De Bovenkamer ademt een en al eighties aan het begin van Bloc x Banlieu in de Radion. Clairvoyance windt er geen doekjes om en start gelijk met een paar eighties-classics voor de goths die vroeger ook een potje wilden dansen. Anne Clark, PMT (kortstondig zijprojectje van Ministry's Al Jourgensen), hij draait het allemaal.
ADE16: Met twee benen in de eighties bij Minimal Wave in Radion
Onnavolgbare Traxx en uitmuntende invaller Wendel Sield stelen de show
Met het uitnodigen van Amerikaan Veronica Vasicka en haar label Minimal Wave weet je al voor de helft wat je kan verwachten op de vrijdag in Radion: veel geluiden uit de jaren 80 met professor Traxx als grote uitsmijter. Met daarnaast ook nog een zeer smakelijke line-up van Bloc met onder andere Steve Rachmad's Sterac, is het recept voor een goede avond neergezet, al helemaal als de grote verrassing uit de koker van Radion zelf komt. Hoe dat zo? Nou...
En dat blijkt een opmaat te zijn voor Rotterdammer Das Ding die qua leeftijd drie keer zo oud is als menig bezoeker hier. De cultheld maakte synthwave toen het happening was, hier doet hij dat met een aantal synthesizers. Dat pakt maar lastig uit; van een set is geen sprake, de nummers worden afgekondigd met een droog 'dank u'. De naar industrial neigende beats vallen in goede aarde bij een lucky few, de rest...
...staat bij Funkineven in de hoofdzaal los te gaan. De Londenaar zelf gaat nog wel het hardst van iedereen, springt rondjes en slaat de snares in de lucht mee. Zijn percussieve house flirt openlijk met acid om tegen het einde aan vol te trappen op de 303's en 909''s. Funkineven is ontzettend aanstekelijk bezig en daar plukt Sterac, oftewel Steve Rachmad, de vruchten van. Funky techhouse zoals Floorplan's 'The Heavens & The Earth' voert hier de boventoon. Muziek voor de voetjes, niet voor de vuist.
Dat kan ook worden gezegd van Veronica Vasicka die in de Bovenzaal nog was aangekondigd als dj-act, maar alsnog voor een live-act had kunnen doorgaan. Gehuld in de dikste mist die de rookmachines kunnen maken, schotelt Vasicka een mix voor van vlammende electro, EMB en prikkelende acid. De ritmes kunnen niet veel hoekiger zijn, maar toch klinkt het zo verdomd sexy. De snares kletsen als een vlakke hand tegen een welgevormde bips en ook samples van gehijg maken het plaatje compleet. Als Vasicka het tempo begint op te voeren...
...doet Sterac dat ook. Rachmad krijgt het op zijn heupen en voert vlak voor zijn geplande eindtijd het tempo op, mede met dank aan een brute plaat waarin de retorische vraag 'I Hope You're Ready For This' meerdere malen voorbijkomt. Een vraag die met een volmondig 'ja en amen' wordt beantwoord door een bomvol Radion. Rachmad voelt zich gesterkt en gaat ruim een half uur over zijn settijd heen, waarbinnen hij het voornamelijk zoekt bij de acid. Dat levert een zeldzaam inkakmomentje op door de wat killere geluiden in een voor de rest uiterst zwoel geheel. Het is hem vergeven, het bad is met warm water gevuld, tijd voor Ryan Elliott om erin te springen.
Alleen... Elliott verschijnt niet aan de draaitafels, terwijl dat volgens de planning al een half uur geleden had moeten gebeuren. Boeker Paulo de Cock van Radion vertelt dat dat komt omdat Elliott simpelweg te laat is en niet meer op tijd kan komen. In plaats daarvan schiet Radion-resident Wendel Sield te hulp en doet dat feilloos. Het toch al hoge tempo dat Sterac had neergezet, neemt Sield moeiteloos over en zet nog eens extra kracht bij door de stevige house te voorzien van diverse lagen als latin, acid en techno. Het is moeilijk te zeggen wie van het publiek bij het meubilair hoort, maar afgaande op wat Sield voorschotelt, zijn we geneigd te zeggen 'aardig wat'. Met Floorplan's 'Magnify His Name' zorgt de als hydrotherapeut werkzame man voor het hoogtepunt en laat hij heel Radion de pijntjes eruit springen. De climax is dan nog niet voorbij, want uit volle borst wordt er Liem's remix van Fusion Groove Orchestra's 'If Only I Could' mee gezongen. De droom van iedere resident-DJ van het vullen van een topspot is werkelijkheid geworden voor Sield en hij stelt geen moment teleur.
En ja, teleurstellen kan het doen bij legende Traxx als je house of techno verwacht. De eclectische Amerikaan is een rebel pur sang die ver weg blijft van wat mensen wíllen horen en dichterbij nummers waarvan hij vindt dat ze die móeten horen. Zo begint hij met twee obscure solo-platen van Kurt Cobain die enkel uit geschreeuw en gitaar bestaan. De WTF-gezichten en ophalende schouders zijn niet op twee handen te tellen en als Cobain's werk wordt opgevolgd door experimentele avant-garde, haken een hoop mensen af. Traxx zelf geeft geen fuck, staat als iemand met een epileptische aanval achter de knoppen en geniet zichtbaar, evenals de ruim 200 man die wél blijft hangen. De ongebruikelijke tempo's, het uitblijven van een four-to-the-floor? Boeiend: het is een kwestie van onderdompelen in nummers die je anders nóóit hoort. No wave, EBM, avant-garde, post-punk, darkwave, noem het maar op: professor Traxx heeft de Bovenkamer in zijn greep en is een fascinerende afsluiter van gewoon een verdomd vette avond.