijd echt doodgegooid met Doe Maar en ik kan me goed voorstellen dat als er dan op 'jouw' festival zo'n nederpopbandje staat, je dat vervelend vindt. Ik had dat zelf alleen anders opgelost. Maar goed, het was een heel klein groepje van een paar raddraaiers. Verder ging er helemaal niks mis en we speelden echt een goede show. En we wisten: als je als Nederlandse act de hoofdact van Pinkpop bent, dan is daarboven niet zoveel meer te behalen."

Andere tijden
Dat is tegenwoordig wel anders. Een band als Kensington draait de hand al niet meer om voor het uitverkopen van twee Ziggo Domes. "Dat megalomane gedoe met Ahoy en Gelredome, dat kwam pas veel later. Alles is veel professioneler geworden. Bij ons gebeurden al die dingen een beetje voor het eerst, we werden als een soort van blaadje in een stroom meegevoerd. Maar de tijden zijn veranderd, en wij ook. Toen wilden we zelf eigenlijk terug naar die kleine tenten op een podiumpje van tien centimeter hoog. Feestmuziek maken. Maar tegenwoordig vind ik die grote zalen juist alleen maar leuk."

Doordat Doe Maar nog geen jaar na die show in 1983 uit elkaar gaat, en de reünies na de eeuwwisseling zich beperken tot eigen shows in de grote Nederlandse zalen en stadions (en één show op het Belgische Werchter Boutique), blijft die show op Pinkpop lang de laatste grote festivalshow die Doe Maar in eigen land doet. Vrienten is daarom laaiend enthousiast dat hij nu - naast drie Ziggo Dome-shows - ook weer op Pinkpop mag staan. "Dat is echt, écht fantastisch. Niet veel artiesten, zeker geen Nederlandse, kunnen je na zeggen dat ze drie keer op Pinkpop hebben gestaan. We zitten nu heel anders in ons vel, we zijn ook betere muzikanten geworden. En ik geniet nu heel erg van die dingen, er is ook geen druk meer."

Het festival heeft ook niet stil gestaan. Het podium waarop Doe Maar in 1983 afsloot, steekt schril af tegen het huidige Main Stage waar Paul McCartney dat komende zomer gaat doen. "Ik heb dat al die jaren niet echt gezien, maar ik sta daar zeker voor open, ik ben heel benieuwd." Hoe dan ook mogen we van Vrienten in ieder geval een dynamische show verwachten. "We gaan terug naar de basis, zonder synths, maar met lekker veel dynamische ska. En het voordeel van zo'n festivalshow is dat je je in een uur of drie kwartier kunt beperken tot de highlights."

En tot slot nog een persoonlijke bonus: Beatles-fan Vrienten mag een podium delen met zijn idool. "Dat beschouw ik als een grote eer. Ik ben mijn hele leven al groot Beatles-fan. Ik heb McCartney een jaar geleden nog gezien in het Ziggo Dome en hij is de absolute grootmeester. Hij is nog een jaar of zeven ouder dan ik. Het is zo mooi om te zien dat dat helemaal niks uitmaakt."