De geschiedenis van de Pop Prijs kent verrassingen en controversiële keuzes. Er waren debutanten en veteranen, baanbrekende kunstenaars en commerciële successen. Ilse DeLange voegt met The Common Linnets een nieuwe categorie toe: een vrouw met een solide carrière, die zichzelf opnieuw uitgevonden heeft door juist iets heel ouderwets te doen.
Natuurlijk kennen we Ilse allemaal als de doodgewone Almelose schoenenverkoopster die het dolgraag wilde maken in Amerika. Ze probeerde dat aan de hand van Rob Crosby, een rasechte country Amerikaan die ook vandaag de dag aan haar zijde staat. 'Natuurlijk' lukte het niet. Niet in Amerika, niet in de rest van Europa, maar in Nederland duidelijk wel. Ilse DeLange is niet weg te denken uit het Nederlandse poplandschap. Maar juist het feit dat het tegen alle verwachtingen ineens wel lukte over de grens, zorgt ervoor dat de Pop Prijs-jury niet om haar heen kan.
Na een poging tot een moderne sound, volgde een radicale ommezwaai in aanloop naar nota bene het Songfestival, een evenement dat geteisterd wordt door moderne kitsch. Zelfmoord, dacht bijna iedereen. Niet dus. Juist in het gekkenhuis van glitter en soepjurk was de sobere maar strak geregisseerde uitvoering van Calm After The Storm een verademing. Het bleek juist kalmte VOOR de storm te zijn, want ineens gingen de Europese grenzen voor DeLange open. In Nederland was het album dat volgde onontkoombaar, tot aan dikke stapels in Blokker en HEMA aan toe.
Van Waylon en zijn zwoele blik is inmiddels geen spoor meer te bekennen, maar het is Ilse menens met haar Common Linnets. Traditioneler krijg je een repertoire niet, maar ook nauwelijks zorgvuldiger uitgevoerd. Soms wel vier, vijf gitaarlagen worden aangelegd, en minstens zoveel stemmen. Naast Rob Crosby krijgt ook Matthew Crosby een hoofdrol, net als landgenoot Jake Etheridge, terwijl DeLange's vast drummer en bassist meer op de achtergrond aanwezig zijn. The Common Linnets is ook een doorbraak voor JB Meyers. Dat klinkt gek om te zeggen over iemand die al zo lang een vaste waarde is in het Nederlandse poplandschap. Sterker nog: hij ving al twee keer eerder een bierdouche, met Eboman en met De Dijk, bij wie hij zich alweer jaren geleden als producer en extra lid aansloot. Toch was hij nooit eerder zo zichtbaar als nu. Er is absoluut niemand anders denkbaar die Ilse in de ogen mag staren bij Calm After The Storm.
Een nieuw liedje na die hit is wat steviger van aard. Een nieuw liedje ja, want het project krijgt een vervolg met een album in 2015. Het doet sterk denken aan Midlake's Roscoe, of meer in zijn algemeenheid aan de meerstemmige southern folkrock van Crosby Stills & Nash uit de jaren zeventig. Het is ook wat rommeliger dan gisteren in de Schouwburg, terwijl Ilse DeLange daar opvallend genoeg zenuwachtiger was. De zaal is dan inmiddels ook flink leeg gelopen, op zoek naar vers bloed, want dat is Ilse DeLange natuurlijk niet. Ze is geen grensverlegger, nooit geweest, maar wel een rasmuzikant met een hoge gunfactor.