'Trek je shirt dan uit,' roept een jongen in het oor van zijn bezwete vriend. Die vijf woorden worden woensdagavond talloze keren uitgesproken in de voormalige fietsenkelder van De School. Meer dan voorganger Trouw aan de Wibautstraat is de club in Amsterdam-West een zweethut. Een ravekelder waar het vooraan bij de dj-booth dusdanig warm kan worden, dat dansende mensen spontaan hun kleding verliezen. Sam Shepherd weet dat ook, van die hitte. Iemand heeft hem dat verteld. En dus staat Floating Points vanavond in korte broek achter de draaitafels, geflankeerd door een breed grijnzende Four Tet. Bij hem denk je dat hij het permanent zwaar heeft, maar dat heeft meer te maken met zijn diepliggende oogkassen dan met de werkelijkheid.

Hun gezamenlijke DJ-verleden gaat ver terug en bereikte begin 2015 een hoogtepunt, toen het Britse duo van de slotnacht in de Londense club Plastic People een legendarisch gebeurtenis maakte. Alles kon en klopte die avond. Via de Braziliaanse jazz van Azymuth naar de punkfunk van LCD Sounsystem en via Jimi Hendrix en William Onyeabor weer terug. Overtuig jezelf, de set staat integraal op Soundcloud.

Bramen
Kunnen ze dat huzarenstukje vanavond in De School herhalen? De sterren staan gunstig. De zaal is uitverkocht, het geluid uit de Funktion Ones is robuust en fenomenaal en er is zelfs een doosje bramen in de dj-booth. Meegenomen door Hunee, die al jaren goed bevriend is met Hebden en Shepherd en tot diep in de nacht nabij het mengpaneel blijft hangen. Ze laten elkaar platenlabels zien en wisselen blikken van verstandhouding uit als de blazers in een oude discoplaat losbarsten of een drumbreak klinkt.

Hoewel de dansvloer voor School-begrippen al verrassend vroeg volstaat, lijkt het wel alsof het tweetal aanvankelijk niet zo bezig is met een clubset. Het is meer alsof ze een radioshow aan het maken zijn. Hetgeen ze eerder deze week voor NTS ook daadwerkelijk deden. Er klinkt jazz, boogie en vintage disco met zijstapjes richting Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse dansmuziek. MFSB’s Mysteries of the World zorgt voor het eerste euforische moment van de avond. Het plukbasje in die discoklassieker trekt aan ieders heupen. Even later draait Four Tet doodleuk een gospelplaat, compleet met gloedvolle intro van de dominee. Elektronische dansmuziek lijkt even enorm ver weg en de route er naartoe zal vast en zeker grillig zijn. Zo heeft Floating Points zijn collectie boogie-singeltjes meegenomen. Een houten bakje vol vinylgoud in plastic hoesjes. De vingers van de crate diggers die zich om de booth verzameld hebben, jeuken.

Chicago-uurtje

Toch begint het feest pas echt rond vieren, als massieve kickdrums de seventies grooves richting horizon duwen. Woest gejuich als de baslijn dropt in Kenny Larkin’s fabuleuze remix van Innercity’s 'Future', waarop de stem van Paris Grey in duizend samples uiteenspat op de dansvloer. Het tweetal, dat elkaar om de paar platen afwisselt achter de rotary, besluit dat het tijd is voor een uurtje Chicago-klassiekers van Larry Heard en Mike Dunn en het publiek is het daar hartgrondig mee eens.

Wat is De School trouwens een fijne club. Met een hele open, relaxte vibe. Wie op een van de bankjes in de gang gaat zitten, heeft binnen een paar minuten aanspraak. Idem dito in de deels overdekte tuin, die nog nadrupt van een fikse regenbui. Als er iemand te hard gaat en steun zoekt bij de muur, staat er binnen een paar minuten iemand naast met een flesje water. Ook al kennen de twee elkaar verder niet. Het schaarse licht is wel een dingetje. Jij en je beste vriend kunnen onafhankelijk van elkaar een hele avond doorbrengen in De School om elkaar pas tegen te komen bij de garderobe. Zo donker is het vaak.

Tegen vijven staat de dansvloer nog altijd ramvol. Four Tet blijkt 'Glassbeadgames' nog steeds in zijn platenkoffer te hebben zitten, de plaat die hij in 2014 samen met Martyn maakte. Het jachtige nummer is inmiddels een anthem, een plaat die je moeiteloos uit ieder inkakmoment trekt.

Vergeleken met eerder op de avond is de sfeer compleet veranderd. Intenser, uitbundiger en een tikje hallucinant. Eerlijk gezegd is de lage, diepe danskelder meer geschikt voor moderne vierkwarts dan voor disco en boogie uit de vorige eeuw. Bij die muziek wil je elkaar toch wat meer in de ogen kijken in plaats van jezelf verliezen. Maar dat is dan ook de enige kanttekening die je bij de openingsavond in De School zou kunnen maken.