LL16: De Staat fuckt subsidiekritiek met lekker dwarse set

En neemt zo iedereen in het O-tje

Door Menno Visser, foto's Jelmer de Haas ,

De Staat is hard op weg mainstream te worden. Afgelopen week draaide Rob Stenders het stekelige 'Witch Doctor' gewoon overdag op Radio 2. En in een voorbeschouwing van De Telegraaf voor de Lowlands-zaterdag gaf men schoorvoetend toe dat deze ‘subsidieslurpers' toch wel een van de hoogtepunten zouden worden. Het kan raar verkeren met de Nijmeegse rockband rond frontman Torre Florim, bijna tien jaar nadat Eric Corton ze spontaan op de radio draaide. 'The Fantastic Journey Of The Underground Man', indeed.

Het concert: De Staat, Lowlands Alpha, zaterdag 20 augustus 2016

En, speelden ze 'Witch Doctor'?
Rustig aan, yes, het lekkerst wordt tot het laatst bewaard. Die 'Witch Doctor' mag trouwens best in de canon van de Nederlandse popmuziek naast het gevangen biertje van John Coffey en eh.. het blauwe spacepak van Earth & Fire’s Jerney Kaagman in de clip van 'Weekend', om maar eens wat te noemen. Terug naar 'Witch Doctor'. Het rondjes lopen rondom Torre is vandaag niet zo screensync als op Pinkpop of Zwarte Cross. De Alpha heeft barriers, dus Torre loopt tot het einde van de loopplank, badend in het licht. De rondedansjes gaan niet rondom hem, maar verspreiden zich naar verschillende plekken in de zaal. Ook leuk. 

Zijn ze meer dan die menselijke vleesmolen?
Zeker. De Staat streeft naar totaaltheater. Torre speelt de waanzin nabij in 'Life Is A Game'. Is bezwerend in een fenomenale versie van 'Make Way For The Passenger'. En het gestoei met de webcam in 'Help Yourself' is verre van amateurtoneel. Dat maakt ze alleen maar des te interessanter als ze meer budget zouden krijgen voor een nog mooier lichtplan. Wat ze vanavond spelen is wezenlijk anders dan de set gisteren op het Belgische Pukkelpop festival. Bands spelen op festivals doorgaans hun meest bekende nummers, maar dit kun je met goed fatsoen geen greatest hits set noemen. Geen 'Sweatshop', geen 'Devil’s Blood'. Wel lekker dwars de nadruk op staccato albumtracks die theatraal het beste effect opleveren.

Maar kunst is saai, toch?
Kan, maar niet bij De Staat. Sterke kunst kriebelt, schuurt, zet je aan het denken, kortom is een feest voor de geest. Vooral de nummers van het laatste album O worden met zo veel inzet gespeeld dat ze veel meer spetteren dan op de plaat. Drummer Tim van Delft is fantastisch in vorm. En een willig publiek klapt mee, al is het soms een hink-stap-sprong naar het volgende melodieuze moment. Maar in de wetenschap dat de kluif van 'Witch Doctor' aan het einde in zicht komt, consumeren ze elke freakerige stekeligheid als een hapklare brok. Een prachtige status aparte binnen de Nederlandse popmuziek.