Kevin Parker (Tame Impala) over Let It Happen: “Ik had het uitgesloten als single”

Australische muzikant over de langste Song van het Jaar ooit

Atze de Vrieze ,

“Oh echt? Wow, wat een verrassing!” Kevin Parker van Tame Impala is oprecht verbaasd over de uitverkiezing van zijn nummer Let It Happen tot Song van het Jaar 2015. Niet omdat hij niet zelfverzekerd is over zijn eigen muziek. “Nee, ik ben gewoon meer met albums bezig dan met losse nummers. Het moet wel de langste Song van het Jaar ooit zijn, of niet?” Dat is het zeker. Kevin Parker vertelt 3voor12 uitgebreid over het ontstaan van wat volgens jullie het allerbeste liedje van het afgelopen jaar is: Let It Happen.

Ik herinner me dat ik in maart Let It Happen voor het eerst hoorde en dacht: wow, die Kevin Parker moet enorm zin gehad hebben om dit monster op de mensen los te laten.
“Haha, nou ja, er kwamen heel wat verschillende emoties bij kijken. Ik wist niet wat mensen ervan zouden verwachten. Ik wist natuurlijk dat het anders was dan alles wat ik tot nu toe uitgebracht had. Het was ook het allereerste dat mensen zouden horen van het nieuwe album. Ik wilde dat mensen niet wisten wat ze moesten verwachten. Dat is een van mijn doelen: mensen in verwarring brengen, al is het maar een seconde.”
 
Was het überhaupt bedoeld als single? Het is een nummer van acht minuten.
“Ik had het zelf uitgesloten als single, inderdaad vanwege de lengte. Ik wilde het liever als stoer statement uitbrengen. Het label hoorde er ook geen single in, tot ze de reacties zagen. Toen klonk het: we zorgen dat het toch een single wordt.”
 
De magie zit natuurlijk ook in de break halverwege en in alles wat daarna gebeurt. Voor mij was het wow-moment nog niet eens die eerste drumloop, maar juist die strijkers die er achteraan komen, en dan het moment dat je daar weer een loop van maakt. Hoe ben je tot die rare break gekomen?
“Het was een soort stream of consciousness, eigenlijk precies zoals het klinkt. Ik denk dat dit nummer heel representatief is voor de manier waarop ik naar muziek kijk, en hoe ik nummers schrijf. Soms is er iets gaande in mijn hoofd, en dan breng ik het terug naar een soort elementaire vorm. In dit geval een simpele loop van niet meer dan 1 beat. Het klinkt digitaal, elektronisch, repetitief. En dan laat ik ineens iets uit een totaal ander spectrum van de muziek opkomen: majestueuze strijkers. Voor mij veranderde de song daarmee in een soort reis, een soort langsflitsend landschap in de vorm van een liedje.”
 
Je zegt het al: elektronisch, repetitief. Had je verwacht dat het nummer gedraaid zou worden op de dansvloer? Niet alleen door dj’s die alternatieve hitjes draaien, maar ook in house-sets?
“Nou, ik hoopte het wel. Ik vind het een tof idee dat mijn muziek allerlei kanten op beweegt. Ik weet natuurlijk dat mensen op hun koptelefoon naar Tame Impala, of in woonkamer of auto. Ik wist ook dat er een dance-aspect aan Let It Happen zat, maar ik wist niet of het geaccepteerd zou worden door de dance community, door de dj’s. Dat dat gebeurt is echt geweldig.”
 
Er was een discussie in de Washington Post. Een journalist schreef daar dat het absoluut niet kon dat Jamie XX het hele nummer in zijn dj-set op Coachella draaide, terwijl jullie het later die dag live zouden spelen. Heb je dat meegekregen en wat vond je ervan?
“Dat was ongelofelijke onzin. Ik bedoel: het was een dj-set, dj’s draaien muziek van anderen. Ik had het erger gevonden als ie het niet gedraaid had omdat wij daar speelden. Ik respecteer het werk van Jamie XX ook enorm, dus ik was vooral vereerd.”

Ergens na die break zit ook nog een stukje tongentaal, gibberish, zwaar vervormd door allerlei effecten. Het gekke is: als je nu op lyrics sites online kijkt zie je dat er wel degelijk een echt couplet bestaat, afgeleid uit live-uitvoeringen. Klopt dat, of menen mensen dat alleen maar te horen?
“Ik weet niet of die teksten kloppen, want ik heb ze niet gelezen, maar het klopt wel dat we het nummer inmiddels zo vaak gespeeld hebben dat de tongentaal langzaam toch een echte tekst geworden is. Het is gek hoe het brein dat doet. Hoe het oorspronkelijk ging: ik was een instrument aan het testen en zong daarbij in tongentaal. Dat doe ik vaker in de demo-fase, en meestal vervang ik het dan door echte woorden. Maar op de een of andere manier kreeg ik dat dit keer niet voor elkaar. Het klonk niet goed genoeg. En omdat het nummer Let It Happen heet en gaat over dingen laten zijn zoals ze zijn, leek het me wel gepast. Bij ieder ander nummer was ik er niet mee weg gekomen. Uiteindelijk zijn woorden maar lettergrepen, geluiden met onze mond. Je kunt in feite je tong door je mond flapperen, random geluiden maken, en daar een betekenis uit halen. Dat is in feite vergelijkbaar met de manier waarop David Bowie wel eens teksten schreef met random woorden uit de krant.”
 
Ik snap wat je bedoelt, maar jouw teksten zijn niet random. Het idee van dingen loslaten, niet willen meedoen in al het ‘running around’, dat lijkt me tot de kern behoren van wat Tame Impala is. 
“Nou, zeker tot de kern van waar dit album over gaat. Het klopt wel, teksten zijn belangrijk voor me, en ik steek er een hoop tijd in.”
 
Toen jullie op Lowlands speelden, zat Let It Happen al vroeg in de set. Is het geen nummer dat je in wilt zetten als climax?
“Toen we voor het eerst begonnen met het spelen van nieuwe nummers, voelde het logisch om met Let It Happen te beginnen. Het hele jaar hebben we het als eerste of tweede in de set gespeeld, en dat werkte goed. Maar het staat niet vast. Op het album heb ik Let It Happen vast moeten zetten als track 1, maar op het podium mag geëxperimenteerd worden.”

Betekent het nummer nu iets anders voor je dan een jaar geleden, toen nog niemand het gehoord had?
“Ja, dat denk ik wel, maar ik vind het moeilijk uit te leggen hoe dan. Vaak als ik een nummer terug hoor vier jaar nadat ik het geschreven heb, zegt het me iets over wie ik toen was. Nu is het nog te vers. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als een jaar geleden.”