Waarom Sam Smith een meesterzet is voor de nieuwe Bond song

Amerikaanse radio de sleutel tot een geslaagde investering

Menno Visser ,

De Britse zanger Sam Smith toont op de socials deze week een speciale ring: eentje met het logo van de James Bond film Spectre. Dus hij is toch de zanger van de nieuwe Bond song. Achteraf gezien een logische keuze. Want een geslaagde filmcampagne begint bij de keuze van de zanger van de titelsong. De Amerikaanse radio is daarbij de sleutel tot succes.

Ellie Goulding is genoemd. Ed Sheeran. Zelfs Radiohead. De Britse bookmakers hadden het er maar druk mee de afgelopen maanden. Speculeren over popmuziek is een gewild tijdverdrijf in de Britse pub. En nu The Stone Roses weer herenigd zijn en ook The Libertines gewoon weer een album uitbrengen moet er toch iets zijn om over te lullen. En om een tenner (tien pond) op in te zetten bij de bookies. Want zo’n Bond song is wel een dingetje, zeker in Engeland.
 
Across the pond
De Britse platenindustrie leeft op een roze wolk. Afgelopen jaar was de helft van de wereldwijd tien best verkochte albums Brits: One Direction, Ed Sheeran, Coldplay, Pink Floyd en Sam Smith. En in de States alleen al werd door de Britten 600 miljoen dollar aan album sales opgehaald. Het is lang geleden dat Britse acts zo succesvol zijn geweest in de States, niet meer sinds de laatste 'Britse invasie’ ten tijde van de hoogtijdagen van MTV halverwege de jaren tachtig. Denk dan aan The Police, Culture Club en Duran Duran. Die laatsten scoorden destijds een Bond song met A View To A Kill.
 
Succes in Europa of de rest van de wereld is leuk, maar wat eigenlijk alleen telt voor een Brit is een deuk in een pakje boter 'across The Pond', zoals de Atlantische Oceaan zo liefkozend wordt genoemd. In de Britse gedachtengang scheidt slechts een meertje Engeland met de rest van de Verenigde Staten. Daarom is het ook zo’n schok voor de eilandbewoners dat de poort van Calais Europa voor hen zo akelig dichtbij brengt.
  
Fifty Shades Of Star Wars
Het afgelopen jaar heeft de film Fifty Shades Of Grey maar weer eens bewezen hoe belangrijk een slimme soundtrack voor de promotie van een film is. Natuurlijk, het bondage thema van die film brengt de tongen los. Maar onderschat ook niet het radiosucces van Earned It van The Weeknd en Love Me Like You Do van Ellie Goulding. Dat constante bombardement op de radio houdt de aandacht vast, en de inhoud zoekende dj zal gratis publiciteit voor de film maken in zijn afkondiging.
 
Ed Sheeran met de Bond song? Had gekund. Hij is immers een geaccepteerde naam op de Amerikaanse radio. Alleen past het waarschijnlijk niet in zijn promotieschema. Ellie Goulding? Had gekund, maar door haar succes met Fifty Shades Of Grey song lag het wat minder voor de hand. Radiohead wordt al een veel moeilijker verhaal. De muzieknerds zouden het vast graag gezien hebben, maar het was voor de pluggers in Amerika een hele opgave geweest zijn. Radiohead associeer je nog eerder met die andere kerst blockbuster, Star Wars. 
 
Brits feestje
Met een filmbudget van ruim 300 miljoen dollar neem je niet zo snel een gok. Dat de vijftigjarige actrice Monica Bellucci een van de hoofdrollen in Spectre speelt, was eerder een meesterzet. Het bracht in de Britse pers een brede maatschappelijke discussie teweeg wat de houdbaarheidsdatum van actrices is en of dat niet eens bijgesteld moet worden. Prima.
 
Maar muzikaal gezien kun je je minder permitteren. De vorige Bond song was Skyfall van Adele, een schot in de roos: tijdloos, actueel en perfect uitgevoerd. De lat ligt dus weer hoog. Helaas dus voor Emeli Sande, The XX, London Grammar, Florence & The Machine en Paloma Faith. Had allemaal gekund qua sound, maar wel allemaal b-categorie voor een brede familiefilm. En sorry Kovacs, Lana Del Rey, Hozier, het is in eerste instantie een Brits feestje.
 
Actie, klasse en een vleugje seks
Die muzikale vorm voor een Bond song ligt al net zo vast als de formule van de film met actie, klasse en een vleugje seks - dat laatste niet te veel natuurlijk, want we blijven Brits. De blauwdruk voor de muzikale formule komt uit het brein van componist John Barry, die alle soundtracks tussen 1963 en 1987 schreef. Een bed van violen, slepende melodielijn vol suspense en het liefst de misthoorn van grande dame Shirley Bassey eroverheen (Goldfinger, Diamonds Are Forever). Bassey is inmiddels 78 en werd voor het effect nog wel eens uit de kast getrokken door de Zwitserse fratsenmakers Yello (The Rhythm Divine) of de Britse big beatact Propellorheads (History Repeating). De enige die haar zou kunnen evenaren zou Amy Winehouse geweest zijn, maar iedereen die de docu Amy gezien heeft, begrijpt dat ze bij de vorige Bond song destijds niet in staat was om die bal in te koppen. 
 
Muzikaal was het eind jaren negentig ten tijde van de triphop rage leuk geweest als bijvoorbeeld Massive Attack gevraagd was voor een Bond song. Die eer werd gegund aan David Arnold, die naam maakte met het orkestrale Play Dead voor Bjork. Als er geëxperimenteerd zou kunnen worden, zou het nu leuk zijn geweest 
Burial, James Blake of Jamie XX de productie te gunnen. 
 
Maar er is nu dus gekozen voor het schrijversteam Sam Smith en Jimmy Naples, samen ook onder meer verantwoordelijk voor de wereldhit Stay With Me, die al kruipt in de richting van een half miljard Spotify plays. Naar verluidt schreven ze de vierentwintigste Bond song Writing’s On The Wall in twintig minuten. Op 25 september zullen we weten of het een klassieker of een draakje is. Maar Sam Smith is in ieder geval perfect gecast. Een Britse A-lister, al doorgebroken in Amerika. En met net dat vleugje drama in zijn performance, dat een Bond song tot grote hoogte kan stuwen. Shaken, not stirred.

 

Spectre draait vanaf 6 november in de Nederlandse bioscoop.

Menno Visser is muzieksamensteller van 3voor12 Radio en woonde vijf jaar in Londen.