Verschillende clubs hebben een poging gedaan het gat van Trouw te vullen het afgelopen jaar. De club had een internationale uitstraling zoals maar weinig plekken in Nederland die hebben. Het was zo’n plek waar je als dj graag wil draaien, ook als je ergens anders meer tickets kunt verkopen. Het was ook een plek waar mensen van buiten Nederland speciaal een keer naartoe wilden. Ook in de rij voor De School hoor je meteen al Denen, Duitsers en andere onbestemde nationaliteiten. Het is dat het zo koud en nat is, anders zou het voelen als de eerste dag na de zomervakantie. Back to school.

Om te voorkomen dat iemand zijn eerste noten mist, heeft Job Jobse gekozen voor een loop van een uur van een oude Richie Hawtin track. Het is een beatloze pulse met minimale veranderingen, die door de vloer bij de ingang al omhoog cirkelt, en die de langzaam binnenstromende bezoekers alle tijd geeft eens rustig om zich heen te kijken. Ze halen een toegangsbriefje bij het conciërgehok en komen bij een grote, hoge garderoberuimte waar kalme klassieke muziek klinkt. Vandaar lopen ze door twee zware deuren een gang binnen, waar zich twee enorme trappen naar beneden aftekenen. Beneden, waar zich vroeger de fietsenkelder van een school bevond, en nu dus de club. 

Het is meteen een imponerende entree, die trap af. De clubruimte is laag, breed en duister, met spaarzaam gebruikte lichten door de hele zaal. Links achterin staat de dj booth, daarnaast een wat onhandig ogend blok (het blijkt een koelcel), dat de ruimte compact moet houden, en waar nisjes en een klein gangetje achterlangs voor spanning zorgen. Er moet natuurlijk wel een beetje gevoosd kunnen worden in het fietsenhok. Er zit ook een klein barretje in, maar de grote bar zit helemaal rechts in de ruimte, achter een verlichte glazen wand. Los dus van de dansvloer, al is de muziek er wel te horen. Boven zijn er brede schoolgangen, met links een lokaal waar Elektro op staat, en waar in het donker de contouren van een podium zichtbaar zijn. Subbacultcha gaat er kleine shows hosten. Even verder openen de glazen deuren naar een binnentuin, die nu koud en nat is, maar die in de zomer ongetwijfeld omarmd zal worden. Verder rechtdoor zitten ook nog kantoren, een sportschool en een restaurant, die allemaal los van de club staan.

Laag, donker en sterk geconcentreerd op de eerste meters voor de dj, zo luidt de eerste indruk van de club. Het geluid is er alvast uitstekend. De gelijkvloerse dj-booth nodigt uit om ook achter de muziek te gaan staan, alleen is daar nog geen geluidssysteem opgehangen. Komt vast nog. Job Jobse oogst na ruim een uur licht gejuich met zijn eerste andere plaat: het trage, melancholische Moments In Love van Art Of Noise. Hij neemt er duidelijk de tijd voor, en dat past bij het idee van de club: lange sets waarin dj’s ruimte hebben voor dingen die ze niet in anderhalf uur kwijt kunnen. Het programma voor de eerste twee maanden laat zien dat de programmering in de basis draait om 1 Nederlandse dj en een internationale gast. Dat is vanavond Jennifer Cardini, maar die is nog lang niet aan zet. Jobse houdt het tempo laag, maar oogst met een vertraagde track van Rampa de eerste echte reuring.

De programmering, daar wordt in het begin natuurlijk het meest kritisch naar gekeken. Daar zal veel vanaf hangen: kan programmeur Luc Mastenbroek spannende nieuwe namen introduceren? Kan hij net als voorgangers 11 en Trouw echt school maken? Wat we in elk geval zien is dat hij in de basis aansluit bij de grootste succesfactor van Trouw: het binden van lokale dj’s. Ze zijn er vanavond allemaal. Even inspecteren, even de vibe voelen. Je ziet er dj’s die de komende weken zelf hun eerste avond hebben - Elias Mazian, Tom Trago, Cinnaman - maar ook talloze die de komende maanden ongetwijfeld op zullen duiken: Antal en Hunee, Nuno dos Santos, Awanto 3, Beesmunt Soundsystem, Tsepo. Cinnaman hielp van de week nog een likje verf aanbrengen (“iedereen op kantoor lachte me uit”), Elias Mazian spreekt van een nieuwe thuisbasis, en de algehele teneur is dat het hier wel kan gebeuren. 

Het gebeurt ook meteen op deze achterlijke avond. De zondag na oud en nieuw, nadat Amsterdam al zindert van anderhalve week feesten. We zagen Straf_Werk rustig uitverkopen op de dag VOOR oud en nieuw, we zagen Awakenings drie dagen vlammen en Studio 80 met een marathon ten grave gedragen worden. En toch staat het hier weer vol voor een avond die zomaar tot het ochtendlicht kan duren. Dat Job Jobse de eer krijgt is eigenlijk geen verrassing. Na die laatste plaat van Trouw verzilverde hij het afgelopen jaar de legacy van de club tot een internationale doorbraak, geholpen door zijn goede banden met vooral Innervisions en Life & Death, twee platforms die zelf ook op hun populariteitspiek zitten. Jobse is het gezicht van zijn generatie en een man die als geen ander lange sets kan draaien. 

Zijn set vandaag is heel percussief, met weinig ruimte voor melodie en vocals en al helemaal niet voor discohitjes. Hij heeft vandaag een knappe balans te pakken tussen spannend duister en speels. Vanaf elf uur heeft hij er flink wat druk op staan, met als opvallende tracks o.a. een soort spoken word reggaetune van DJ Koze (tribute aan Michael Smith), de schuddende bassline van &ME’s Locust en een waanzinnige ritmische remix van salsakoningin Celia Cruz tien minuten voor het einde. Als allerlaatste zwaait hij ook nog eens A Made Up Sound’s Half Hour Jam On A Borrowed Synth erin, een naar alle kanten oversturende synth-track. Net zo beatloos als hij zijn set begon, maar dan euforisch in plaats van ingetogen. Supersterk einde van het officiële startschot. Rond het moment dat Jennifer Cardini overneemt zijn de meeste prominente gasten zo’n beetje verdwenen. Zij weten genoeg: De School gaat de komende maanden de club zijn waar Amsterdam en de rest van Nederland naar kijkt. De dansvloer is inmiddels aan de studenten die na deze eerste Schoolnacht de eerste schooldag meteen maar spijbelen.