North Sea Jazz 2016 zaterdag: Anderson .Paak overtuigt met pure energie

Miguel doet zijn best maar eindigt voor een lege zaal

Connor Clerx ,

De zaterdag van North Sea Jazz bevat een paar van de meest opmerkelijke boekingen. Naast hitkannonnen van vroeger zoals Level 42 en Earth Wind & Fire en de gebruikelijke jazzboekingen, in de breedste zin van het woord, is er veel ruimte voor moderne r&b. Logisch, qua jazz zullen ze altijd genoeg keuze hebben maar de spoeling van klassieke r&b-grootheden wordt steeds dunner. Met Anderson .Paak en Miguel prijken er kwalitatief hoogstaande, hippe namen op het affiche. Helaas slaat het nog niet altijd aan.

Soulzanger Charlie Wilson zet een ouderwets soulspektakel neer. In een glimmend blauw pak en zoals altijd voorzien van zijn kenmerkende  zonnebril, omringd door danseressen in gouden pakjes. Met zes soloalbums en hits uit de tijd dat Wilson frontman van The Gap Band was heeft de Amerikaanse r&b-veteraan meer dan genoeg materiaal om de Nile aan het dansen te houden. Echt los gaat het bij zijn Snoop Dogg-samenwerkingen 'Signs' en 'Beautiful'. Vocaal is de zangcoach van onder andere Jamie Foxx nog steeds ongelooflijk sterk. De dansjes doen denken aan de glorietijd van de soul met dansende supergroups als The Four Tops en The Temptations. Een groot deel van de set leunt op die nostalgie, maar daar is helemaal niks mis mee. Wilson is een uitstekende entertainer die na een decennialange carrière volop staat te genieten. Dat komt duidelijk over, zijn brede grijns wordt overal overgenomen.

De buzz voor Anderson .Paak and The Free Nationals is ook op North Sea Jazz voelbaar. Ruim voor aanvangsttijd loopt de Maas in verrassend tempo vol. Ondanks de drukte moet .Paak veel moeite doen om de sfeer er echt goed in te krijgen. Of het gaat om dansen, springen of met z’n allen ‘Yes Lord!’ roepen, midden voor het podium doet iedereen zijn stinkende best om met de wilde energie van de show mee te doen, de rest van de zaal blijft toch tam. Niet dat mensen ongeinteresseerd zijn, niets is minder waar. Maar op North Sea Jazz wordt een concert als dit eerder beschouwd dan beleefd. Dat is natuurlijk prachtig in de tijd van de Dutch Disease en de kroegsfeer die de laatste tijd bij zoveel concerten in Nederland domineert, maar bij Anderson .Paak wil je gewoon dat het dak eraf gaat. Aan de mannen op het podium heeft het in elk geval niet gelegen. .Paak danst lachend over het podium, zijn trui al in de eerste minuten doorweekt van het zweet. Achter zijn drumkit gaat hij nog harder tekeer. Maar hoe hard hij ook slaat, elk woord uit zijn mond blijft helder, elke toon zit goed. The Free Nationals hebben er net zoveel zin in, ze krijgen allemaal ook hun moment om te shinen, de bassist klimt op de flightcase midden op het podium om even zijn momentje te pakken. Er zit zoveel humor in deze show, als het even stilvalt wordt de geluidsman belachelijk gemaakt. .Paak probeert het moment aan te grijpen om een emotioneel verhaal te beginnen, maar zijn bassist soleert er doorheen. .Paak begint opnieuw: ‘I started from the bottom..’ maar zijn toetsenist zet het pianoriedeltje van Vanessa Carltons '1000 Miles' in.  Het is ongetwijfeld ingestudeerd, maar het helpt wel om de randen van de zaal stukje bij beetje te ontdooien. Zelf geeft hij het nooit op, hij blijft maar gaan, hij blijft maar dansen. Met ‘Lite Weight’ komt het dan eindelijk een keer goed los, met die heerlijke baslijn die zelfs de stijfste heupen bezweert. Zou het de eerste sitdown op North Sea Jazz zijn? Hij krijgt zowaar een groot deel van het publiek op de hurken. ‘I knew you had it in you!’ De hele set van Anderson .Paak and The Free Nationals is van wereldklasse, maar alleen het slot krijgt de respons die het verdient. Als boeking is Anderson .Paak zeker niet misplaatst, maar het is nog een beetje onwennig. Zonde is het dan ook dat een deel van het publiek tegen het einde richting de Nile snelt om op tijd te zijn voor die andere opmerkelijke r&b-boeking: Miguel. 

Zonde dat die twee acts, die toch een beetje in dezelfde hoek zitten, meteen na elkaar gepland zijn. Miguel draait al wat langer mee, maar zo vaak is hij niet te zien in Nederland. Toch blijkt de Nile zaterdagavond een maatje te groot. Misschien werd er iets anders van hem verwacht, maar de zaal loopt in rap tempo pijnlijk leeg, op de tribunes aan de zijkanten en achter in de zaal is het wel druk, maar daar zitten meer mensen even bij te komen dan dat er geconcentreerd geluisterd wordt. Op North Sea Jazz lijkt popmuziek de randprogrammering te zijn. Dat terwijl Miguel eigenlijk alles heeft. Zijn stem is ongelooflijk smooth, hij heeft een waanzinnig bereik. De uithalen op vroeg gespeelde hit 'Do You Like' zijn bijna aanstootgevend, zo goed. Hij ziet er waanzinnig uit, qua dansen steekt hij Chris Brown naar de troon. ‘Waves’ zou een perfecte knaller kunnen zijn, het refrein leent zich prima om mee te zingen, het nummer zwelt aan tot een duidelijk voelbare climax. Maar ook hier slaat de vlam nooit in de pan. Er wordt, zoals altijd hier, beleefd geklapt, maar halverwege de set is de Nile zo leeg dat je moeiteloos vooraan kunt gaan staan. Met ‘Coffee’, de eerste single van derde plaat Wildheart, gooit Miguel echt alles in de strijd, maar het kwaad is al geschied. Hij speelt nog maar voor een paar honderd man. Een kleiner podium was wellicht beter geweest, maar hoe verkoop je dat aan een artiest die in de VS geboekt wordt voor arena’s? Het gebrek aan belangstelling heeft waarschijnlijk te maken met de samenstelling van het publiek. Er is hier simpelweg bijna geen jeugd. Bij Miguel wil je eigenlijk een paar duizend zwijmelende pubermeisjes die bijna flauwvallen van geluk, maar zover hier pubers zijn sjokken ze braaf achter papa en mama aan. Hoe misplaatst Miguel in de Nile is wordt het meest duidelijk tijdens een beetje vreemde uitvoering van ‘How Many Drinks’, het nummer van zijn tweede album dat het het best deed in de remix met Kendrick Lamar. Hij speelt het wat langzamer, met een donkerdere ondertoon. Het lijkt alsof hij verwachtte dat zo’n grote hit wel meegezongen wordt, maar praktisch niemand lijkt het te herkennen. 

Als de Nile bijna leeg is moet het publiek wel ergens anders staan. Waar is meteen duidelijk als je richting Darling loopt. Jungle By Night transformeert het buitenpodium Mississippi tot een kolkende chaos. Er is geen doorkomen aan, een man klimt half in de olijfboom om iets te kunnen zien van het Amsterdamse collectief.

Even verderop staat Fresku in de Darling. Het is een vervreemdende, hilarische ervaring om nette witte dames van zekere leeftijd een beetje onwennig mee te zien knikken met ‘Kutkop’. De Eindhovense rapper heeft voor de gelegenheid een band samengesteld die wat meer North Sea Jazz salonfähig is. Een blazerssectie, Winne in een rood kostuum en de uitstekende vocalisten Big Boy Caprice en Sarah Jane. Fresku is zich helemaal bewust van waar hij staat op te treden, en voor wie. ‘Ik ben blij dat ik hier sta als hiphopact.’ Aan een oproep aan alle blanke mensen om zich te laten horen wordt gretig voldaan. ‘Heerlijk, het geluid van succes!’ Een snijdend ironische manier om ‘Zo Doe Je Dat’, Fresku’s aanklacht tegen de dominantie van witte muziek in Hilversum, te beginnen. Op zijn verzoek gaan honderden aanstekers de lucht in, ‘Alisha’ wordt meegescandeerd, maar springen op ‘Ik Wil’ is maar aan een kleine groep besteed. Als iemand op het podium per ongeluk een kabel loshaalt maakt Fresku van de pauze gebruik om een pijnlijk punt te maken. Trots als hij is om op North Sea Jazz te staan, zijn missie is verre van volbracht. ‘Wij hebben geen fucking Zwarte Lijst nodig. Dit is popmuziek. Zwarte muziek is popmuziek.’ Het valt stil, het publiek applaudiseert, de kabel zit er weer in. Fresku start ‘Nieuwe Dag’ in. Hopelijk is de boodschap aangekomen. 

Met dank aan de NTR en NPO Radio 2 voor het ter beschikking stellen van opnamen. Kijk hier alle opnamen van North Sea Jazz 2016 terug en bekijk de tv-uitzendingen vanavond om 22.20 en 23.55 uur (herhaling) op NPO 3.