Natuurlijk, Bombay heette tot ruim een jaar geleden nog Bombay Show Pig. Aan de buitenkant een flinke verandering, maar niet de grootste die de band doormaakte. Binnen de band veranderde een stuk meer. Hoewel ooit begonnen als een trio, kent vrijwel iedereen Bombay (toen nog met Show Pig) sinds het debuutalbum in 2012 als een duo. Linda van Leeuwen op drums, Mathias Janmaat als zanger-gitarist en verantwoordelijk voor het schrijven van de nummers. Rond juni 2014 kwam er een bassist bij, Gijs Loots. De band ging weer door het leven als trio. Maar er veranderde meer.

Vaste patronen en gebrekkige communicatie
Op Show Your Teeth slaat Bombay muzikaal een nieuwe weg in. “Vroeger hadden we nog meer grootse gebaren en was het veel meer rock,” blikt Mathias Janmaat terug. “Het was vaak quasi-episch en precies die nummers gingen mij live het meeste tegen staan. Maar het zat echt in ons systeem. Later, met de nieuwe nummers waren we al verder dan dat. Maar zodra we het podium opstapten hadden we toch zelf die oude verwachtingen. Het zat in ons patroon. Het werd dan toch weer heel hard spelen, schreeuwerig. Of eigenlijk overschreeuwd.”

“Dat werd uiteindelijk een duidelijk voorbeeld van wat ik niet wilde op de tweede plaat. Er was nu meer visie hoe het moest klinken, zo was die er op het eerste album nog niet. Toen hadden we een stuk of veertien nummers geschreven, twaalf kwamen op het album. Nu schreven we veel meer. Begin vorig jaar dachten we dat we al genoeg nummers hadden voor het album. Het bleek een valse start. Uiteindelijk heb ik weer, net als op de vorige plaat en in het eerst stadium van deze plaat, samen met Tjeerd Bomhof tien extra nummers geschreven. Daarvan zijn er vijf op het album beland. Alles moest compacter, directer, niet meer zo rocky. Het is altijd balanceren tussen popnummers en meer garage of noise. Soms sloeg het te veel door naar noise, maar dankzij de samenwerking met Tjeerd hebben de nummers toch een zekere poppiness.”

De grootste verandering kwam echter nadat de plaat was opgenomen. “Het was al best een tijdje aan de gang,” vertelt Mathias over het vertrek van drumster Linda van Leeuwen. “Vanaf dat we een bassist gingen zoeken was het eigenlijk al uit elkaar aan het groeien. Het functioneerde tot op zekere hoogte nog best een poosje live, maar achter de schermen echt niet meer. De communicatie was gewoon niet meer goed. Er werd niets uitgesproken. Dat lag voor een groot deel ook aan mij, of misschien aan de patronen die er in zo’n samenwerking ontstaan. In ieder geval kwam het er op neer dat Linda opgegeven moment niet meer dezelfde inzet kon tonen. Er kwam een belangrijke tijd aan. Veel promo voor de nieuwe plaat, nieuwe shows. We hebben toen de keuze moeten maken om op zoek te gaan naar een nieuwe drummer."

Onderhuidse spanningen
Uiteindelijk zijn Linda en Bombay halverwege 2015 uit elkaar gegaan en moest er een vervanger komen. “Veel van de nummers hebben hoge koortjes. Het moest dus weer een vrouw zijn of een soort Mika achter de drums. Uiteindelijk heb ik veel rondgevraagd en de meeste lijntjes leidde naar Lisa Ann Jonker. We hadden haar een paar nummers van de nieuwe plaat doorgestuurd voordat ze langskwam in de oefenruimte. Het was een tricky wissel. Vlak voor alle promo en met een album dat door Linda is ingespeeld. Maar toen ze voor het eerst meespeelde in de oefenruimte was met meteen van ‘Oh shit, zo kunnen we ook live klinken.’ In de vorige set-up konden we in de studio bepaalde dingen maken, maar dan bleef het live toch niet staan. Door de solide onderkant van bas en drums krijgen we dat nu wel voor elkaar.”

Live heeft Bombay dus zijn geluid gevonden, dankzij de nieuwe samenstelling. Maar de plaat gaat vooral over de periode ervoor. “Het gaat best wel over de onderhuidse spanningen die in de band leefden. Nummers als Slow Motion, Bleach en Sea gaan over een moeilijke tijd die je achter je wil laten. Dolly Doesn’t Want to Face the Facts gaat er vrij direct over. Ik denk dat het mijn manier was om dat er uit te knallen. Misschien was het wel dat Linda en ik te weinig een vriendschappelijke basis hadden. We kenden elkaar van school, maar gingen daar niet als de beste vrienden met elkaar om. Hierdoor hadden we wel veel meer een werkattitude, wat ons echt veel heeft opgeleverd. Ik heb er helemaal geen spijt van, maar het is misschien wel de reden waarom we niet in die formatie verder zijn gegaan. “

Het heeft hoe dan ook een gefocuste plaat opgeleverd. Een plaat die ze zelfs al flink wat aandacht, tv-optredens en shows in Frankrijk oplevert. “Ik ben blij dat we met deze plaat weer zo’n stap omhoog kunnen zetten. En het is tof dat we nu vaak met zijn drieën tijdens soundchecken weer op nieuwe toffe dingen duiken. Vorige week zijn we nog even vrijblijvend de studio ingedoken om wat eerste ideeën op te nemen. Ik heb het idee dat we nu ook samen in de oefenruimte dingen kunnen gaan schrijven. Het was al veel langer mijn wens om dat te gaan doen. Als je als band wat schrijft krijg je toch een heel andere dynamische opbouw dan wanneer je het in je eentje op gitaar doet. Nóg een positieve bijkomstigheid van de nieuwe samenstelling.”